Παρακολουθώντας ειδήσεις ή τα άρθρα που κυκλοφορούν σκόρπια στο διαδίκτυο, προβληματίζεται κάποιος όσον αφορά την συνέχεια μιας κοινωνίας.
Η συνέχεια αυτή επέρχεται, συνήθως, μέσα από την ευαισθητοποίηση, όλων των μελών της, ιδιαίτερα των νέων, απέναντι σε ζητήματα όπως η πνευματική, αλλά κυρίως η ψυχική καλλιέργεια καθώς και την διαφύλαξη των αξιών της εκάστοτε κοινωνίας. Με μια λέξη…με την διαφύλαξη της κοινωνικής συνοχής.
Μια κοινωνική συνοχή που όπως γίνεται φανερό, στην Ελλάδα (και όχι μόνο), έχει εκτροχιαστεί. Είναι ανώφελο να θεωρήσουμε κύριο υπεύθυνο αυτής την οικονομική κρίση. Προσωπικά, μπορώ να αναρωτηθώ για την γενιά μου και να πω, “τι έχει πάει στραβά;” ΄Η μάλλον καλύτερα, γιατί συνεχίζουμε σαν λαός την ίδια αποτυχημένη από την μια αλλά συγχρόνως ελκυστική συνταγή των προηγούμενων γενεών;
Γιατί οι περισσότεροι αδιαφορούμε για γεγονότα που μπορεί να συμβαίνουν δίπλα μας, παραμένοντας απαθείς επαναπαυόμενοι στην “ανεμελιά” της ηλικίας μας; Μήπως αυτό μας έχει διδάξει το σχολείο, ο καθρέφτης της κοινωνίας μας; Να μιλάμε πολύ, να φωνάζουμε δυνατά όταν νιώθουμε ότι παραβιάζονται τα δικαιώματα μας ή να παραμένουμε εντελώς απαθείς αλλά να είμαστε ανίκανοι να τα υπερασπιστούμε έμπρακτα στην καθημερινότητα μας, με επιχειρήματα. Διότι, όσο εύκολο είναι να είσαι στην καθημερινότητα σου φυγόπονος, άλλο τόσο δύσκολο είναι να υπερασπιστείς τα δικαιώματα σου όταν παραβιάζονται.
Σε μια σύγχρονη αντιπροσωπευτική δημοκρατία, όπως η ελληνική(;!), εκείνοι οι οποίοι είναι επιφορτισμένοι με την ευθύνη να υπερασπίζονται τα δικαιώματα ενός λαού είναι οι πολιτικοί. Οι πολιτικοί εκλέγονται από τον λαό. Στην Ελλάδα, δυστυχώς, με ευθύνες τόσο του λαού ο οποίος είναι πλέον μια άμορφη εκλογική μάζα η οποία κινείται προς οποιαδήποτε κατεύθυνση, ελπίζοντας σε όποιον υπόσχεται τα περισσότερα, όσο και των πολιτικών, οι οποίοι πράττουν συμφεροντολογικά όχι όμως για την πατρίδα τους αλλά όπως λέει ο απλός λαός για την…καρέκλα τους, η πολιτική έχει γίνει συνώνυμο της εξαπάτησης και του εύκολου και γρήγορου πλουτισμού. Ως αποτέλεσμα των παραπάνω ,οι νέοι, που φυσιολογικά θα έπρεπε να είναι το ενεργότερο πολιτικά και κοινωνικά μέρος της κοινωνίας, χαρακτηρίζεται από απάθεια απέναντι σε αυτά τα θέματα, η οποία πηγάζει από την αηδία, επιτρέψτε μου να πω που νιώθουν απέναντι σε αυτή την κατάσταση.
Η γενιά του 99’, που διανύει το έτος της, όπως συνέβη και στις περισσότερες μεταπολιτευτικές γενιές, μάλλον έχει χάσει τον δρόμο της. Αν γίνουν αύριο εκλογές, ψηφίζει. Αν όμως βγούμε έξω και ρωτήσουμε έναν 99αρη, θα διαπιστώσουμε την απάθεια άλλη μιας γενιάς. Ελάχιστοι γνωρίζουν το πολιτικό γίγνεσθαι και ακόμα λιγότεροι σκέπτονται αδογμάτιστα, έχοντας γλιτώσει από κάποιον κομματικό σωλήνα είτε αυτός είναι κόκκινος είτε μπλε ή πράσινος.
Το αποτέλεσμα; Άλλη μια γενιά με χαμηλότερο πολιτικό iq σε σχέση με την παλαιότερη. Εδώ να σημειώσω ότι πολιτικό iq δεν είναι η κομματικοποίηση, η παροπλισμένη και με παντελή έλλειψη κριτικής σκέψη. Είναι η αίσθηση της ευθύνης που πρέπει να διαπνέει κάθε μας πράξη ιδιαίτερα αν εκείνη έχει άμεσο αντίκτυπο στο κοινωνικό σύνολο.
Ίσως η απάθεια στον συγκεκριμένο τομέα, να οφείλεται στο ότι στις εκλογές πλέον δεν ψάχνουμε τον καλύτερο αλλά τον…λιγότερο κακό. Εν τέλει το πρόβλημα με εμάς τους νέους είναι ότι μάλλον δεν έχουμε κατανοήσει την ευθύνη που έχουμε ως άτομα αλλά και τη δύναμη μας όταν ενωθούμε. Όταν αποκτήσουμε επίγνωση ίσως τα πράγματα να πάρουν τον σωστό δρόμο. Αν δεν είναι ήδη αργά…
Ο Θεμιστοκλής Αϊβαλιώτης είναι πρωτοετής στο Χημικό Αθηνών
