Να έχει ψάξει άραγε η Μενδώνη το γενεαλογικό της δέντρο για να πληροφορηθεί μήπως είναι μακρινή απόγονος του Μοροζίνι; Παρόμοιος ο ήχος από τα κομπρεσέρ και τα κανόνια. Ο Βενετσιάνος στρατηγός βέβαια βομβάρδισε τον Παρθενώνα όντας σε πόλεμο με τους Τούρκους, αλλά η Μενδώνη ποια δικαιολογία έχει για την καταστροφική επέμβαση που συντελείται εν καιρώ ειρήνης;
Ισως την προεκλογική εξαγγελία της ΝΔ για εξωστρέφεια, που τώρα δικαιώνεται, αφού στα μέσα Ιουνίου θα γίνει η φωτογράφιση των μοντέλων διεθνούς οίκου υψηλής ραπτικής. Θα δυσκόλευε πολύ το περπάτημα των κοριτσιών με τα δωδεκάποντα αν δεν υπήρχε κάτω από τις σόλες τους το βελούδινο μπετόν.
Η κατακραυγή του ξένου Τύπου και ιδιαίτερα του γαλλικού δεν ενοχλεί το ΥΠΠΟΑ. Περνάει στην αντεπίθεση και στοχοποιεί τον δημοσιογράφο της «Liberation» επειδή έκανε εμπεριστατωμένο ρεπορτάζ. Το ΥΠΠΟΑ δεν έλαβε υπόψη ούτε τα άρθρα της Χάρτας της Βενετίας. Αντίθετα, ακολούθησε την πεπατημένη οδό ότι τα αρχαιολογικά ευρήματα δεν συνιστούν μόνο μαρτυρίες του παρελθόντος αλλά και κατασκευές του παρόντος, συγκροτώντας ένα «καθεστώς αλήθειας» (κατά τη γνωστή έννοια του Φουκώ), παρουσιάζοντας δηλαδή ως αντικειμενική μια διαμεσολαβημένη πραγματικότητα. Π.χ. η Ακρόπολη που βλέπουμε σήμερα είναι εναρμονισμένη με την κυρίαρχη ιδεολογία του 19ου αιώνα και τη δυτική φαντασίωση που την ήθελαν το απαύγασμα πολιτισμού του αιώνα του Περικλή, γι’ αυτό και κατεδαφίστηκαν όλα τα υπόλοιπα κτίρια που θα «μόλυναν» την ιερή εικόνα. Εγραφε τότε σχετικά ο Λύσανδρος Καυταντζόγλου: «Ο κακότεχνος τουρκικός μιναρές, ο άλλοτε επικείμενος επί του αετώματος του Παρθενώνος, και ο βαρβαρικός πύργος, ο επί των Προπυλαίων ατόπως επικαθήμενος, ήσαν περιτταί και ελεειναί προσθήκαι, οία τα αφοδεύματα αρπακτικών ορνέων άπερ κείνται επί των γεραρών Φειδιακών αριστουργημάτων προς μαρτυρίαν της οικτρής αυτών ερημώσεως».
Και οι σημερινές διαστρώσεις επομένως αντιστοιχούν στην «ιδεολογία» της εμπορευματοποίησης των πάντων. Και δεν θα εκπλαγούμε αν δούμε με μια νέα χορηγία και φώτα δαπέδου νεόπλουτης βίλας. Γιατί το τσιμέντο δεν είναι απλώς ένα υλικό, αλλά το εργαλείο ή καλύτερα το μαχαίρι με το οποίο σφάζεται, ως άλλη Ιφιγένεια, η Ακρόπολη για να σαλπάρει το κυβερνητικό καράβι της ανάπτυξης.
Είναι πλέον φανερό ότι η διευκόλυνση πρόσβασης των ΑμεΑ ήταν το άλλοθι για την απορρόφηση των ευρωπαϊκών κονδυλίων. Επίσης σαφές ότι ο –κατά τα άλλα έμπειρος– Μανόλης Κορρές που ανέλαβε το έργο δεν εξυπηρετεί το προσωπικό του όραμα αλλά υπηρετεί τις κυβερνητικές εντολές. Εξαλείφει τα ίχνη της μακραίωνης ανθρώπινης παρουσίας, κατακερματίζει την ενότητα του μνημειακού συνόλου, εξουδετερώνει την αίσθηση μαγείας που αναδίδει το χιλιοπατημένο χώμα. Αποκόπτονται δηλαδή αισθητικά τα μνημεία από τον φυσικό τους περίγυρο και απαξιώνεται ο ιερός βράχος που, ως γεωλογικό υπόβαθρο και φυσικό οχυρό, γέννησε το γλυπτικό και αρχιτεκτονικό επίτευγμα.
Οι επόμενες γενιές των επισκεπτών θα περπατούν στη λεωφόρο Κορρέ και κάποιοι όταν γκουγκλάρουν το όνομά του θα μαθαίνουν ότι αφιέρωσε πολλά χρόνια στην αναστήλωση της Ακρόπολης αλλά στο τέλος με μια κλοτσιά έχυσε την καρδάρα με το γάλα. Το όνομα της Μενδώνη, αντίθετα, δεν θα απαντάται σε κανένα αυτόνομο λήμμα, παρά μόνο ως συνώνυμο του Μοροζίνι και του βανδαλισμού.
H Χρύσα Κακατσάκη είναι φιλόλογος ιστορικός Τέχνης
