Σε τούτες τις δύσκολες ώρες και μέρες που περνά η πλειοψηφία των χωρών του πλανήτη, μαζί και η χώρα μας, πρέπει ο κάθε ένας, κοιτάζοντας τον καθρέπτη, να αναμετρηθεί με την ίδια την συνείδησή του.
Είναι η ώρα της προσωπικής ευθύνης, είναι η ώρα έκφρασης της αλληλεγγύης στους αδύναμους και στις ευάλωτες ομάδες, είναι η ώρα της προσφοράς και να συνειδητοποιήσουμε ότι η έκβαση ενός ασύμμετρου πολέμου απέναντι σε έναν αόρατο εχθρό περνάει κατ΄ ελάχιστον και από την δική μας συμπεριφορά και τις δικές μας ενέργειες.
Το ότι μένουμε στο σπίτι, τηρώντας όλους τους κανόνες υγιεινής και καθαριότητας, ο περιορισμός των μετακινήσεών μας και τα αυστηρά μέτρα προστασίας που πρέπει να πάρουμε στους χώρους της εργασίας μας και αλλού, είναι η ελάχιστη συμβολή μας στην αντιμετώπιση της έκτακτης αυτής κατάστασης που διανύουμε.
Τις πολιτικοοικονομικές διαστάσεις του προβλήματος και τις όποιες ιδεολογικές αναλύσεις, θα τις δούμε σε δεύτερο χρόνο, όπως και σε ποιους θα αποδώσουμε τις ευθύνες και τους επαίνους για την έκβαση της μάχης που δίνουμε. Το σίγουρο είναι ότι η επόμενη μέρα θα είναι διαφορετική ή πρέπει να είναι διαφορετική, διότι έχουν γκρεμιστεί ιδεοληψίες, προκαταλήψεις, στερεότυπα, οργανισμοί, οικονομίες, χρηματιστήρια και άλλα προπύργια του Παγκόσμιου Παραγωγικού Μοντέλου έμπνευσης του ξακουστού HARVARD.
Για κάποιους όμως, που βρίσκονται στην πρώτη γραμμή της μάχης, οι κίνδυνοι αλλά και οι ευθύνες είναι πολύ, μα πολύ μεγαλύτερες. Είναι αυτοί που μέσα στα ΔΗΜΟΣΙΑ (τονίζω τα δημόσια) ιδρύματα της χώρας έρχονται σε επαφή face to face με το πρόβλημα, με τις αγωνίες των ασθενών και των οικείων τους, με τις αγωνίες των συναδέλφων τους, με την ανεπάρκεια των υλικών, με την ολιγωρία δημιουργίας νέων ΜΕΘ πριν την έκρηξη των περιστατικών, με την έλλειψη των test και άλλες παραμέτρους που δεν μπορούμε να αντιληφθούμε εκ του μακρόθεν.
Ο λόγος που ένιωσα την ανάγκη να γράψω και να δημοσιοποιήσω κάποιες απόψεις είναι το γεγονός ότι εκτός του Ιατρικού και Νοσηλευτικού προσωπικού των Νοσοκομείων, των Κ.Υ και των ΤΟΜΥ, υπάρχουν και άλλες δομές και πρόσωπα που βρίσκονται από την αρχή της κρίσης στην πρώτη γραμμή. Είναι τα Φαρμακεία, οι συνάδελφοι Φαρμακοποιοί και το προσωπικό τους.
Και νιώθω την ανάγκη να αναφερθώ σε αυτήν την κατηγορία των λειτουργών υγείας, γιατί κανείς μέχρι τώρα από τα επίσημα χείλη της πολιτείας δεν αναγνώρισε δημόσια την προσφορά τους. Από τα απανωτά διαγγέλματα του Πρωθυπουργού μέχρι τις καθημερινές συνεντεύξεις των Υπουργών και των υπευθύνων του ΕΟΔΥ και της Πολιτικής Προστασίας, δεν υπάρχει ούτε μία αναφορά στον ρόλο που παίζει το φαρμακείο καθημερινά, κυρίως όμως σε περιόδους κρίσης όπως η σημερινή, ως προθάλαμος του ΕΣΥ. Ούτε για τους ίδιους τους Φαρμακοποιούς ως Λειτουργούς Πρωτοβάθμιας Φροντίδας Υγείας.
Αυτό που εισπράξαμε μέχρι τώρα ήταν τα πικρόχολα και πολλές φορές χυδαία σχόλια μεγαλόσχημων δημοσιογράφων για αισχροκέρδεια και παράνομο πλουτισμό, που εξυπηρετούν με το αζημίωτο συγκεκριμένα συμφέροντα, σε καμία περίπτωση όμως σε ό,τι έχει να κάνει με το Δημόσιο συμφέρον.
Εμείς όμως είμαστε εδώ από την πρώτη στιγμή, πρόσωπο με πρόσωπο με τους ασυμπτωματικούς και όχι μόνο ασθενείς, με κίνδυνο για την δική μας υγεία, των υπαλλήλων μας και των οικογενειών μας. Θα σταθούμε στο ύψος των περιστάσεων όπως και να έχει το πράγμα. Αυτό απαιτεί η συνείδησή μας και αυτό απορρέει από τον θεσμικό μας ρόλο όπως ορίζεται από τον νόμο 4486/2017 ο οποίος αναγνωρίζει στα Φαρμακεία τον ρόλο τους στην Πρωτοβάθμια Φροντίδα Υγείας εντάσσοντάς τα στις ευρύτερες λειτουργίες του ΕΣΥ. ΕΙΝΑΙ Η ΩΡΑ ΤΗΣ ΑΠΟΛΥΤΗΣ ΔΙΚΑΙΩΣΗΣ ΤΟΥ ΚΛΑΔΟΥ ΣΤΗΝ ΠΡΑΞΗ Κανείς από εδώ και πέρα δεν μπορεί και δεν πρέπει να αμφισβητήσει τον θεσμικό μας ρόλο και κανείς δεν έχει το δικαίωμα να μας εξομοιώνει με μία απλή εμπορική επιχείρηση.
Για αυτήν την αναγνώριση οι διαχρονικές προσπάθειες του κλάδου και πολλών συναδέλφων, έφεραν καρπούς. Η ηγεσία του Υπουργείου υγείας το 2017 ανταποκρίθηκε θετικά στην υποχρέωση του κράτους για την θεσμική κατοχύρωση του ρόλου μας όπως απορρέει και από τα καταστατικά σύστασης των φαρμακευτικών Συλλόγων. Το φαρμακείο ως μέρος της Πρωτοβάθμιας Φροντίδας Υγείας είναι γεγονός, χωρίς όμως να έχει την δυνατότητα μέχρι σήμερα να αναπτύξει θεσμικά το εύρος των προσφερόμενων υπηρεσιών του, που ούτως ή άλλως εκτελεί ευσυνείδητα, με ανιδιοτέλεια και χωρίς καμία επιστημονική αμοιβή.
Είναι η ώρα, τα θεσμικά όργανα του κλάδου, να απαιτήσουν από την πολιτεία την έμπρακτη αναγνώριση του Φαρμακείου ως προθάλαμο στο Εθνικό Σύστημα Υγείας και τον Φαρμακοποιό ως πρωτεργάτη της Πρωτοβάθμιας Φροντίδας Υγείας. Το Φαρμακείο δεν μπορεί να χαρακτηρίζεται πλέον ως μία απλή εμπορική επιχείρηση, δεν μπορεί στο Φαρμακείο να ισχύουν οι νόμοι της αγοράς σε όσα προϊόντα έχουν να κάνουν με την υγεία του πολίτη, σε φάρμακα, παραφάρμακα και αναλώσιμα υλικά.
Όπως δεν μπορεί η πολιτεία να αντιμετωπίζει τον Έλληνα Φαρμακοποιό ως έναν απλό επιχειρηματία και όχι ως επιστήμονα που δικαιούται μίας ελάχιστης επιστημονικής αμοιβής για τις υπηρεσίες που ούτως ή άλλως παρέχει.
Ως μαχόμενος Φαρμακοποιός του πάγκου και ως παλιός συνδικαλιστής του κλάδου καλώ τους νέους συναδέλφους να σταθούν στο ύψος των περιστάσεων, να μην απεμπολήσουν δικαιώματα που απορρέουν από την επιστημονική τους ιδιότητα και να παλέψουν όχι μόνο για τα κεκτημένα αλλά και για όσα αυτά τα χρόνια της χρεωκοπίας, τα μνημόνια και οι περιβόητοι νόμοι της αγοράς που μας επιβλήθηκαν, μας έχουν αφαιρέσει, με πρώτο στόχο την επανάκτηση του ιδιοκτησιακού καθεστώτος των φαρμακείων.
Όπως επίσης καλώ και τον κάθε πολίτη να συνεχίσει να απευθύνεται σε εμάς για τα μικρά και τα μεγάλα προβλήματα της υγείας του, δείχνοντας με αυτόν τον τρόπο την εμπιστοσύνη του στις παρεχόμενες υπηρεσίες και οδηγίες που του δίνουμε.
ΖΗΤΑΜΕ ΤΟ ΑΥΤΟΝΟΗΤΟ – ΔΗΜΟΣΙΑ ΑΝΑΓΝΩΡΙΣΗ ΤΟΥ ΡΟΛΟΥ ΜΑΣ ΚΑΙ ΤΩΝ ΥΠΗΡΕΣΙΩΝ ΜΑΣ
Ο Δημήτριος Αγαθόπουλος είναι πρώην πρόεδρος του Φαρμακευτικού Συλλόγου Κιλκίς και πρώην μέλος του ΔΣ του Πανελλήνιου Φαρμακευτικού Συλλόγου
