Οι «επιτελικοί» του Μαξίμου, που μόνο επιτελικοί δεν είναι όπως αποδεικνύεται από τους χειρισμούς τους, έχουν χάσει και τα αυγά και τα καλάθια.
Γι’ αυτό πήγαν για μαλλί στη Βουλή, στη συζήτηση την οποία οι ίδιοι… ζήτησαν, και βγήκαν κουρεμένοι.
Γιατί δεν γίνεται να ζητάς από τη Μενδώνη να μην πατήσει το πόδι της στο κοινοβούλιο νομίζοντας ότι έτσι «απομακρύνεσαι» από αυτή και μετά να δηλώνεις ότι την καλύπτεις. Γιατί τότε οι κινήσεις σου αποκαλύπτονται νέτα σκέτα κουτοπόνηρες και η συζήτηση που περίμενες να σε βγάλει στον αφρό σου ρίχνει μια και σε στέλνει στον πάτο.
Γιατί είναι η ρημάδα η πολιτική ευθύνη που κάποιες φορές, έστω λεκτικά, έστω για τα μάτια του κόσμου, πρέπει οι πολιτικοί να τολμούν να την αναλάβουν. Και αφού δεν το έκανε η γαντζωμένη στην καρέκλα της υπουργός Πολιτισμού, η σκυτάλη κατέληξε εκεί που από την αρχή έπρεπε να είναι: στον πρωθυπουργό, που διόρισε την υπουργό και της έδωσε το δικαίωμα να πετάξει στα σκουπίδια την ανοιχτή διαδικασία επιλογής καλλιτεχνικού διευθυντή που είχε δρομολογήσει η προηγούμενη κυβέρνηση.
Αλλά εκεί βρίσκεται το κουμπί της υπόθεσης: οχυρωμένοι πίσω από την υπερπληθώρα των «πετσωμένων» ΜΜΕ που τους λιβανίζουν και δέσμιοι της αλαζονείας τους λησμόνησαν ότι εκτός από αυτούς και τους παρατρεχάμενούς τους, εκτός από τους μετακλητούς και τους ωφελημένους των φωτογραφικών ρυθμίσεων, υπάρχουν μυριάδες έξω από τον γυάλινο πύργο τους που βλέπουν και κρίνουν.
Και αυτό έκαναν! Είδαν, άκουσαν και τελικά με τον τρόπο τους «μίλησαν». Ολοι αυτοί, η πραγματική κοινή γνώμη, είναι που στάθηκαν πλάι στα θύματα και απέναντι στους εξουσιαστές φίλους του θύτη. Αυτή η πραγματική κοινή γνώμη ξεπέρασε τις αποκρύψεις και τις διαστρεβλώσεις των συστημικών ΜΜΕ και καταλόγισε τις πολιτικές ευθύνες.
Και αυτή η κοινή γνώμη ενώνεται σήμερα στο αίτημα για δικαιοσύνη χωρίς εκπτώσεις και αστερίσκους.
