Με ένα_x000D_
σκίτσο αποφάσισε ο σκιτσογράφος Δημήτρης Χαντζόπουλος, να σχολιάσει το άρθρο_x000D_
του Πρωθυπουργού Αλέξη Τσίπρα στο Documento.
Τα σκίτσα, ακόμη και τα πιο δυσάρεστα και χολερικά, κουβαλάνε πάντα και την άδεια του δικαιώματος της γνώμης που φέρουν, αλλά και τις μύριες όσες άδειες της τέχνης. Ο σκιτσογράφος, είναι και δημοσιογράφος και καλλιτέχνης και άνθρωπος της γνώμης και των ευαισθησιών που δεν φέρουμε οι κοινοί θνητοί. Με αυτή την έννοια είμαστε κατά κάθε προσπάθειας λογοκρισίας του σκιτσογράφου, όση δυσαρέσκεια και αν συγκεντρώνει γύρω του. Σε τελευταία ανάλυση, ανάμεσα στο γέλιο που βγάζει το σκίτσο και το κλάμα του θιγόμενου, το γέλιο έχει μεγαλύτερη κοινωνική χρησιμότητα.
Δεν υπάρχουν όρια στην τέχνη και τη σκιτσογραφία. Για να ακριβολογούμε, κανένας δεν πρέπει να θέτει όρια στο σκιτσογράφο. Πρέπει όμως να τα βάζει ο ίδιος.
Ο Δημήτρης Χαντζόπουλος, έχει δείξει τα τελευταία χρόνια πως δεν έχει όρια. Δεν κάνει σκίτσο την πολιτική του ματιά, αλλά την προσωπική του αντιπάθεια. Μεγάλη παγίδα για έναν καλλιτέχνη να παραβλέπει τα ταλέντα του και να υποκύπτει στην φτηνή παρόρμηση. Να καταναλώνει το ταλέντο σε αγωνιώδη προσπάθεια να φτιάξει κακούς αντί να τους δείξει. Ο Χαντζόπουλος προκειμένου να το πετύχει, έχει υποκύψει στο σεξισμό, στο χιούμορ Γυμνασιακού και Αδωνικού επιπέδου, στην κακία που δεν έχει άλλο λόγο για να εκπορευτεί πέρα από την επιβεβαίωση ενός χολερικού χαρακτήρα. Δεν ανησυχούμε πια για τον Χαντζόπουλο ως σκιτσογράφο, αλλά για τον Χαντζόπουλο ως άνθρωπο.
Στο μοτίβο Κωνσταντοπούλου (παλιά), Τσίπρας, Καμμένος, Παππάς, μπήκε και το Documento. Μέσα του μάλλον δεν ήθελε να υπάρχει άρθρο του Τσίπρα στο Documento, ή ενδεχομένως άρθρο του Τσίπρα πουθενά και τιμωρεί το Documento που το δημοσίευσε. Είναι προφανές πως δεν ξέρει πού θα σταματήσει γιατί δεν απαιτεί από τον εαυτό του να σταματήσει κάπου. Νομίζουμε πως έχει χάσει τη δημιουργικότητά του, γιατί απλώς την εκχώρησε στην υπηρέτηση των αφεντικών του και όχι στην τέχνη που τον ανέδειξε. Απέκτησε τις αγωνίες τους αντί να υπηρετήσει τις δικές του. Δεν μπορεί να νοιώσει πια για να δημιουργήσει και έτσι δημιουργεί διατεταγμένες κακίες για να νοιώθει. Καταλήγει έτσι να ζει την παρακμή. Κατά τα άλλα τον ευχαριστούμε για τη διαφήμιση.
Documento