Τα κινήματα που αναπτύχθηκαν στο τέλος της δεκαετίας του 90 συγκέντρωναν δυο χαρακτηριστικά πολύ σημαντικά για την εποχή τους.
Το πρώτο είχε να κάνει με την αντίθεσή τους στους πολέμους που διεξάγονταν σε Βαλκάνια και στη μέση Ανατολή σε μια Ευρώπη που απλά επιδείκνυε τα επιτεύγματα της οικονομικής της επιτυχίας χωρίς να δείχνει καμία διάθεση για την όποια παρέμβαση.
Το δεύτερο και ίσως το σημαντικότερο ήταν η αρχή της κατεδάφισης κάθε έννοιας κοινωνικού κράτους που χτίστηκε στις προηγούμενες δεκαετίες. Αυτό ένωσε δυο γενιές ανθρώπων. Όλοι αυτοί ένωσαν τις φωνές τους στην Γένοβα ενάντια στην νέα τάξη των τραπεζιτών αλλά πολλές φορές και της διαφθοράς και της διολίσθησης όλων ανεξαιρέτως των κομμάτων της περιόδου.
Τα ονομάζω έτσι γιατί πλέον είχε χαθεί κάθε έννοια διαχωριστικών γραμμών στις πολιτικές και η μεγάλη στροφή των σοσιαλιστικών – σοσιαλδημοκρατικών κομμάτων τα είχε βγάλει εκτός δρόμου και το μόνο που φαινόταν πλέον ήταν τα αποτελέσματα του νεοσυντηρητισμου και η υιοθέτηση νεοφιλελεύθερων πολιτικών αλλά και συμπεριφορών.
Ταυτόχρονα, η απουσία πεφωτισμένων ηγετών στην Ευρώπη, η απαξίωση των κοινωνικών κατακτήσεων και το υψηλό επίπεδο διαβίωσης είχαν «κοιμίσει» τα αντανακλαστικά μιας κοινωνίας που πίστεψε ότι δεν χρειάζεται πλέον καμία συμμετοχή στα κοινά.
Ευπαρουσίαστες τηλεπαρουσιάστριες, χαμογελαστοί γιάπηδες είχαν καταλάβει πλέον τα πολιτικά κόμματα και η κοινωνία αμήχανη μπροστά σε αυτήν την εξέλιξη δεν αντέδρασε στην παρακμή της πολιτικής και της κοινωνίας. Παρά την στροφή τα αποτελέσματά της δεν είχαν γίνει ακόμη ορατά γιατί, όπως συμβαίνει και στην ζωή, μετά το ατύχημα βλέπεις την πραγματική συμφορά.
Η αποχώρηση της κοινωνίας των πολιτών από αιτήματα για λιγότερη διαπλοκή, περισσότερη συμμετοχή και φυσικά για το πανανθρώπινο δικαίωμα και αίτημα για ΕΙΡΗΝΗ δημιούργησε χώρο σε ιδιοτελείς αλλά και συναισθηματικά φορτισμένους που δεν μπορούσαν να κατανοήσουν την μεγάλη αλλαγή την στροφή προς την απαξίωση της πολιτικής.
Είναι πραγματικά πολύ σημαντικό να βλέπεις κόμματα που παραδοσιακά είχαν κοινωνικά ανακλαστικά και σαφή πολιτική και ιδεολογική ταυτότητα να έχουν ξεχάσει τις πολιτικές τους καταβολές και τους κοινωνικούς τους συμμάχους. Να στηρίζουν ωμά και κυνικά μέτρα που δεν είχαν καμία σχέση με τον πυρήνα της πολιτικής ιδεολογίας των κομμάτων της σοσιαλδημοκρατίας.
Όπως είναι φυσικό το τραπεζικό σύστημα στήριξε κάλυψε και ενίσχυσε αυτή την στροφή και φυσικά πήρε το αντίτιμο του με την πολιτική των μνημονίων και της κοινωνικής εξαθλίωσης.
Σήμερα Βιώνουμε μια νέα πολιτική κατάσταση με τι ίδιες κοινωνικές συμμαχίες των προηγούμενων χρόνων που απελευθερωμένες από συναισθηματισμούς και βλέποντας τις μάσκες να βγαίνουν παίρνουν θέση δίπλα στην ανανεωμένη αριστερά που αθροίζει πλέον όλους τους μη προνομιούχους όλους εκείνους που δεν ανέχονται άλλο πλέον την πολιτική εργαλείο των ολιγαρχών των τραπεζιτών και του κατεστημένου.
Το αποτέλεσμα των εκλογών του 2019 αφήνει μια παρακαταθήκη πολύ σημαντική και αποπνέει μια σημαντική προοπτική ότι η πολιτική θα μείνει σαν κοινωνική δράση που θα συγκρούεται με συμφέροντα των εργαζόμενων και όλων των κοινωνικών δυνάμεων της παραγωγής που δεν αλλοτριωθήκαν και θα έχει πρόσημο αριστερό.
Η μετάλλαξη των διαφόρων δεν θα έχει άλλοθι πλέον τον τίτλο στην μεγάλη στροφή που πήραν έμειναν μόνοι τους. Και όπως συμβαίνει σε όλες αυτές τις περιπτώσεις με επιδιορθώσεις δεν ξαναγίνεται το καινούργιο. Αυτό που γεννήθηκε στην διάρκεια της λεγόμενης κρίσης ήρθε και θα μένει γιατί πλέον επέλεξε την από εδώ πλευρά της όχθης και έχει πλέον κριθεί.
