Τη συντονισμένη παρέμβαση στο μαζικό κίνημα αλλά και τις ευρωεκλογές, επιδιώκουν κομματικές οργανώσεις της Ριζοσπαστικής Αριστεράς και ανένταχτοι, που διαφωνούν με τις πολιτικές του «μνημονιακού ρεαλισμού». Σε αυτή την κατεύθυνση κινείται η πρωτοβουλία 45 διανοούμενων, ακτιβιστών, συνδικαλιστών, αυτοδιοικητικών που απευθύνουν κάλεσμα για δημόσιο διάλογο θέτοντας ως κρίσιμο στοιχείο την επαναθεμελίωση της ριζοσπαστικής Αριστεράς, με όρους ιδεολογικής και πολιτικής ανασυγκρότησης. Προβάλλουν σαν διττή ανάγκη αφ΄ενός την οργανωμένη και ενωτική παρουσία στα κινήματα και σε όλα τα επιμέρους πεδία δράσης, και αφ΄ετέρου τη διαμόρφωση του ιδεολογικού πλαισίου στις πολιτικές προσεγγίσεις.
Οι «45» καλούν σε ανοιχτή συζήτηση τις οργανωμένες αριστερές δυνάμεις, και κυρίως «τον μεγάλο πλούτο του ανένταχτου κόσμου της Αριστεράς» σε συζήτηση για όλα αυτά. Εχουν σαν στόχο τις πολιτικές μάχες -με πρώτο σταθμό τις Ευρωεκλογές- ενταγμένες σε ένα πολύ ευρύτερο χρονικό και πολιτικό ορίζοντα. Ηδη, έχουν δηλώσει ότι θα δώσουν το «παρών» με εκπροσώπους τους αλλά και θα κάνουν παρεμβάσεις, κόμματα και πολιτικά σχήματα, όπως μεταξύ άλλων ΜέΡΑ25, Λαϊκή Ενότητα-Ανυπότακτη Αριστερά (ΛΑΕ-ΑΑ), Αναμέτρηση, ΑΡΑΝ/Κ-Σχέδιο, ΔΕΑ, η Πρωτοβουλία των 51 και πολλοί ανένταχτοι της Αριστεράς.
Οπως επισημαίνουν σε κείμενο-παρέμβασή τους, χρειάζεται «εναλλακτική πρόταση που θα δώσει ελπίδα, θα αναδείξει κεντρικές αιχμές σύγκρουσης με την κυρίαρχη πολιτική και τεκμηριωμένες απαντήσεις στα άμεσα προβλήματα του λαού και της νεολαίας, αλλά και θα επεξεργαστεί κατευθύνσεις για τα ευρύτερα ζητήματα της οικονομίας και της κοινωνίας, με τροφοδότηση από τον πλούτο και τα αιτήματα των κινημάτων. Πάνω απ’ όλα όμως χρειάζεται ανοιχτή και ειλικρινής δημόσια συζήτηση, χωρίς αποκλεισμούς, ηγεμονισμούς και μικροπολιτικές σκοπιμότητες που είναι ανακόλουθα με την ευθύνη απέναντι στην κρισιμότητα της συγκυρίας».
Οι 45 υπογράφοντες/ουσες που καλούν στην ανοιχτή συζήτηση της Δευτέρας 22 Ιανουαρίου (ώρα 19.00), στον Κινηματογράφο STUDIO, είναι οι εξής:
1. Αλεξοπούλου Κλεονίκη, μεταδιδακτορική ερευνήτρια
2. Αντωνίου Παναγιώτης, Δημοτικός Σύμβουλος Αγίας Παρασκευής
3. Βασσάλος Γιωργος, Διδάκτορας Πολιτικής Επιστήμης
4. Βλάχος Γιώργος, μέλος ΔΣ Δικηγορικού Συλλόγου Αθηνών
5. Βωβού Σίσσυ, Σύμβουλος της Πρώτης Δημοτικής Κοινότητας του Δ. Αθηναίων
6. Γεωργούλας Στράτος, Καθηγητής Πανεπιστημίου Αιγαίου, Αντιπρύτανης
7. Γκιβίσης Δημήτρης, Δημοσιογράφος
8. Ερμείδου Μαρία, Γραμματέας Σωματείου Μισθωτών Τεχνικών Μακεδονίας
9. Ζερβουδάκης Δημήτρης, Μουσικός Πρόεδρος ΣΜΒΕ
10. Θεοδωρίδου Αλεξάνδρα, Γενική Γραμματέας του Συλλόγου ΥπαλλήλωνΑσφαλιστικών Εταιρειών
11. Θεοχαράκης Νίκος, Πανεπιστημιακός ΕΚΠΑ
12. Καμπαγιάννης Θανάσης, Δικηγόρος, πρώην μέλος του ΔΣ του Δικηγορικού Συλλόγου Αθηνών
13. Καραβάκος Βασίλης, Δημοτικός Σύμβουλος Μεταμόρφωσης
14. Κατερίνη Τόνια, Αγωνίστρια των κινημάτων στέγης και δημόσιου χώρου
15. Κατσορίδας Δημήτρης, Ερευνητής ΙΝΕ/ΓΣΕΕ
16. Καψάλης Αποστόλης, Πανεπιστημιακός, Πάντειο Πανεπιστήμιο
17. Κιτσαντά Λίτσα, Συμβολαιογράφος Άρτας
18. Κλωνιζάκης Μάρκος, Mέλος Δ.Σ. Ένωσης γονέων 7ης δημοτ. κοιν. Αθήνας
19. Κορωναίου Αλεξάνδρα, Πανεπιστημιακός Πάντειο Πανεπιστήμιο
20. Κορωνάκης Τάσος, Παραγωγός ταινιών
21. Κουβελάκης Στάθης, Πανεπιστημιακός, Kings College Λονδίνου
22. Κουζής Γιάννης, Πανεπιστημιακός, Πάντειο Πανεπιστήμιο
23. Κουμαριανός Βαγγέλης, Πανεπιστημιακός, Πάντειο Πανεπιστήμιο
24. Λαλάκη Δέσποινα, Κοινωνιολόγος- Πανεπιστήμιο της Νέας Υόρκης CUNY
25. Λαπαβίτσας Κώστας, Πανεπιστημιακός, SOAS Λονδίνου
26. Λαπιέρης Σωτήρης, μέλος ΔΣ Συλλόγου Εργαζομένων στο Συνήγορο του Πολίτη
27. Λάσκος Χρήστος, εκπαιδευτικός
28. Λαυτσής Πάρις, Συνδικαλιστής στον κλάδο της πληροφορικής και τηλεπικοινωνιών
29. Μαγιάκης Λευτέρης, Δημοτικός Σύμβουλος Αμαρουσίου
30. Μπαρτσώκα Κατερίνα, Μέλος της Γραμματείας της Ανεξάρτητης Ενωτικής Ταξικής Κίνησης”Μάχη”
31. Μπαστέας Πέτρος, Συνδικαλιστής ΕΥΔΑΠ
32. Μπεκατώρου Αργυρώ, Καθηγήτρια Πανεπιστημίου Πατρών
33. Παπαδάτος -Αναγνωστόπουλος Δημοσθένης, πολιτικός επιστήμονας
34. Παπαχρήστου Αναστασία, μέλος Διοίκησης ΑΔΕΔΥ
35. Πασχάλη Βιβή, μέλος Γ.Σ. ΠΟΕΔΗΝ και Δ.Σ. του Συλλόγου Εργαζομένων Νοσοκομείου Ευαγγελισμός
36. Ρομποτή Δήμητρα, Μέλος του ΔΣ του Εργατικού Κέντρου Αθήνας
37. Σακούτης Νίκος, Δημοτικός Σύμβουλος Πετρούπολης
38. Σεφεριάδης Σεραφείμ, Πανεπιστημιακός Πάντειο Πανεπιστήμιο
39. Σωτηροπούλου Βαγγελιώ, Αγωνίστρια του περιβαλλοντικού και αντιπολεμικού κινήματος
40. Τζανετουλάκου Φαίη, Πανεπιστημιακός, Πανεπιστήμιο Θεσσαλίας
41. Τομπάζος Σταύρος, Πανεπιστημιακός, Πανεπιστήμιο Κύπρου
42. Τσιαπής Δημήτρης, Αντιπρόεδρος Πανελλήνιας Ομοσπονδίας Ιατρικών Επισκεπτών και Φαρμακοϋπαλλήλων – Συναφών Επαγγελμάτων Κλάδων
43. Τύμπας Τέλης, Καθηγητής ΕΚΠΑ
44. Χαρίσης Γιώργος πρώην μέλος Ε.Ε. της ΑΔΕΔΥ
45. Χρονόπουλος Ηλίας, Ιδιωτικός Υπάλληλος
Ολόκληρο το κείμενο-κάλεσμα που υπογράφουν οι «45» με τίτλο «Ανοιχτή συζήτηση για το μέλλον της ριζοσπαστικής Αριστεράς» είναι το εξής:
«Δεκαπέντε χρόνια μετά την παγκόσμια κρίση του 2008, βρισκόμαστε στη δίνη μιας πολύπλευρης αναταραχής. Η οικονομική αστάθεια συνεχίζεται, η διεθνής ένταση κλιμακώνεται, ο πόλεμος επέστρεψε στην Ευρώπη και την Μέση Ανατολή. Η ΕΕ κινείται σε μια κατεύθυνση όλο και πιο σκληρής, νεοφιλελεύθερης, αυταρχικής πολιτικής, αλλά και υποστήριξης του ιμπεριαλισμού και του πολέμου.
Η Ελλάδα της μνημονιακής κανονικότητας είναι μια πολύ φτωχότερη χώρα. Ο κόσμος της εργασίας βιώνει συνθήκες φτωχοποίησης και έντονης επισφάλειας από τους χαμηλούς μισθούς, την ακρίβεια και τους φόρους. Οι μικρομεσαίοι βρίσκονται αντιμέτωποι με πολιτικές που τους συρρικνώνουν και ευνοούν τα μεγάλα επιχειρηματικά συμφέροντα. Οι ανισότητες έχουν διευρυνθεί και τα λαϊκά στρώματα δοκιμάζονται για να ανταποκριθούν στις καθημερινές τους ανάγκες, με την χώρα να παρουσιάζει την μεγαλύτερη μείωση αγοραστικής δύναμης σε ολόκληρη την Ευρώπη κατά την τελευταία δεκαπενταετία. Ο μόνος κερδισμένος είναι το ανώτατο στρώμα που αντλεί κέρδη από τα ακίνητα, τον τουρισμό και την χρηματοπιστωτική κερδοσκοπία παράλληλα με την υποβάθμιση της εργασίας και την ενίσχυση των μεγάλων επιχειρηματικών κύκλων.
Όσο χειροτερεύει η κοινωνική κατάσταση, τόσο υποχωρεί η δημοκρατία, ενισχύεται η κρατική καταστολή, διαρρηγνύεται η κοινωνική συνοχή, αποθεώνεται ο ατομισμός, μεγαλώνει η επιρροή της ακροδεξιάς και των ισοπεδωτικών απόψεων για την πολιτική. Παράλληλα, η διεθνής θέση της Ελλάδας έχει γίνει χειρότερη. Η εξωτερική πολιτική χαρακτηρίζεται από πλήρη ευθυγράμμιση με τις ΗΠΑ και την ΕΕ. Δεν φέρνει ασφάλεια αλλά μόνο κινδύνους, καθώς συγκεντρώνονται νέα οικονομικά και πολιτικά σύννεφα στην Ευρώπη με τις κοινωνίες της συνολικά να δοκιμάζονται από τη λιτότητα, ενώ ήδη υπάρχουν δύο πόλεμοι στην ευρύτερη περιοχή μας.
Οι πολιτικές συνέπειες είναι βαρύτατες, με υποχώρηση της κατακερματισμένης Αριστεράς, παρά την περιορισμένη αύξηση της επιρροής του ΚΚΕ. Η κατάρρευση του Σύριζα είναι το αποτέλεσμα της μνημονιακής του προσαρμογής και της πολύχρονης εσωτερικής σήψης, με επιστέγασμα την πρωτοφανή εκλογή ενός νέου αρχηγού χωρίς καμιά επαφή με την Αριστερά. Οι πολιτικοί σχηματισμοί αριστερά του κέντρου, παλαιοί και νέοι, δεν έχουν τη δυνατότητα να διαμορφώσουν μια εναλλακτική πρόταση. Η υπεράσπιση του μνημονιακού «ρεαλισμού» δεν μπορεί να δώσει απαντήσεις. Ο άμεσα κερδισμένος είναι η Νέα Δημοκρατία που κυριαρχεί εκλογικά, ενώ τα διάφορα ακροδεξιά μορφώματα εκμεταλλεύονται τις τεράστιες κοινωνικές πιέσεις και κερδίζουν έδαφος. Την ίδια ώρα καταγράφεται απομάκρυνση από την πολιτική σε συνθήκες γενικότερου κλίματος απογοήτευσης και αποστράτευσης.
Μπροστά στα μεγάλα αδιέξοδα που αντιμετωπίζει η χώρα μας, με την υποθήκευση του μέλλοντος των επόμενων γενεών, επείγει η αναζωογόνηση της πολιτικής ζωής. Δεν μπορεί όμως να γίνει χωρίς την επαναθεμελίωση της ριζοσπαστικής Αριστεράς, με όρους ιδεολογικής και πολιτικής ανασυγκρότησης. Για το σκοπό αυτό απαιτείται απεύθυνση προς τις οργανωμένες δυνάμεις, αλλά κυρίως προς τον μεγάλο πλούτο του ανένταχτου κόσμου της Αριστεράς.
Χρειάζεται οργανωμένη και ενωτική παρουσία στα κινήματα και στους επιμέρους χώρους, αλλά και να ανοίξει η συζήτηση για τις πολιτικές μάχες, με πρώτο σταθμό τις Ευρωεκλογές, ενταγμένες σε ένα πολύ ευρύτερο χρονικό και πολιτικό ορίζοντα. Χρειάζεται επίσης εναλλακτική πρόταση που θα δώσει ελπίδα, θα αναδείξει κεντρικές αιχμές σύγκρουσης με την κυρίαρχη πολιτική και τεκμηριωμένες απαντήσεις στα άμεσα προβλήματα του λαού και της νεολαίας, αλλά και θα επεξεργαστεί κατευθύνσεις για τα ευρύτερα ζητήματα της οικονομίας και της κοινωνίας, με τροφοδότηση από τον πλούτο και τα αιτήματα των κινημάτων. Πάνω απ’ όλα όμως χρειάζεται ανοιχτή και ειλικρινής δημόσια συζήτηση, χωρίς αποκλεισμούς, ηγεμονισμούς και μικροπολιτικές σκοπιμότητες που είναι ανακόλουθα με την ευθύνη απέναντι στην κρισιμότητα της συγκυρίας».
