Μια συζήτηση με την ανερχόμενη ηθοποιό Xρύσα Μιχαλοπούλου με αφορμή την παράσταση «Οι άθικτοι» σε σκηνοθεσία Νικορέστη Χανιωτάκη
Στη διάρκεια της συνέντευξης µαζί της συνειδητοποίησα πόσο αναζωογονητικό και ελπιδοφόρο είναι να συνοµιλείς µε άτοµα που έχουν σχεδόν τα µισά σου χρόνια και βρίσκονται στην αρχή της καριέρας τους. Μόλις στα 24 της χρόνια, η φωτεινή Xρύσα Μιχαλοπούλου ήδη έχει παίξει στο Εθνικό Θέατρο, σε µια από τις πιο επιτυχηµένες σειρές των τελευταίων χρόνων («Αγριες µέλισσες») και αυτή την περίοδο στους «Άθικτους» υπό τη σκηνοθετική καθοδήγηση του Νικορέστη Χανιωτάκη.
Η αγαπηµένη από τη µεγάλη οθόνη πραγµατική ιστορία του καθηλωµένου σε αναπηρικό καροτσάκι Φιλίπ και του βοηθού του Αµπντέλ –ένας ύµνος στη φιλία και τη χαρά της ζωής– περιγράφει τη σχέση δυο διαφορετικών ανθρώπων που συναντήθηκαν κάτω από αντίξοες συνθήκες και δέθηκαν δυνατά δηµιουργώντας µια αξεπέραστη σχέση. Τα στοιχεία της Χρύσας Μιχαλοπούλου που έλκουν είναι η ωριµότητα και η πηγαία αισιοδοξία της, την οποία εµείς µάλλον χάνουµε σταδιακά. Και πώς να αντικρούσεις το θετικό πνεύµα της όταν η ίδια σφύζει από ζωή για µια ζωή που ανοίγεται µπροστά της;
Να ξεκινήσουµε µιλώντας για τον ρόλο σου, την Ελίζα.
Είναι η κόρη του Φιλίπ, ενός δισεκατοµµυριούχου τετραπληγικού αριστοκράτη (Σπύρος Χατζηαγγελάκης). Είναι ένα κορίτσι µε πολλά χρήµατα, αλλά έχει µεγαλώσει πολύ διαφορετικά σε σχέση µε τα υπόλοιπα παιδιά – κυρίως την ενδιαφέρει να περνάει καλά. Εχει χάσει τη µητέρα της, ο πατέρας της δεν την έχει πάρει ποτέ αγκαλιά. Η κοπέλα αυτή κουβαλάει µεγάλο βάρος µέσα της. Αυτά τα παιδιά είναι δύσκολο να τα πλησιάσεις και να σε πλησιάσουν.
∆εν ήταν εύκολο για εµένα να µπω σε αυτό τον ρόλο µιας και προέρχοµαι από οικογένεια πολύ δεµένη· έχω τρία αδέρφια, οι γονείς µου είναι φανταστικοί, µεγαλώσαµε µε πολύ ιδιαίτερο και όµορφο τρόπο, ωστόσο αντιλαμβάνομαι πώς είναι να µμεγαλώνεις χωρίς γονεϊκή στοργή. Με βοήθησε πολύ βέβαια και ο Νικορέστης σε αυτό. Γενικώς είναι µια παράσταση από την οποία οι θεατές φεύγουν µε γλυκόπικρο χαμόγελο. ∆εν υπάρχει πιο ωραίο συναίσθημα από το να φεύγεις από µια παράσταση και να έχει αλλάξει κάτι μέσα σου – είναι φανταστικό. Όπως και από µια ωραία κουβέντα.
Τι σε οδήγησε στην υποκριτική;
Εάν δεν έκανα αυτό, δεν ξέρω τι άλλο θα έκανα στη ζωή µου· θα ήµουν δυστυχισμένη. Υπάρχουν κάποιοι που γίνονται ηθοποιοί για άλλους λόγους: για την αναγνωρισιµότητα, για τα χρήµατα, για να συµµετάσχουν αργότερα σε κάποιο τηλεπαιχνίδι. Η διάφορα είναι τεράστια. Είναι πολύ σηµαντικό να ξυπνάς το πρωί και να έχεις ένα σκοπό. Ο δικός µου είναι να γίνοµαι καλύτερος άνθρωπος µέσα από αυτήν τη δουλειά. Το µεγαλύτερο στοίχημά είναι να µην είσαι µαλάκας, να είσαι καλός άνθρωπος.
Πόσο εύκολο είναι να παραµείνεις καλός άνθρωπος σε µια κοινωνία η οποία συνεχώς βγάζει στην επιφάνεια τα ανθρωποφάγα ένστικτά της;
Θα φέρω παράδειγµα το περιστατικό που συνέβη πρόσφατα στο µουσικό σχολείο στο Ιλιον, όταν µαθητής που φόρεσε φούστα δέχτηκε λεκτική επίθεση από τον καθηγητή του ή όταν µια καλή µου φίλη στο λύκειο είχε βάψει τα µαλλιά της µπλε. Ενας καθηγητής µας είπε ότι το έκανε για να τραβήξει την προσοχή. Οχι! Πώς µπορεί κάποιος να µου λέει πώς µπορώ να εκφράσω τον εαυτό µου; Ειδικά όταν είσαι καθηγητής και έχεις πολύ µεγαλύτερο χρέος και ευθύνη.
Ωστόσο πιστεύω ότι αυτές οι συµπεριφορές ήδη αλλάζουν. Είναι πολύ δύσκολο όσο µεγαλώνεις να αντιλαµβάνεσαι το καινούργιο, να το βλέπεις και να µη σε φοβίζει. Σίγουρα δεν µπορεί να βαδίζουµε όλοι µας µε τον ίδιο ρυθµό. Οµως ακόµη και αυτός ο καθηγητής µπορεί σήµερα εάν τον ρωτήσεις –όχι λόγω της δηµοσιότητας, αλλά επειδή βρέθηκε κάποιος φίλος του και του µίλησε– να παραδεχτεί ότι έκανε λάθος. Νοµίζω ότι το µεγαλύτερο κατόρθωµα του ανθρώπου είναι να µην αφήνει την κοινωνία να δαµάζει τη ζωή του, όπως και να καταπνίγει τα ζωώδη του ένστικτα. Η µεγαλύτερη αρετή είναι να µένεις αλώβητος.
Λοιπόν, η αισιοδοξία σου µου φτιάχνει τη µέρα!
Σίγουρα δεν είναι εύκολο να ξυπνάς, να µην είσαι καλά και να πρέπει να είσαι καλά γιατί οφείλεις να πας στη δουλειά σου, γιατί πρέπει να φροντίσεις τους δικούς σου ανθρώπους. Αλλά όλα έχουν οµορφιά µέσα τους και µακάρι να µπορούµε να τη βρούµε. Είναι πολύ πιο ωραίο να το βλέπεις θετικά, σε πάει λίγο παρακάτω. Νοµίζω ότι όλοι όσοι κοιµούνται αγκαλιά έχουν µεγαλύτερο χρέος. ∆ηλαδή εάν είσαι λίγο καλύτερα από τους άλλους, βοήθησε µε όποιον τρόπο µπορείς.
Ψάχνοντας πληροφορίες στο διαδίκτυο σχετικά µε τη µέχρι τώρα πορεία σου το όνοµά σου το έβρισκα τις περισσότερες φορές σε άµεση αναφορά µε τη σχέση σου µε τον σεφ Λεωνίδα Κουτσόπολο. Σε ενοχλεί αυτός ο ετεροπροσδιορισµός;
Μου φαίνεται πάρα πολύ αστείο! ∆εν το έχω αφήσει να µε επηρεάσει καθόλου και δεν το τρέφω. Σκοπός µου δεν είναι να βγω και να µιλάω για τον Λεωνίδα, νιώθω ότι δεν ενδιαφέρει κανέναν. Εγώ κάνω τη δουλειά µου και µέσα από αυτήν υπάρχω. ∆εν µε ενδιαφέρει να βγάζω φωτογραφίες, ας πούµε, µε τον φίλο µου και να βγαίνει µετά στα σάιτ η είδηση σχετικά µε «το ροµαντικό δείπνο για το ερωτευµένο ζευγάρι». Ειλικρινά µου φαίνεται πολύ περίεργο και αρκετά παλιακό. Τα πράγµατα προχωράνε και καλό είναι να τα ακολουθήσουµε. Σήµερα είµαστε, αύριο δεν είµαστε.
«Οι άθικτοι», Θέατρο Νέος Ακάδημος. Σκηνοθεσία: Νικορέστης Χανιωτάκης
Παίζουν: Αντώνης Καρυστινός, Σπύρος Χατζηαγγελάκης, Σταύρος Καλλιγάς, Χρύσα Μιχαλοπούλου.
*Η συνέντευξη δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα Documento στις 13/2/2022
Ο Πυγμαλίων Δαδακαρίδης στο Docville: «Η βία και η αγένεια μου υπενθυμίζουν ότι είμαι ζώο»
