Ατυχώς, πολύ ατυχώς, καταργήθηκε η δουλεία στην Ελλάδα το 1822. Δεν είχε γεννηθεί η μεγάλη μορφή της πολιτικής, η Αυτού Εξοχότης Κωστής Χατζηδάκης, ο οποίος θα μπορούσε να νομοθετήσει ότι η συνεχής και απλήρωτη εργασία δεν είναι παρά εκγύμναση των ανθρώπων και διατήρηση της φυσικής κατάστασης. Οι κολίγοι στα χωράφια είναι γυμνασμένοι χωρικοί, βρε αδερφέ, και οι καταπιεσμένοι τυχεροί που δεν ξέρουν την τύχη τους.
Γιατί να μην επιστρέψουμε στην εποχή που μια φορά τον χρόνο ο αφέντης θα μοιράζει κρέας στους υποτακτικούς ώστε να μην έχουμε χοληστερίνη; Γιατί να μην αναπτύξουμε την παραγωγικότητα με τη βοήθεια ενός βούρδουλα ή ακόμη καλύτερα με την απειλή ακρωτηριασμών, όπως έκαναν οι Ολλανδοί και Βέλγοι αποικιοκράτες; Μια χαρά δεν θα πάνε τα έσοδα; Μήπως η οικονομία έτσι δεν θα πηγαίνει βζιιιν, που θα έλεγε και ο Αδωνης;
Αν διαβάσεις το βιογραφικό του Κωστή Χατζηδάκη, του εφευρέτη των νέων εργασιακών σχέσεων, διαπιστώνεις ότι η επαγγελματική του σταδιοδρομία είναι γραμματέας της ΔΑΠ, στέλεχος της ΟΝΝΕΔ, βουλευτής, ευρωβουλευτής και υπουργός. Τελεία. Από την εργασιακή εμπειρία σε αυτές τις θέσεις και την ευαισθησία που του παρέχει ο πούρος θατσερισμός προχωρά σήμερα στην εγκαθίδρυση νέων εργασιακών σχέσεων. Θυμίζει τον Μπρεχτ που έλεγε ότι «οι χορτάτοι μιλάνε στους πεινασμένους για τις καλύτερες μέρες που θα ’ρθουν». Μιλάει ο Χατζηδάκης για την εργασία σε αυτούς που παλεύουν για 500 ευρώ. Ο επάγγελμα «αργόμισθος της Νέας Δημοκρατίας και της συντηρητικής θεωρίας» Κωστής Χατζηδάκης έχει συνταγή για το πώς πρέπει να δουλεύουν όσοι λιώνουν στη δουλειά και μιλάει στους ταλαιπωρημένους για την ευημερία τους, η οποία φυσικά περνάει μέσα από την ευημερία εκείνου που θα εισπράττει.
Ο Κυριάκος Μητσοτάκης έχει αναθέσει στον Χατζηδάκη να επαναφέρει το συντηρητικό αφήγημα της δεκαετίας του ’60 και αυτός προσπαθεί να το διανθίσει με την έγχρωμη βερσιόν των ασπρόμαυρων ελληνικών ταινιών. Το φιλότιμο παλικάρι δουλεύει και ας μην έχει στον ήλιο μοίρα, γιατί κάπου θα βρεθεί ένας βιομήχανος, ή μάλλον η κόρη του, για να τον βγάλει από τη μιζέρια. Καλή καρδιά και καλά σενάρια και όλα γίνονται.
Ο Μητσοτάκης και ο Χατζηδάκης αυτήν τη στιγμή δεν παραβιάζουν τα εργατικά δικαιώματα. Παραβιάζουν την εξέλιξη της κοινωνίας. Η κοινωνική εξέλιξη μετριέται πρωτίστως με τη θέση που έχει ο άνθρωπος μέσα στην κοινωνία. Τα τεχνολογικά επιτεύγματα, οι ανακαλύψεις, η πρόοδος έχουν ως στόχο τους τον άνθρωπο. Οταν ανακαλύπτεται, για παράδειγμα, ένας μετροπόντικας που μπορεί εύκολα και με ασφάλεια να ανοίγει ένα τούνελ, αυτό αποτελεί επίτευγμα του ανθρώπου που πρέπει να διευκολύνει τη ζωή του. Εξέλιξη δεν είναι ο εξαναγκασμός του εργαζόμενου στην υπερεργασία ούτε η μετατροπή του σε τεχνολογικό δούλο.
Δεν είναι δυνατόν το 2021 να επιστρατεύονται επιχειρήματα περί γενικής ευμάρειας που δήθεν θα μετατραπεί σε ευμάρεια του κάθε εργαζόμενου. Ο εργαζόμενος στην Αφρική δεν περνά καλά επειδή ο ιδιοκτήτης του ορυχείου διαμαντιών πλουτίζει κάθε μέρα από την εξαθλίωσή του. Και αν η Αφρική σας φαίνεται άχαρη σύγκριση, τότε ρίξτε μια ματιά στα δεδομένα του σύγχρονου κόσμου. Μια χούφτα άνθρωποι μοιράζονται το 90% του πλούτου του πλανήτη. Η αύξηση του πλούτου και η συγκέντρωσή του στα χέρια λίγων δεν κάνουν καλύτερη τη ζωή των ανθρώπων. Παρότι ο πλούτος αρκεί για να θρέψει όλους στη γη, υπάρχουν άνθρωποι που πεθαίνουν από πείνα, που είναι άνεργοι και που δεν θα γνωρίσουν ποτέ τα επιτεύγματα της τεχνολογίας. Την ίδια ώρα, η συγκέντρωση του πλούτου στους λίγους γίνεται απειλή για τη δημοκρατία, αφού οι λίγοι επιβάλλουν τους αδηφάγους κανόνες τους ως κανόνες λειτουργίας της κοινωνίας. Οπως είπε και ο Κυριάκος Μητσοτάκης (και το είπε γιατί το πιστεύει): «Η κοινωνική ισότητα είναι ενάντια στην ανθρώπινη φύση».
Οταν η εξουσία είναι στα χέρια του Μητσοτάκη είναι πολύ λογικό οι ρυθμίσεις που γίνονται στην κοινωνία και οι νόμοι που ψηφίζονται στη Βουλή να ικανοποιούν το δόγμα της αναγκαίας και αυθύπαρκτης αδικίας. Απλώς κάθε φορά που θέλουν να κοροϊδέψουν έναν πολίτη θα του ρίχνουν το δόλωμα ότι μέσα στην ανισότητα και στους νόμους της ζούγκλας αυτός μπορεί να είναι ο τυχερός και το λιοντάρι, κι όχι η άτυχη γαζέλα που είναι το θύμα.
Οταν ο Χατζηδάκης νομοθετεί για απλήρωτες υπερωρίες δεν το κάνει για να μαζεύει στα ρεπό του ελιές ο εργαζόμενος ή να βλέπει το παιδί της την Παρασκευή, όπως λέει, η εργαζόμενη. Το κάνει γιατί θέλει να ενισχύσει αυτούς στους οποίους είναι ταγμένος με την πολιτική του. Η στάση του Χατζηδάκη και των Χατζηδάκηδων δεν είναι ιδεοληπτική μόνο, είναι υστερόβουλη. Γνωρίζουν ότι αν ξεκαθαρίσουν τους λογαριασμούς μέσα στην κοινωνία με τον τρόπο που το κάνουν, αν απαλλάξουν αυτούς που κάνουν πλουσιότερους από τον βραχνά των δικαιωμάτων και της διεκδίκησης, θα εξασφαλίσουν μακροημέρευση σε ένα καθεστώς με υποτακτικούς από τη μία και αφεντάδες από την άλλη. Αν οι αφεντάδες επικρατήσουν, τότε η κοινωνία θα έχει την αναγκαία ηρεμία με αυτούς στο τιμόνι και τη μάζα στο αμπάρι της γαλέρας.
Ο Μητσοτάκης και ο Χατζηδάκης θεωρούν οικείες αξίες τον απατεώνα μεταπράτη, τον επιχειρηματία της λαμογιάς και της ανάθεσης, τον επενδυτή της αρπαχτής, τον άριστο ενός κάλπικου συστήματος ανάδειξης και εχθρό τον άνθρωπο της εργασίας. Η ισότητα γι’ αυτούς δεν είναι στην ανθρώπινη φύση και η προσπάθεια κατάκτησής της δεν αποτελεί μέτρο της κοινωνικής εξέλιξης αλλά απειλή. Η φύση τους και όχι η φύση είναι αυτή που παράγει την ανισότητα.
