∆εν είναι λίγοι οι συµπολίτες µας –ακόµη και οι πλέον µετριοπαθείς– που παρατηρούν το φαινόµενο της δίωξης της εφηµερίδας Documento και παρατηρούν τα γεγονότα για να καταλάβουν πού το πάει αυτή η κυβέρνηση σε σχέση µε την ελευθερία του Τύπου και τις δηµοκρατικές ελευθερίες.
Αποτελεί εµπάθεια και προσωπικό µένος Μητσοτάκη κατά Βαξεβάνη; Είχαν προσωπικές διαφορές από παλιά; Φοβάται όσους ερευνούν και δεν σιωπούν; Ανησυχεί για όσους ψάχνουν και δεν αρκούνται στις συνήθως αδύναµες δικαιολογίες που αρθρώνουν η κυβέρνηση και η Νέα ∆ηµοκρατία;
Ολα τα παραπάνω αλλά και κάτι ακόµη, που καθόρισε σηµαντικά το µετά Σαµαρά πολιτικό προφίλ του Κυριάκου Μητσοτάκη πολύ πριν από την ανάληψη της εξουσίας.
Ο Μητσοτάκης των κεντρώων πολιτικών και οικογενειακών καταβολών, ο µετριοπαθής βουλευτής του 2007, έγινε ο φυσικός και ηθικός αυτουργός της εξαγοράς ή συγχώνευσης (όπως θέλετε πείτε το) της Νέας ∆ηµοκρατίας από την ακροδεξιά. Η αρχή είχε γίνει από τον Αντώνη Σαµαρά, αλλά η µετατροπή του προσύµφωνου σε οριστικό συµβόλαιο υπογράφηκε από τον Κυριάκο Μητσοτάκη.
Σε αυτή την πορεία µετασχηµατισµού της Νέας ∆ηµοκρατίας σε σκληρά δεξιό κόµµα δεν υπάρχει χώρος για µετριοπάθεια. Και πολύ περισσότερο δεν υπάρχει χώρος ανοχής και σεβασµού στην ελευθεροτυπία, την κριτική και την έρευνα. Εχουν απολέσει τη σεµνότητα να απολογούνται και την υποχρέωση να λογοδοτούν. Ακόµη και όταν αποδεδειγµένα και τεκµηριωµένα παραβιάζουν τους κανόνες της δηµοκρατίας, των νόµων και της πολιτικής ηθικής.
– Η αφωνία της κοινοβουλευτικής οµάδας
– Ο σκληρός πυρήνας εξωκοινοβουλευτικών συνεργατών στο στρατηγείο Μητσοτάκη αποφασισµένων για τα πάντα
– Η απεγνωσµένη προσπάθεια να διατηρείται κλίµα αποθέωσης και κολακείας
-Η γονιδιακή σχεδόν αλαζονεία να θεωρούν ότι το κράτος και η εξουσία αποτελούν αποκλειστικό προνόµιο των γόνων του νεποτισµού.
Ολα αυτά νοµιµοποιούν κάθε ακραία και προκλητική συµπεριφορά της κυβέρνησης Μητσοτάκη.
Και δεν φοβούνται ότι πλησιάζει η στιγµή της αποκάλυψης;
Σαφώς και το φοβούνται. Το γνωρίζουν κιόλας ότι υπάρχει ηµεροµηνία λήξης της ακροδεξιάς εκδοχής της Νέας ∆ηµοκρατίας. Αλλωστε στο πολύ πρόσφατο παρελθόν ξεπλύθηκαν από φοβερά λάθη και επιλογές.
Χρεοκοπία, διαφθορά, λεηλασία του δηµοσίου, πελατειακές σχέσεις, σκάνδαλα κ.λπ. κ.λπ. Κι όµως επανήλθαν µε περισσότερο θράσος και έπαρση.
Η µάχη που δίνουν δεν είναι µια αναµέτρηση για το µέλλον, τον τόπο, τους πολίτες και την ανάπτυξη της χώρας. Η µοναδική µάχη που δίνουν είναι µε τον χρόνο, για να προλάβουν να τελειώσουν ό,τι υποσχέθηκαν ότι θα παραδώσουν «φεύγοντας». Εκτός αν υπάρχει κάποιος που πιστεύει ότι οι συµφωνίες αυτές κλείστηκαν µετά τον Ιούλιο του 2019.
Εχει αποκαλυφθεί πλέον αυτή η ατζέντα. Εργασιακές σχέσεις, ιδιωτική υγεία και παιδεία, πελατειακό κράτος, υποταγµένη αυτοδιοίκηση, ανεξέλεγκτη είσοδος του ιδιωτικού τοµέα σε ευαίσθητες αλλά και κερδοφόρες συµβάσεις και έργα. Σε αυτά στηρίζουν και τη µοναδική ελπίδα για να διασωθούν πολιτικά. Ενα άνευ προηγουµένου αλισβερίσι µε ελάχιστους αλλά… εκλεκτούς παίκτες. Με δύναµη στην προπαγάνδα και διαθέσιµα κεφάλαια. Αν προσθέσουµε και τον κυνισµό µε τον οποίο υπερασπίζονται µισαλλόδοξες ρητορείες εντός και εκτός Βουλής, δεν ανησυχούν ακόµη και τώρα που έχει πέσει και το τελευταίο φύλλο συκής.
Μια κυβέρνηση που σκέφτεται το ψέµα και τη δικαιολογία που θα χρησιµοποιήσει πολύ πριν αποφασίσει να αντιµετωπίσει το πρόβληµα είναι επικίνδυνη και για τον εαυτό της και για τους πολίτες.
Μια κυβέρνηση που αρνείται την πραγµατικότητα, νοµοτελειακά θα στραφεί κατά της ελευθερίας του Τύπου και όσων την υπηρετούν. Αλλά δυστυχώς για τη χειρότερη εκδοχή κυβέρνησης της Ν∆, το µόνο που σίγουρα δεν αλλάζει σε αυτό τον τόπο είναι ότι αργά ή γρήγορα η αλήθεια, σαν το νερό, θα βρίσκει ρωγµές και διόδους για να βγαίνει στην επιφάνεια.
Ο Χρήστος Γιαννούλης είναι βουλευτής ΣΥΡΙΖΑ – ΠΣ Α΄ Θεσσαλονίκης