Το τελευταίο διάστημα, η κατάσταση που επικρατεί στον ΣΥΡΙΖΑ, το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης, το κόμμα που κυβέρνησε την χώρα και την έβγαλε από τα μνημόνια, προκαλεί ανάμικτα συναισθήματα. Από την μια, για όσους βρίσκονταν κοντά μια θλίψη και απογοήτευση και από την άλλη μια επιβεβαίωση αυτού που βλέπαμε να έρχεται. Σε καμία όμως περίπτωση δεν μπορούσε κάποιος να φανταστεί ότι το κόμμα της ριζοσπαστικής αριστεράς θα είχε τέτοια εξέλιξη.
Βέβαια για πολλά από αυτά που συμβαίνουν υπάρχουν εξηγήσεις που είναι η διαχρονική εικόνα του κόμματος, το οποίο ειδικότερα μετά την ήττα με 32% του 2019,πελαγοδρομούσε χωρίς όρια, μπέρδευε τους πάντες, έχασε τον προσανατολισμό του και συγχρόνως την κοινωνία. Η εικόνα του ΣΥΡΙΖΑ στις τελευταίες εκλογές ήταν το λιγότερο αποκαρδιωτική, υποψήφιοι που δεν είχαν σχέση με το κόμμα, δεν μπορούσαν να υποστηρίξουν τίποτα, ήταν αλλού.
Το κόμμα τελικά ήταν αλλού, πολύ καιρό, δεν έπαιρνε είδηση τι τραβούσε η κοινωνία και αναπαρήγαγε ένα τοξικό, λαϊκίστικο λόγο που κούραζε. Δεν είχε σοβαρή πρόταση και έτσι ο κόσμος σταμάτησε να εμπιστεύεται και να ελπίζει στον ΣΥΡΙΖΑ, που θύμιζε ένα συνονθύλευμα πάρα ένα κόμμα. Το ότι δεν ομογενοποίησε τον κόσμο που ήρθε κοντά νομίζω ότι ήταν το μεγαλύτερο πρόβλημα.
Oσο ήταν πρόεδρος ο Α. Τσίπρας, η κατάσταση καλυπτόταν, δεν φαίνονταν το χάος και το χάσμα μεταξύ των στελεχών αλλά και των μελών. Η συντριπτική ήττα του 17%, ταρακούνησε όχι μόνο τον ΣΥΡΙΖΑ αλλά και όλο το πολιτικό σκηνικό της χώρας, ήταν κάτι που δεν περίμενε κανείς.
Η αποχώρηση του Προέδρου του κόμματος, ήταν απρόσμενη όπως και η στάση του αργότερα. Στην ουσία αποτραβήχτηκε ολοκληρωτικά, δεν έκανε καμία παρέμβαση και άφησε το κόμμα και τον κόσμο που χρειάζονταν την στήριξη του. Αυτή η απουσία και ιδιαίτερα η αφωνία, βοήθησαν στην εκλογή του σημερινού πρόεδρου, ο οποίος όσα λέει, όσα έλεγε ο τρόπος που κινείται, ο οποίος δεν έχει την παραμικρή σχέση με το κόμμα στο οποίο ηγείται, τα άτομα που εμφανίζονται σήμερα να μιλούν για τον ΣΥΡΙΖΑ, τα οποία δεν συμμετείχαν σε κανένα αγώνα και διεκδίκηση, έχουν δημιουργήσει μη αναστρέψιμη κατάσταση που οδηγεί καθημερινά ιστορικά στελέχη στην αποχώρηση και σε άλλη μια διάσπαση.
Είμαι από εκείνους που έχω πει, έχω γράψει πολλές φορές ποσό καθοριστικός ήταν ο Α. Τσιπρας για τον ΣΥΡΙΖΑ, πόσοι άνθρωποι βρεθήκαν στον ΣΥΡΙΖΑ μόνο για εκείνον και πόσο βοήθησε στην άνοδο του ΣΥΡΙΖΑ και την ανάληψη της διακυβέρνησης. Όμως οι τελευταίες εξελίξεις, δείχνουν ότι στην διαχείριση της ήττας –που είχε ξεκινήσει από το 2019-, δεν τα πήγε καλά, άφησε τις εξελίξεις να πάνε μόνες τους, το κόμμα σε άλλους δρόμους. Αποτέλεσμα, ο σημερινός ΣΥΡΙΖΑ να θυμίζει μόνο στο όνομα τον ΣΥΡΙΖΑ που αγωνίστηκαν και πάλεψαν να δημιουργήσουν, μιας και έχει πάρει πλέον μια κεντροδεξιά μετατόπιση. Δεν με αφορά το μέλλον του, κρίνω όπως τόσοι συμπολίτες μου που νοιάζονται για το κόμμα που θα βρίσκετε στην θέση της αξιωματικής αντιπολίτευσης και αυτό έχει να κάνει απόλυτα με την πολιτική και τα μέτρα που μπορεί να περνά η κυβέρνηση χωρίς να υφίσταται καμία πολιτική κριτική, χωρίς ουσιαστικό αντίλογο, χωρίς σοβαρή και υπεύθυνη αντιπρόταση.
Όλοι, νοιώθουμε καθημερινά τα αποτελέσματα της ανεξέλεγκτης κυβερνητικής πολιτικής, αφόρητη ακρίβεια ειδικά στα είδη πρώτης ανάγκης και στην ενέργεια, αξίες και δικαιώματα υπό αμφισβήτηση, αδικία… τι να πρωτοαναφέρω. Τυχαία όμως, δεν συμβαίνουν αυτά και το έλλειμμα της ανύπαρκτης αντιπολίτευσης στην κυβέρνηση πρέπει να βρει λύση, γιατί οι πολίτες στενάζουν και αυτό τους απομονώνει και τους απογοητεύει. Χρειαζόμαστε, ελπίδα και φως, διέξοδο για να ξαναπιστέψουμε ότι όλο αυτό που βιώνουμε, μπορεί να αλλάξει!
