-Πριν από λίγους μήνες όλοι οι συντηρητικοί φίλοι μου σχολίαζαν πόσο τους ενοχλούσε η συνολική εικόνα και ο λόγος του Στέφανου Κασελάκη. Τον έβρισκαν πολιτικά κενό και επικοινωνιακά υπερφίαλο. Τώρα πολλοί από αυτούς (ευτυχώς όχι όλοι) αγωνιούν για το μέλλον του και τις δημοκρατικές διαδικασίες στον ΣΥΡΙΖΑ… Επιπλέον πολλοί από αυτούς πήγαν και στις εκλογές του ΠΑΣΟΚ για να ψηφίσουν Διαμαντοπούλου, μην τυχόν και βγει κανένας «αριστερός»…
-Πριν από λίγους μήνες η συντριπτική πλειοψηφία των ΠΑΣΟΚων φίλων μου σχολίαζε για τον Ανδρουλάκη ότι ήταν ανεπαρκής και χωρίς ηγετικό προφίλ. Τώρα πολλοί από αυτούς δειλά-δειλά λένε ότι μπορεί να γίνει πρωθυπουργός με αυτοδύναμο ΠΑΣΟΚ (κοντά στο 40% δηλαδή)…
-Πάντα οι φίλοι από το ΚΚΕ έλεγαν ότι ο κάποτε πανίσχυρος ΣΥΡΙΖΑ ήταν εμπόδιο για να συγκροτηθεί ένα λαϊκό μέτωπο το οποίο θα ανατρέψει την άρχουσα τάξη και θα φέρει τον λαό στην εξουσία. Τώρα που δεν υπάρχει ισχυρός ΣΥΡΙΖΑ, πάλι αυτός φταίει…
-Πάντα οι φίλοι της ευρύτερης αριστεράς όμνυαν στις δημοκρατικές διαδικασίες και καταδίκαζαν τα κάθε είδους πειθαρχικά. Πολλοί από αυτούς πλέον δεν αντέχουν αυτή την εικόνα που δίνει σήμερα η αριστερά και ειδικά ο ΣΥΡΙΖΑ. Το ότι «πρέπει να μπει μια τάξη», ακούγεται όλο και πιο έντονα στις παρέες. Ο καθένας βέβαια εννοεί αλλιώς την «τάξη»…
Οι καιροί αλλάζουν, μαζί και εμείς. Θεωρητικά όλοι πλέον έχουν (έχουμε) πάρει αποστάσεις από «σκληρές κομματικές γραμμές», αγωνιώντας ταυτόχρονα για την διατήρηση της ιδεολογικής ταυτότητας του χώρου που υποστηρίζουμε. Υπάρχουν και εκείνοι που ελκύονται από μια ισχυρή επικοινωνιακή εικόνα, κάτι που παραπέμπει στον Εμανουέλ Μακρόν ή την Σάρα Βάγκενκνεχτ, χωρίς να είναι ίδιας εμβέλειας τα πρόσωπα…
Η αλήθεια είναι ότι όλα αλλάζουν, όλοι αλλάζουμε και γινόμαστε πιο «πρακτικοί». Κυριαρχεί ένα: «Με εμένα τι θα γίνει; Ποιος θα μου λύσει τα προβλήματα»; Κάτι που οδηγεί (ενδεικτικά) μια παρέα πολιτικά διαφορετικών ατόμων να ομονοεί στο ότι τα καρτέλ της ενέργειας,των τραπεζών, των τηλεπικοινωνιών, των σούπερ μάρκετ κλπ μας κλέβουν ασύστολα και ταυτόχρονα μέρος της παρέας αυτής να υποστηρίζει ότι «η καλύτερη λύση σήμερα» είναι ο νεοφιλελεύθερος Μητσοτάκης…
Η ίδια παρέα να συμφωνεί ότι δεν υπάρχει κράτος δικαίου στην Ελλάδα, αλλά πάλι μέρος της παρέας να καταλήγει στην «λύση Μητσοτάκη»…
Με λίγα λόγια η κοινωνία αντιλαμβάνεται πλήρως το πρόβλημα (με εξαίρεση όσους βλέπουν πολύ τηλεόραση), χωρίς να συμφωνεί στη λύση… Η ευρύτερη αριστερά δεν είναι πειστική, δεν πείθει με τα πρόσωπα, ούτε επικοινωνεί τις πολιτικές της. Αυτό που «εκπέμπει» (όχι πάντα δικαίως) είναι βυζαντινισμοί και έριδες.
Είναι άδικο για την αριστερά, γιατί ήταν πάντα στην πρώτη γραμμή διεκδίκησης σε κάθε δύσκολη περίοδο της χώρας. Είναι όμως «παράδοση» σε αυτό τον χώρο οι ατέλειωτες διασπάσεις και συγκρούσεις. Αν δεν καλλιεργηθεί μια κουλτούρα δημοκρατικών συνθέσεων χωρίς να αλλάζει η βασική κατεύθυνση, θα εξακολουθούμε και εμείς «να κλαίμε πάνω από το χυμένο γάλα». Ο καθένας πλέον βρίσκεται μπροστά στις προσωπικές του ευθύνες.
Πολύ περισσότερο που «οι κακές γλώσσες» λένε ότι είναι ήδη όλα έτοιμα για τις επόμενες εκλογές. Τίποτα δεν μένει στην τύχη του από όσους «φροντίζουν πριν από μας για μας». Η δεδομένη πτώση των ποσοστών και η απόσταση της ΝΔ από την αυτοδυναμία, μπορεί να καλυφθεί με δυο σενάρια συγκυβέρνησης (με κυρίαρχο ρόλο βέβαια του κ.Μητσοτάκη): Ένα με το κόμμα της Λατινοπούλου και ένα με το ΠΑΣΟΚ. Για το δεύτερο σενάριο προυπόθεση είναι η περαιτέρω αποδυνάμωση του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και η απομάκρυνση του ενδεχομένου συνεργασίας των κομμάτων της κεντροαριστεράς και της αριστεράς…
Το παιχνίδι τώρα αρχίζει!
