Γράφει η Ελπίδα Τόκα*
Πριν από περίπου ένα χρόνο, ένα όμορφο ανοιξιάτικο πρωινό και ενώ είχα ήδη προετοιμαστεί σωματικά και ψυχολογικά για την καθημερινή προγραμματισμένη προπονητική ρουτίνα μου βρέθηκα υποχρεωτικά κλειδωμένη έξω από το στάδιο όπου συνήθως χρησιμοποιώ για την προετοιμασία μου.
Και τώρα τι κάνουμε; ρώτησα την μητέρα – προπονήτρια μου.
Ας πάμε στο άλλο στάδιο, περίπου 3 χλμ. απόσταση. Και αυτό κλειστό και το πιο μακρινό κλειστό. Όλα κλειστά. Και αυτό φυσικά ήταν μόνο η αρχή.
Το στάδιο για μένα αλλά και για αρκετούς συναθλητές μου, δεν είναι απλά ο χώρος που προπονούμαστε. Εκεί μεγάλωσα, εκεί γαλουχήθηκα ως άνθρωπος και ως αθλήτρια, εκεί κοινωνικοποιήθηκα, πολύ απλά είναι το δεύτερο σπίτι μου.
Και όμως εκείνη την ημέρα μου απαγορεύτηκε η είσοδος στο σπίτι μου. Η απογοήτευση μεγάλη. Μέχρι να βρεθεί μια κάποια σταθερή μέση λύση από τους αρμόδιους φορείς και τουλάχιστον κάποιοι αθλητές να έχουν πρόσβαση σε αθλητικές εγκαταστάσεις, το έδαφος που χάθηκε ήταν πολύτιμο.
Ακόμα και αυτή η πρόσβαση ήταν συχνά περιορισμένη και ταυτόχρονα αβέβαιη. Οι προπονήσεις που χάθηκαν και αυτές αναντικατάστατες. Με το Ολυμπιακό όνειρο πια να μετατίθεται την επόμενη χρονιά, και τους αγώνες να ακυρώνονται ο ένας μετά τον άλλον, τα κίνητρα πια ελάχιστα. Η αγωνιστική απραγία για εμάς τους αθλητές του στίβου είναι ο μεγαλύτερος εχθρός. Τα λίγα λεπτά ή δευτερόλεπτα αγωνιστικής αδρεναλίνης αποτελούν πνοή ζωής και το σπουδαιότερο κίνητρο και αποτελούν το απαύγασμα πολύμηνης καθημερινής προετοιμασίας.
Δεν θα ξεχάσω ποτέ στη ζωή μου τα αυτοσχέδια εμπόδια, το γεγονός ότι τη θέση του σταδίου για αρκετό διάστημα πήρε πια το σαλόνι και ο κήπος του σπιτιού μου, οι ανηφοροκατηφόρες της γειτονιάς μου, η κοντινή παραλία, το βουνό.
Το αποτέλεσμα των προπονήσεων αυτών, σοβαρός τραυματισμός. Αυτός ο τραυματισμός που μου στέρησε τη συμμετοχή μου και στον ένα και μοναδικό στόχο που απέμεινε, το Πανελλήνιο Πρωτάθλημα.
Μετά και την αποθεραπεία μου, δεν κρύβω το γεγονός ότι ήμουν πια έτοιμη να κάνω έκπτωση στις προπονήσεις, με ότι αποτέλεσμα αυτή η έκπτωση θα μπορούσε να έχει στην απόδοση μου και στην αγωνιστική μου ετοιμότητα.
Παρόλα αυτά και την συνεχιζόμενη αβεβαιότητα για αγωνιστική δραστηριότητα υπερίσχυσε η αόρατη δύναμη της θέλησης. Η σκέψη ότι χρόνια σκληρής δουλειάς και αφοσίωσης στο στόχο δεν είναι δυνατόν να πάνε χαμένα κυριάρχησε και αποτέλεσε πια το κίνητρο.
Η λύση ήταν μια, προσαρμογή στις καταστάσεις. Ακόμα και σε περιόδους όπου παρουσιάζονται αντικειμενικές δυσκολίες, πάντα ανοίγεται και ένα παράθυρο αισιοδοξίας.
Είμαι πια πεπεισμένη ότι δεν υπήρξε ποτέ εποχή που οι αθλητές και εκείνοι που συνεργάζονται μαζί τους έπρεπε να είναι πιο ευέλικτοι και δημιουργικοί. Η τρέχουσα πανδημία προσφέρει ευκαιρίες που πρέπει να βρουν οι αθλητές και πιθανώς να βρίσκονται ακριβώς κάτω από τη μύτη μας.
Τα μαθήματα που αποκτήθηκαν μέσω της αυτονομίας, της εφευρετικότητας, της ανθεκτικότητας, της ισορροπίας ζωής, και πολλών άλλων δυνατών ικανοτήτων, μπορούν να σφυρηλατήσουν καλύτερους αθλητές, εφοδιασμένους με νέες δεξιότητες. Περίοδοι σαν αυτή που ζούμε το τελευταίο έτος μπορούν να παρουσιάσουν μια ευκαιρία για προβληματισμό, επανεκτίμηση και αναθεώρηση καταστάσεων καθώς και μεταρρύθμιση σχεδίων.
Αυτά τα σχέδια αναμφίβολα θα είναι δρόμοι λιγότερο εύκολοι, αλλά πολύτιμοι. Η διάδοση αυτών των μαθημάτων ζωής μπορεί να εξυπηρετήσει τους αθλητές με τον καλύτερο δυνατό τρόπο, καθώς η ζωή δεν είναι ποτέ μια ευθεία. Τα μονοπάτια της ζωής είναι συχνά δαιδαλώδη, αλλά ακόμη και κυκλικά.
Ακόμη και όταν κάποιος πιστεύει ότι παραμένει στάσιμος λόγω αβεβαιότητας, στην ουσία, ποτέ δεν είναι. Η ανθρώπινη υπόσταση είναι τέτοια που οι άνθρωποι μαθαίνουν από τις περιστάσεις τους και προσαρμόζονται.
Οι επόμενες ημέρες θα μπορέσουν να αναδείξουν νέα δεδομένα, διαλόγους και παρεμβάσεις, που δημιουργήθηκαν ως αποτέλεσμα αυτού που θα μπορούσε εύκολα να απορριφθεί ως μια απομονωμένη και ατυχής στιγμή στην ανθρώπινη, αλλά και στην Ολυμπιακή ιστορία. Ωστόσο, δεν μπορεί κανείς να υποτιμήσει τη δύναμη του ανθρώπινου πνεύματος, αυτού του πνεύματος που ακριβώς πρεσβεύει το Ολυμπιακό ιδεώδες.
Και εν τέλει δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι πίσω από μια επιτυχία υπάρχουν πάντα πολλές προσπάθειες, αποτυχίες και απογοητεύσεις, αλλά ΠΟΤΕ παραίτηση από το κυνήγι του στόχου.
* Η Ελπίδα Τόκα είναι αθλήτρια στίβου της ΑΕΚ, μέλος της εθνικής ομάδας και Πρωταθλήτρια Ελλάδος στα 400 μ. εμπόδια.
Πηγή: runnfun.gr