Ο Κυριάκος Μητσοτάκης ήταν σαφής. Απαγόρευσε στον πρωθυπουργό και σε μένα να πιάνουμε το όνομα της συζύγου του στο στόμα μας. Η απαίτησή του, όπως καταγράφηκε στα πρακτικά της Βουλής, ήταν διά της φράσεως: «Σας απαγορεύω να ξαναμιλήσετε για τη σύζυγό μου και σε εσάς και στον Κώστα Βαξεβάνη».
Αυτό που δυστυχώς δεν καταγράφηκε στα ψυχρά πρακτικά (να ’ναι καλά όμως το αρχείο εικόνας) είναι το ύφος του Κυρ. Μητσοτάκη. Με τεχνική φλωρόμαγκα που έκανε εντατικά μαθήματα ζεϊμπέκικου ώστε να καταπλήξει τους πάντες, αλλά δυστυχώς όταν σηκώθηκε η μουσική είχε ήδη γυρίσει στο τσιφτετέλι, οπότε ξέμεινε να κουνάει αλλιώς χέρια και πόδια αφού αυτό ήξερε αυτό χόρευε, ο Κυριάκος χρησιμοποίησε ακόμη και τη Βουλή για να λυτρωθεί από αυτό που τον κατατρέχει. Την ανάγκη να δηλώνει ο άντρας της συζύγου αλλά να μην απαντάει ως πολιτικός άντρας.
Οχι επειδή το απαγορεύει, αλλά επειδή ακριβώς είναι γελοίο να απαγορεύει και να αντιλαμβάνεται τη ζωή ως υποχρέωση των άλλων απέναντι στη μεσσιανική φύση του, ας μην αναφέρουμε το όνομα της συζύγου του η οποία θα είναι πλέον μη κατονομαζόμενη.
Ας εξηγηθούμε λοιπόν με τον κ. Μητσοτάκη. Η ακατονόμαστη δεν παρουσιάζει κανένα ενδιαφέρον για μένα από μόνη της, όπως δεν παρουσιάζει κανένα ενδιαφέρον η σύζυγος του Τσοχατζόπουλου, του Παπαντωνίου, του Στουρνάρα, του Αδωνη και κάθε άλλη που απασχόλησε τον Τύπο επειδή ακριβώς ήταν σύζυγος του Τσοχατζόπουλου, του Παπαντωνίου κ.λπ. Κι αυτό δεν έγινε επειδή το επέλεξαν κακοί δημοσιογράφοι και παρακρατικοί αλλά γιατί το προβλέπει ο νόμος. Η σύζυγος ή ο σύζυγος του πολιτικού είναι δημόσιο πρόσωπο και ελέγχεται για τα περιουσιακά στοιχεία μαζί με τον πολιτικό. Τα δηλώνει, ελέγχεται γι’ αυτά και τα υπογράφει με το όνομά της/του ακόμη και αν είναι ακατονόμαστη ή ακατονόμαστος.
Γι’ αυτό τον λόγο δημοσιοποίησα τη σχέση της συζύγου του Γιάννου Παπαντωνίου με τη λίστα Λαγκάρντ, τη σχέση της συζύγου Στουρνάρα με το ΚΕΕΛΠΝΟ και τα συνέδρια, ότι η σύζυγος του Γεωργιάδη ήταν αντιπρόσωπος στον λογαριασμό του πρώην συζύγου της στην Ελβετία και ότι η σύζυγος του Τσοχατζόπουλου είναι ιδιοκτήτρια του σπιτιού στην Ηρώδου Αττικού.
Οι έρευνες για την ακατονόμαστη είχαν μεγαλύτερο ενδιαφέρον. Αποκάλυψαν το σπίτι του Βολταίρου, offshore εταιρείες, συμμετοχή στα Paradise Papers, άλλες offshore εταιρείες που τη χρηματοδοτούν, πίνακες εκατοντάδων χιλιάδων ευρώ που της επιφέρουν έσοδα από πώληση και άλλα πολλά. Oλα αυτά ο Μητσοτάκης τα ονομάζει νόμιμα και κάθε έρευνα γι’ αυτά απαράδεκτη. Συνήθως οι πολιτικοί που δεν έχουν να κρύψουν κάτι κάνουν ακριβώς το ανάποδο. Αν η ακατονόμαστη δεν ήταν σύζυγος του Μητσοτάκη όλα αυτά δεν θα απασχολούσαν την έρευνα ούτε των δημοσιογράφων ούτε της Βουλής.
Συνεπώς δεν μιλάμε για συνωμοσία κύκλων όπως καλά ξέρει, αλλά για εμπλοκή που προκύπτει από τον ρόλο του ίδιου του Μητσοτάκη. Καταλαβαίνω ότι όλα αυτά δεν αρέσουν στον Κυρ. Μητσοτάκη, αλλά πολύ περισσότερο δεν του αρέσει κάποιοι να σκαλίζουν τα περιουσιακά στοιχεία της ακατονόμαστης, για μια περίοδο μάλιστα που και ο ίδιος ίσως δεν θέλει να ξέρει πολλά πράγματα. Αλλά αυτό είναι δικό του πρόβλημα και όχι αυτών που κάνουν τη δουλειά τους.
Δεν έχω καμιά απαίτηση από τον Μητσοτάκη να σέβεται τη λειτουργία του Τύπου και τον δημόσιο έλεγχο. Με έχει καθυβρίσει δεκάδες φορές στη Βουλή, καλυμμένος πίσω από την ασυλία. Χρησιμοποιεί την οικογένειά του ως κάλυψη, αναμασώντας συνεχώς το επιχείρημα περί πολέμου με τα γυναικόπαιδα. Προτάσσει δηλαδή την οικογένειά του για να δημιουργήσει την εντύπωση πως είναι θύμα, ενώ τα μόνα που απασχολούν είναι η οικογενειακή περιουσία και ο τρόπος που αποκτήθηκαν και αν είναι θύτης απέναντι στο δημόσιο συμφέρον. Και δεν είναι θέμα τι διαβεβαιώνει ο ίδιος αλλά τι ισχύει πραγματικά.
Ο Κυρ. Μητσοτάκης, αυτός ο πορφυρογέννητος κακομαθημένος της πολιτικής, ο λειτουργικά αναλφάβητος της δημοκρατίας, μέσα στην έπαρσή του την οποία δεν μπορεί να τιθασεύσει φτιάχνει ένα φαντασιακό κοινωνικό και πολιτικό σύστημα στο οποίο δίνει εύσημα δημοκρατίας αν λειτουργεί στα μέτρα του. Οτιδήποτε είναι ή δεν είναι επιτρεπτό μόνο αν ευνοεί τον ίδιο.
Εδώ και πολύ καιρό θεωρώ πως ο Κυρ. Μητσοτάκης δεν μπορεί να έχει πολιτικές ερμηνείες. Δεν σκέπτεται πολιτικά και δεν λειτουργεί πολιτικά. Αν κάποιος παρατηρήσει τις ομιλίες του στη Βουλή βλέπει ένα άνθρωπο που επιχειρεί να επιβιώσει προτού του τελειώσει ο χρόνος, μεταφέροντας στην πολιτική προσωπικά άγχη, εμμονές και συμπλέγματα. Πρωτίστως προσπαθεί να αυτοεπιβεβαιωθεί στον ρόλο του ηγέτη, αφού τον προβάρει πολλές φορές στον καθρέφτη. Γι’ αυτό παρουσιάζει τη συμπεριφορά του τύπου που κινείται σε ρυθμούς ζεϊμπέκικου ενώ παίζει τσιφτετέλι. Πολλές φορές τα χέρια του ξεκινάνε να κινούνται αναντίστοιχα με το περιεχόμενο όσων λέει στην προσπάθειά του συγχρονίσει όσα έχει προβάρει σε κάποιον καθρέφτη. Ο Μητσοτάκης δεν κάνει ομιλίες, παίζει ομιλίες. Ξεκινάει ως Μητσοτάκης και καταλήγει Σαπφώ Νοταρά με άγχος να φωνάξει για να επιβεβαιώσει την εικόνα του αποφασιστικού και υποσχόμενου τιμωρία. Είναι τόσο γελοίο το θέαμα που ακόμη και το σκληρό κομματικό ακροατήριο της Βουλής δυσκολεύεται να χειροκροτήσει στο σημείο όπου ο Κυριάκος εξαπολύει το κρεσέντο κάνοντας τον βραχνοκόκορα.
Και για να επιστρέψουμε στα δικά μας, κανένας Χατζηαβάτης Μητσοτάκης δεν πρόκειται να υπαγορεύσει πώς θα κάνω τη δουλειά μου. Αυτό το γνωρίζει καλά ο προκάτοχός του Αντώνης Σαμαράς ο οποίος το επιχείρησε αλλά έχασε την εξουσία και πλέον το μέτρημα. Μπορεί να υπόσχεται ότι θα με καταστρέψει όταν έρθει εν τη βασιλεία του, να υπόσχεται τιμωρία σε όσους δίνουν διαφήμιση στο Documento, να απειλεί θεούς και δαίμονες αν έτσι αισθάνεται ηγέτης, αλλά αυτό δεν τον κάνει και ηγέτη. Οχι στα δικά μου μάτια που έτυχε να γνωρίσω πολλούς πραγματικούς ηγέτες μεταξύ των οποίων και ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης.