Η αναπληρώτρια καθηγήτρια Εγκληματολογίας, Université Paris-Saclay, γράφει για την υπόθεση που έχει ξεσηκώσει την κοινή γνώμη.
Πάει καιρός που αιµορραγεί το κοινό περί δικαίου αίσθηµα, που όσο και αν παλεύουν να το παρακάµψουν οι κυβερνώντες αρνείται να καµφθεί όχι επειδή είµαστε γενναίοι, αλλά επειδή χωρίς αυτό δεν είµαστε άνθρωποι.
Πάει καιρός που βλέπουµε να συσσωρεύονται οι ανεξιχνίαστες δολοφονίες, ενίοτε «αυτοκτονίες» µε άρωµα οργανωµένου εγκλήµατος. Πάει καιρός που βλέπουµε εµφανώς αθώους να παραµένουν φυλακή προκειµένου να ικανοποιηθούν ιδεοληπτικές κοσµοαντιλήψεις ή να δοθεί στην κοινή γνώµη η εντύπωση ότι οι υπηρέτες του νόµου και της τάξης αξίζουν τον µισθό που τους καταβάλλουµε.
Πάει καιρός που βλέπουµε να αναιρείται η σχέση της ποινής µε τη βαρύτητα του αδικήµατος και την επικινδυνότητα του δράστη. Ο δολοφόνος του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου απελευθερώθηκε για δεύτερη φορά. Αυτοί που σκότωσαν τον Ζακ Κωστόπουλο αθωώθηκαν ή απαλλάχτηκαν από την έκτιση της ποινής τους. Οι κατηγορούµενοι για τη δολοφονία του Σήφη Βαλυράκη αποφυλακίστηκαν προσωρινά. Ο καταδικασµένος βιαστής αποφυλακίστηκε µέχρι να εκδικαστεί η υπόθεση στο εφετείο. Πιθανολογώ ότι όλες αυτές οι αποφάσεις υποτείνονται από διαφορετικά διακυβεύµατα που ίσως να τέµνονται σε κάποιο γεωµετρικό τόπο, ίσως και όχι. Στην πραγµατικότητα η όποια ανάλυση των κινήτρων µε αφήνει παγερά αδιάφορη.
Πάει καιρός που διαµαρτυρόµαστε για τις ωµές προσβολές του κοινού περί δικαίου αισθήµατος. Οµορφες λέξεις, εκτονωτικές, που αιωρούνται στο κενό. Καµία από τις αξίες που επικαλούµαστε δεν µπορεί να εισακουστεί από τους απέναντι. Τους είναι ανοίκειες. Κι εµείς επιµένουµε απαιτώντας από αυτούς να γίνουν αυτό που δεν είναι· ο ορισµός της µαταιότητας.
Μήπως ήρθε ο καιρός να περάσουµε στην αντεπίθεση; Μήπως ήρθε ο καιρός να απαιτήσουµε την ανάρτηση στη ∆ιαύγεια του πόθεν έσχες των δικαστικών µας λειτουργών;