Τα κρούσματα από τη μετάλλαξη «Ο» σπάνε κάθε ρεκόρ όμως οι υγειονομικές απαντήσεις της Δύσης είναι τουλάχιστον ανεπαρκής, αν όχι αντιφατικές.
Καθώς οι ΗΠΑ ξεπερνούν τα ένα εκατομμύριο κρούσματα και η Ευρώπη «ζαλίζεται» από τα πάνω από μισό εκατομμύρια κρούσματα (ECDC, 3/1), τα αποδοτικά υγειονομικά μέτρα του πρώτου και δεύτερου κύματος της πανδημίας έχουν πάει περίπατο στο όνομα του οικονομικού κόστους.
Τη στιγμή που οι εκστρατείες πειθούς ή υποχρεωτικότητας του εμβολιασμού μοιάζουν να έχουν πιάσει ταβάνι εξαιτίας του πολιτικού κόστους της υποχρεωτικότητας, της έλλειψης εμπιστοσύνης του κοινού προς τους θεσμούς και της διάχυτης συνωμοσιολογίας, είναι πλέον πασιφανές πως οι εργαζόμενοι οφείλουν να αρρωστήσουν αναγκαστικά στα όρια της θυσίας εαυτόν για τα κέρδη των αγορών, εξ’ ου και το μέτρο των πέντε ημερών καραντίνας που ξεκίνησαν οι αμερικάνοι και υιοθέτησε άμεσα και η ελληνική κυβέρνηση ενώ αναμένεται σύντομα να αγκαλιαστεί από όλη την Ε.Ε.
Στο πρώτο κύμα της πανδημίας ορισμένες κυβερνήσεις πειραματίστηκαν για διάφορους λόγους με την ανοσία της αγέλης αν και σύντομα υπαναχώρησαν στην πολιτική αυτή αφού το υγειονομικό και το πολιτικό κόστος ήταν δυσθεώρητο ενώ ο στόχος της ανοσίας άπιαστος.
Πλέον όμως το κόστος των «λοκντάουν» έχει προσμετρηθεί από τις νεοφιλελεύθερες πολιτικές ελίτ και το εμβόλιο εμφανίζεται ως πανάκεια αφήνοντας τα συστήματα υγείας στη μέγγενη της υποχρηματοδότησης ενώ οι -είτε από φόβο είτε από ιδεολογική «σκλήρυνση»- αρνητές του εμβολιασμού έχουν αφεθεί στη τύχη τους.
Έτσι η οικονομική ανάκαμψη δεν θα θυσιαστεί για τους μειοψηφούντες πεισματάρηδες ανορθολογιστές, άλλωστε η Κίνα παραμονεύει και θα μας προσπεράσει. Θα δουλεύουμε λοιπόν μέχρι αρρώστιας ή θανάτου.