Εάν κάνουμε μια μικρή περιδιάβαση στο σάιτ της Βουλής, θα ανακαλύψουμε εύκολα ότι, μεταξύ άλλων, η Μόνιμη Επιτροπή Θεσμών και Διαφάνειας έχει ως αντικείμενο την «επεξεργασία προτάσεων που συμβάλλουν στη διαφάνεια της δημόσιας ζωής».
Και δεν χρειάζεται κάποια ιδιαίτερη γνώση ή εμπειρία για να συμφωνήσουμε ότι τέτοιες επεξεργασίες προϋποθέτουν διεξοδική συζήτηση. Και αυτό σημαίνει ότι πρέπει να τίθενται όλα τα κρίσιμα ερωτήματα και να δίνονται από τον κάθε «αρμόδιο» οι οφειλόμενες απαντήσεις. Ολα αυτά όμως στις μέρες του «επιτελικού κράτους» είναι δυστυχώς λεπτομέρειες.
Γιατί ο Μητσοτάκης και οι περί αυτόν δεν δίνουν δεκάρα ούτε για τη διαφάνεια ούτε για τη δημοκρατία. Μπορεί λοιπόν –επειδή είναι υποχρεωμένοι– να αποδέχονται το τυπικό, την κλήση στην επιτροπή του Κικίλια, του Χαρδαλιά, του Τσιόδρα και του Αρκουμανέα, αλλά ταυτόχρονα εξοστρακίζουν το ουσιαστικό περιορίζοντας σε τρίλεπτα τις τοποθετήσεις των βουλευτών και θεωρώντας όλες τις ερωτήσεις ως… μη γενόμενες.
Γιατί δεν είναι ούτε «φυσιολογικό» ούτε δεοντολογικό ούτε δημοκρατικό να θέτουν οι βουλευτές ερωτήματα για τα διπλά βιβλία του ΕΟΔΥ, για τα πρακτικά της επιτροπής εμπειρογνωμόνων που κρατούνται σε διπλοκλειδωμένα συρτάρια, για τα τεστ που δεν γίνονται, για τις εγκληματικές ευθύνες, για όσα (δεν) έγιναν στη Θεσσαλονίκη και να μη δίνονται απαντήσεις. Δεν πρόκειται απλώς για φυγομαχία, αλλά για μια διόλου δημοκρατική αντίληψη για το τι σημαίνει ενημέρωση, τι σημαίνει σεβασμός στη Βουλή και στις επιτροπές της και τι σημαίνει λογοδοσία τόσο στα κόμματα της αντιπολίτευσης όσο και –πολύ περισσότερο– στους πολίτες.
Και όταν μια κυβέρνηση αποφεύγει τη λογοδοσία ανοίγει ορθάνοιχτα την πόρτα σε «μεταδημοκρατικές» καταστάσεις που δεν προμηνύουν τίποτε καλό για τη χώρα και όλους εμάς.
