Ενα εκλογικό σώµα κουρασµένο από αλλεπάλληλες κρίσεις αποδείχθηκε πως είχε προτεραιότητα την «κυβερνησιµότητα» µε κάθε (ανθρωπο)θυσία. Ο Κυριάκος Μητσοτάκης αυτήν υποσχέθηκε: «∆ώστε µου αυτοδυναµία». Τότε γελούσαµε. Ηταν όµως ο µόνος που την προέτασσε. Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν ζητούσε αυτοδυναµία για σχηµατισµό µονοκοµµατικής κυβέρνησης: προέτασσε την «προοδευτική συγκυβέρνηση µε κορµό τον ΣΥΡΙΖΑ» – και ερωτώµενοι σχετικά οι εκ των πραγµάτων δυνητικοί εταίροι την ξόρκιζαν µε κάθε τρόπο, όπως έχουν κάθε εύλογο δικαίωµα ως αυτοτελείς πολιτικοί χώροι (αν ο λόγος ύπαρξής τους ήταν η παροχή «κυβερνησιµότητας» σε άλλο κόµµα, ας γράφονταν µέλη του). Καταπώς φαίνεται, δεν διέλαθε την προσοχή του ποθούντος «κυβερνησιµότητα» εκλογικού σώµατος ότι εντέλει «ψήφος για βέβαιη διακυβέρνηση σηµαίνει ψήφος στη Ν∆» κατά την αιχµή του δόρατος της νεοδηµοκρατικής προπαγάνδας – η οποία ενίοτε αντιστοιχεί και στην πραγµατικότητα.
Συνεπικουρούσης της πρωτοφανούς µιντιακής υπεροπλίας της κυβέρνησης, τα εξευτελιστικά pass-παρτού για κάθε χρήση αναδείχθηκαν στη µόνη «κοινωνική πολιτική» που δήθεν µπορεί να προσφερθεί, κάνοντας τη Ν∆… κεντροαριστερά. Στις υποκλοπές –µέγιστο θεσµικό σκάνδαλο µε εφιαλτικές προεκτάσεις– το εκλογικό σώµα έδωσε τη συναίνεσή του. Οι Πάτσηδες, Χειµάρρες κ.λπ. αξιολογήθηκαν ως business as usual ελάσσονος συγκριτικά σηµασίας όταν το επίδικο είναι η «κυβερνησιµότητα» και η «οµαλότητα». Και ο κυβερνητικός ΣΥΡΙΖΑ και η κυβερνητική Ν∆ προέταξαν µεταξύ άλλων το ίδιο ακριβώς επιχείρηµα: έκαναν «το καλύτερο που µπορούσαν σε ιδιαίτερα δύσκολες συνθήκες» – στη δεύτερη περίπτωση πάντως δούλεψε σίγουρα. Και εγένετο 40-41%.
Το «ενοχλητικό» ΜέΡΑ25 αντικαταστάθηκε από την ανώδυνη και «ασφαλή» Ζωή Κωνσταντοπούλου και τις καρδούλες της. Ακολουθώντας τον λακανικό ορισµό «αγάπη είναι να δίνεις κάτι που δεν έχεις σε κάποιον που δεν το θέλει», το ΜέΡΑ25 πρότεινε µια συνολική ρήξη, που ένα µικρό κόµµα εκ των πραγµάτων δεν µπορούσε να κάνει, σε ένα εκλογικό σώµα που καθόλου δεν την ήθελε. Προτιµήθηκε η «αγάπη µόνο» µιας επαναβαπτισθείσας µιντιακής Κωνσταντοπούλου. Παράλληλα, τέσσερα χρόνια κοινοβουλευτικού βίου δεν επάρκεσαν για να ανθίσουν αυτόνοµες πολιτικές προσωπικότητες ως κορυφαία στελέχη του ΜέΡΑ25.
Πέραν του επιβιώσαντος µετ’ επαίνων Κυριάκου Βελόπουλου, ένα tweet του Ηλία Κασιδιάρη µετρήθηκε σε 4,68% του εκλογικού σώµατος, ενώ εισήλθε για πρώτη φορά στη Βουλή αµιγές κόµµα Religious/Christian Right (γίναµε Ευρώπη!), ενδεχοµένως ευκαιριακά. Αυτά τα τρία κόµµατα είναι ουσιωδώς διαφορετικής βάσης, πλατφόρµας και υφής, είναι πολύ διαφορετικά και σίγουρα ανοµοιογενή (εξού και επιβίωσαν και τα τρία, ως διακριτά, σε συνθήκες που πέφτανε εκλογικά κορµιά). Οµως η Αριστερά δεν προτάσσει ως προτεραιότητα να κατανοήσει τι γίνεται και ακολούθως να σχηµατίσει πολιτική πράξη κατ’ αναλογία αυτής της κατανόησης και έναντί της, αλλά να χωρέσει εύκολα, γρήγορα και βολικά την πραγµατικότητα σε προϋπάρχοντα κουτάκια ώστε ακολούθως να κράξει αυτοθαυµαζόµενη. Κι έτσι δεν βλέπει ότι γίνεται µε αυθορµησία µεγάφωνο για ένα ουσιωδώς µητσοτακικό αφήγηµα, στο οποίο η αυτοσκηνοθεσία και θέση της Ν∆ είναι αυτή της «νησίδας σταθερότητας και οµαλότητας», αν όχι και «πολιτικού κέντρου» (φρίξον, ήλιε!): την προηγούµενη δεκαετία το λέγαµε «συνταγµατικοί τοξότες» εναντίον «άκρων», οπότε οι πολίτες καλούνται να συµµορφωθούν µε τους «συνταγµατικούς τοξότες» (δεν βόλευε άλλωστε πάρα πολύ η Χρυσή Αυγή ως «σκουπιδιάρα του συστήµατος» στις καλές εποχές;).
Καλό θα ήταν να κατανοήσουν οι ηγεσίες ότι εντέλει αποδείχθηκαν «νονοί» της νίκης του Κυριάκου Μητσοτάκη. Και, πιο κάτω, καλό θα ήταν να κατανοήσουν οι «καληνυχτοκεµαλάκηδες» ότι δεν κάνουν τίποτε άλλο από το να περιφέρουν τον αυτοθαυµασµό τους στις πλατφόρµες των social media.
*Ο Σωτήρης Μητραλέξης είναι δρ Πολιτικής Επιστήµης & ∆ιεθνών Σχέσεων
