Και στην πολιτική –όπως και γενικότερα στη ζωή μας– υπάρχουν τα στοιχεία αλλά υπάρχουν και οι εντυπώσεις. Το είναι και το φαίνεσθαι δηλαδή, τα οποία πολύ συχνά, ειδικά στην εποχή μας, δεν ταυτίζονται αλλά συνήθως το δεύτερο χρησιμοποιείται για να κρύψει το πρώτο.
Η ουσία λοιπόν είναι ότι η Ελλάδα έχει μια θλιβερή πρωτιά: την υψηλότερη ανεργία νέων στην Ευρώπη, 38,2% σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία της Ευρωπαϊκής Ενωσης για τον φετινό Μάιο. Αντί όμως να συζητάμε γι’ αυτό που είναι ουσιαστικό πρόβλημα και απαιτεί αμέσως λύσεις, γιατί καμιά χώρα δεν μπορεί να έχει προοπτική όταν ένας στους τρεις νέους της ζει με το όποιο χαρτζιλίκι μπορούν να του δώσουν οι δικοί του, περί άλλα τυρβάζουμε.
Το πρόβλημα μάλιστα είναι μεγαλύτερο εάν υπολογίσουμε τις συνθήκες υπό τις οποίες εργάζονται και τους μισθούς με τους οποίους αμείβονται οι υπόλοιποι νέοι που κατάφεραν να ξεφύγουν από τις δαγκάνες της ανεργίας.
Κι όταν για τη νεολαία μιας χώρας υπάρχει από τη μια ο βραχνάς της ελαστικής κακοπληρωμένης εργασίας και από την άλλη το απόλυτο αδιέξοδο της ανεργίας δεν χρειάζεται να είσαι ειδικός για να αντιληφθείς ότι για τη χώρα αυτή δεν υπάρχει προοπτική, όσοι επικοινωνιολόγοι κι αν επιστρατευτούν για να κατασκευάσουν αφηγήματα με όμορφες λέξεις και ωραίες εικόνες.
Γιατί τα ζαχαρωμένα τραγούδια που –όπως έχει επισημάνει ο ποιητής εδώ και δεκαετίες– ποτέ δεν λένε την αλήθεια, μπορούν να λύνουν πρόσκαιρα τα προβλήματα των πολιτικών αλλά δεν λύνουν τα προβλήματα της χώρας και των ανθρώπων της. Γιατί τα 150άρια μπορεί να πλασάρονται με τυμπανοκρουσίες αλλά το μόνο που μπορούν να κρύψουν είναι τα εκατομμύρια που μπήκαν στις τσέπες των «πετσωμένων» ΜΜΕ για να… ενημερώσουν σχετικά με την πανδημία.
Και η πολιτική που μοιράζει έτσι τον κοινό πλούτο είναι καταδικασμένη να πέσει με θόρυβο, σαν γκαζοτενεκές στην κατηφόρα, ρίχνοντας και αυτούς που θεωρούν ότι μπορεί να μας κοροϊδεύουν για πάντα.
