Ας μην κρυβόμαστε. Όσοι τα προηγούμενα χρόνια από το χώρο της Αριστεράς, προσπάθησαν χωρίς λόγο (για μένα τουλάχιστον) να ενοχοποιήσουν και να ευτελίσουν το Documento, πιάστηκαν με τη γίδα στην πλάτη και με το συγγενολόι στη Βουλή
Υπάρχει προοδευτικός άνθρωπος, πολύ περισσότερο αν τοποθετεί τον εαυτό του στο χώρο της Αριστεράς, που να αμφισβητεί ότι οι αποκαλύψεις του Τζούλιαν Ασάνζ και του δικτύου δημοσιοποίησης των Wikileaks , βοήθησαν τους ανθρώπους στον πλανήτη να καταλάβουν πώς λειτουργεί εναντίον τους η εξουσία; Υπάρχει πολίτης που σέβεται τη Δημοκρατία και τον εαυτό του, που να μην αντιλαμβάνεται πως οι αποκαλύψεις του Γουώτεργκεϊτ από την Washington Post, οδήγησαν στο τέλος της αντιδημοκρατικής κυβέρνησης του Νίξον; Τολμά άνθρωπος της προόδου στην Ελλάδα να αμφισβητήσει πως η αποκάλυψη της λίστας Λαγκάρντ και ο τρόπος που αντιμετωπίστηκε η αποκάλυψη , ωρίμανσαν πολιτικά τους πολίτες και τους έκαναν να συμπεράνουν πώς λειτουργούσε η κυβέρνηση Σαμαρά-Βενιζέλου;
Τα ερωτήματα δεν είναι ρητορικά; Είναι απορίες, απορίες γεμάτες πίκρα, που γεννιούνται στον γράφοντα, παρακολουθώντας Αριστερούς να επιχειρούν να διαμορφώσουν ως πολιτική πεποίθηση στον κόσμο της Αριστεράς, πως η αποκαλυπτική δημοσιογραφία είναι κάτι επικίνδυνο που εγκλωβίζει πολιτικά. Αποκαλούν μάλιστα το πιο μαχητικό τμήμα της δημοσιογραφίας σε όλο τον κόσμο, που θρηνεί γενναίους δημοσιογράφους, την αποκαλυπτική δημοσιογραφία, ειρωνικά και υποτιμητικά ως “σκανδαλολογία”.
Η τακτική της απαξίωσης της ερευνητικής δημοσιογραφίας, χρησιμοποιείται συχνά από το σύστημα για να την κάνει αναποτελεσματική και να δολοφονήσει ως χαρακτήρες αυτούς που την εκπροσωπούν . Γιατί όμως να το κάνει ένας Αριστερός, ένας ριζοσπάστης και οραματιστής σε αυτή τη μικρή χώρα που περισεύει η ρεμούλα και η παθογένεια; Γιατί συντάσσεται με την συντήρηση και είναι έτοιμος να κατασπαράξει όχι τη διαφθορά αλλά το δημοσιογράφο; Κατανοητό να το κάνει ο Κυριάκος Μητσοτάκης αλλά γιατί ψωνίζει επιχειρηματολογία Μητσοτάκη, ένα στέλεχος του ΣΥΡΙΖΑ ας πούμε;
Η υπόθεση με τους 77 βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ που κατέθεσαν Ερώτηση στη Βουλή για τον οικονομικό στραγγαλισμό του Documento, προκάλεσε δημόσιες τοποθετήσεις κάποιων μελών του ΣΥΡΙΖΑ, που δεν επιχειρούσαν απλώς να σχολιάσουν όσα συνέβησαν, αλλά προχωρούσαν σε ιδεολογικοποίηση της άποψής τους, δείχνοντας με το δάχτυλο την ερευνητική δημοσιογραφία (φυσικά και την αφεντιά μου) ως μια επιζήμια πρακτική που δεν έχει ανάγκη η Αριστερά. Φυσικά στα λεγόμενά τους , δεν υπάρχει ο όρος ερευνητική ή αποκαλυπτική δημοσιογραφία , αλλά ο απαξιωτικός όρος σκανδαλολογία. Οι πιο προωθημένοι στους χαρακτηρισμούς, διάνθισαν τις τοποθετήσεις τους με διάφορα περί «Αυριανισμού» (αχ πού είσαι Κυριάκο Μητσοτάκη) και έδωσαν πολιτικό κάλυμα στη στάση τους. Το πολιτικό αφήγημά τους είναι πως «η Αριστερά δεν έχει ανάγκη από σκανδαλολογία και άπλυτα, πορεύεται με τις ιδέες της με τις οποίες θα πείσει για τον σκοπό της» . Σχεδόν επιζήμια πολιτικά εκτός από κοινωνικά η ερευνητική δημοσιογραφία αφού πρωτίστως χαρακτηριστεί κάπως αλλιώς για να βολεύει το προσωπικό αφήγημα που παλεύουν να κάνουν και πολιτικό.
Θα μου επιτρέψετε να κρίνω αυτή τη στάση πολιτικά πριν την κρίνω και λογικά. Όσοι εκφράζουν τη συγκεκριμένη επιχειρηματολογία, έχουν τόση σχέση με την πολιτική και την Ιστορία της Αριστεράς, όσο η κυβέρνηση Μητσοτάκη με την Αριστεία. Σαν Ευαγγελιστές τηλεκήρυκες του Αμερικανικού Νότου, θέλουν να αποκόπτουν την Αριστερά από τις εξελίξεις, την πραγματική διάσταση όσων συμβαίνουν και απλώς νικούν στο φαντασιακό τους με βάση την ανωτερότητα των ιδεών που (αλλοίμονο) πιστώνουν πρωτίστως ως δική τους ανωτερότητα. Η Αριστερά θα νικήσει γιατί γενικά οφείλει να νικήσει και η πίστη σε αυτό θα δημιουργήσει την Αποκάλυψη μέσα από μια επιφοίτηση και ωρίμανση των συνθηκών. Οι αποκαλύψεις για το πώς κινείται η εξουσία, πώς εξαπατά, ποιοι κλέβουν, ποιοι μένουν ατιμώρητοι δεν συμβάλει στην πολιτικοποίηση ούτε αποκαλύπτει ποια είναι η μορφή εξουσία. Με μεταφυσική πίστη αορίστως στις ιδέες, οι ιδέες θα γεννήσουν ριζοσπαστισμό και αντί για θεολόγους κάποιας αίρεσης του Μισισιπή θα διαμορφώσουν επαναστάτες πολιτικούς.
Όταν πριν από μερικά χρόνια αντιμετώπισα αυτή την αντίληψη και πρακτική από ελάχιστους ευτυχώς ανθρώπους της Αριστεράς, θεωρούσα πως πρόκειται για κάποια στενομυαλιά και ιδεοληψία. Πως απαρνούνται έστω τη λογική για χάρη μιας ιεραποστολικής στάσης που θα βγάλει αριστερούς όπως η κουνέλα τα κουνέλια.
Πέρασαν όμως αρκετά χρόνια και τόσο τα παραδείγματα όσο και η σκληρή εμπειρία με κάνουν να αναθεωρώ. Αποδεικνύεται πως όποιος στρέφεται κατά της ερευνητικής δημοσιογραφίας φροντίζοντας μάλιστα να δημιουργήσει στρεβλή εικόνα για αυτή με χαρακτηρισμούς και απαξιωτικές γενικεύσεις, είτε δεξιός, είτε αριστερός, έχει λόγο που το κάνει. Φοβάται πως αν επικρατήσει η πραγματική δημοσιογραφία και φωτιστεί η δική του πλευρά θα αποκαλυφθεί κάτι που δεν θέλει. Και ναι μεν εσύ που ψάχνεις δεν το ξέρεις, το ξέρει όμως αυτός. Οι εχθροί της δημοσιογραφίας της αποκάλυψης έχουν φιλικές σχέσεις με την ενοχή.
Ας μην κρυβόμαστε . Όσοι τα προηγούμενα χρόνια από το χώρο της Αριστεράς , προσπάθησαν χωρίς λόγο (για μένα τουλάχιστον) να ενοχοποιήσουν και να ευτελίσουν το Documento , πιάστηκαν με τη γίδα στην πλάτη και με το συγγενολόι στη Βουλή. Είχαν δηλαδή προσωπικούς λόγους και φόβους για να αντιπαθούν το Documento θεωρώντας πως η έρευνα μπορεί να φτάσει στην πόρτα τους. Απλώς έπρεπε να ιδεολογικοποιήσουν την στάση τους και παρήγαγαν χαρακτηρισμούς για συκοφαντίες και πολιτική απρέπεια. Τι άλλο θα έλεγαν, φοβόμαστε μην χτυπήσει το τηλέφωνο και είναι ο δημοσιογράφος;
Εν ολίγοις, για χρόνια διαπίστωνα πως μια χούφτα στελεχών στο ΣΥΡΙΖΑ, με επιμονή, ενοχοποιούσαν την ερευνητική δημοσιογραφία και επιχειρούσαν να πείσουν και τους υπόλοιπους όχι μόνο πως δεν χρειάζονται αλλά πως είναι και επικίνδυνη πολιτικά.
Σήμερα έχουμε εκτεθεί και οι δύο πλευρές. Αυτοί για όσα έλεγαν και έκαναν και εγώ για την επιμονή μου και την απόφασή μου να μην επιτρέψω να συνεχίσουν ό,τι κάνουν με το πρόσχημα της ιδεολογικής και πολιτικής κορεκτίλας. Στην Αριστερά δεν ταιριάζει κανένας μακαρθισμός και κυρίως αυτός που προσπαθεί να ακυρώσει ένα όπλο της κοινωνίας που είναι η ερευνητική δημοσιογραφία.
Θέλω να τελειώσω με αναφορά σε μια μεγάλη μορφή της δημοσιογραφίας από τον κόσμο της Αριστεράς, τον Κώστα Βιδάλη. Ο Κώστας δολοφονήθηκε τον Αύγουστο του 1946, από τα τάγματα του Σούρλα στη Θεσσαλία, όπου ερευνούσε τη δράση του παρακράτους. Ο Βιδάλης, φορέας των πιο ευγενών ιδεών της Αριστεράς, ως δημοσιογράφος του Ριζοσπάστη, αφού κάλυψε τον εμφύλιο στην Ισπανία, επέστρεψε στην Ελλάδα και ασχολήθηκε με αυτό που κάποιοι σύντροφοί του σήμερα αποκαλούν «σκανδαλολογία». Τα σκάνδαλα του ομίλου Μποδοσάκη, τις λοβιτούρες της κυβέρνησης, το σκάνδαλο της λίρας και τελικώς στην πιο σημαντική από τις έρευνές του σκοτώθηκε ερευνώντας το παρακράτος αντί ως εχέφρων αριστερός να περιμένει να νικήσουν από μόνες τους οι ιδέες μεταξύ από φιλολογικών ζυμώσεων κομματικών γραφείων και καμιάς διπλοαπόστακτης ρακής.
Για τον Βιδάλη, ο άλλος μεγάλος της δημοσιογραφία, ο Κώστας Καραγιώργης, (ο οποίος μάλιστα έχει γράψει ένα εξαιρετικό κείμενο για το πού βρίσκουν οι αριστεροί δημοσιογράφοι τα στοιχεία και αποκαλύπτουν τα σκάνδαλα της δεξιάς και την εκθέτουν) έγραψε:
“Κράτησε την κάπα του παστρική και μπορούσε να την κρεμάσει, όπου ήθελε”.
Σήμερα Βιδάλης και Καραγιώργης, αυτά τα σύμβολα της αριστεράς και της δημοσιογραφία θα ήταν σκανδαλολόγοι. Ακόμη και αν είχαν πάρει δύο διεθνή βραβεία. Βρε άντε από κει.
πηγή: koutipandoras.gr
