Οι πρόσφατες δημόσιες επικριτικές και απαξιωτικές δηλώσεις για τους ανθρώπους του πολιτισμού, για τους δάσκαλους και καθηγητές ή πριν από λίγο καιρό για τους εργαζόμενους στη δημόσια υγεία και πάει λέγοντας έχουν έναν κοινό παρονομαστή:
Προέρχονται από ανθρώπους που με τον ένα ή τον άλλο τρόπο στήριξαν και στηρίζουν αυτό που ο Οργουελ θα περιέγραφε μισό αιώνα και βάλε πίσω στο «1984» ως «πολιτικά ορθό».
Από ανθρώπους που στήριξαν το «μεγάλο, το ωραίο και το αληθινό» του Κώστα Σημίτη που αποδείχθηκε γίγαντας με γυάλινα πόδια, που στήριξαν τα μνημόνια και ποινικοποίησαν κάθε λαϊκή αντίδραση σε αυτά, που στήριξαν τη λεγόμενη μιντιοκρατία, τον «πολιτισμό» των πρωινάδικων, της επίδειξης, της Ψαρούς και του φαύλου ευ ζην με δανεικά και ξένα χρήματα, που στάθηκαν απέναντι σε κάθε προσπάθεια διερεύνησης των σκανδάλων του παρελθόντος και τιμωρίας των ενόχων τους, που φώναξαν «βάστα, Σόιμπλε» ή «Γερούν, γερά», που όπου κι όποτε μπορούσαν λοιδόρησαν και λοιδορούν τον κόσμο της εργασίας και το κράτος κι ας ήταν δικό τους κομματικό παιδί ο συνδικαλισμός κι ας ήταν πολλοί εξ αυτών κρατικοδίαιτοι που στηρίζουν μέχρι σήμερα την οικογενειοκρατία στην πολιτική και σε πολλές περιπτώσεις χάιδεψαν το τέρας της ακροδεξιάς.
Με απλά ελληνικά, όλο και περισσότερο ξεπροβάλλει από τη μεταμνημονιακή πολιτική γωνία η αναγκαιότητα ενός μετώπου ηθικής απέναντι σε αυτό το φαιό κατεστημένο που διεκδικεί ελέω Θεού το προνόμιο της άρχουσας ελίτ έναντι της κοινωνίας των πολιτών.
Απέναντι σε αυτό το «newspeak», για να ξαναθυμηθούμε το δυστοπικό πολιτικό θρίλερ του Οργουελ, ο Ουίνστον Σμιθ και η Τζούλια οφείλουν να αναζητήσουν κι άλλους διαφωνούντες, ώστε στο τέλος αυτής της περιπέτειας να μην καταντήσουμε να αγαπήσουμε τον Μεγάλο Αδελφό…
