Η εξωτερική πολιτική της χώρας παραμένει δέσμια μικροκομματικών και μικροπολιτικών σκοπιμοτήτων.
Αδυνατεί να ανακαλύψει και να υποστηρίξει σε βάθος χρόνου ένα εθνικό αφήγημα έναντι των τουρκικών διεκδικήσεων το οποίο και θα αναπροσαρμόζεται ανάλογα με τις διαθέσεις – κινήσεις των γειτόνων.
Τα όσα συνέβησαν στη Βουλή την περασμένη Τετάρτη κατά τη διάρκεια της κύρωσης των δύο συμφωνιών με Ιταλία και Αίγυπτο για την οριοθέτηση της ΑΟΖ είναι ενδεικτικά.
Η κυβέρνηση ανακοίνωσε, εν μέσω χειροκροτημάτων, ότι προχωρά στην επέκταση των χωρικών υδάτων της χώρας στο Ιόνιο από τα 6 στα 12 ναυτικά μίλια, ενώ πέρυσι από τη θέση της αξιωματικής αντιπολίτευσης επέκρινε την τότε κυβέρνηση για την πρόθεσή της να πράξει ακριβώς το ίδιο!
Το σκεπτικό της ΝΔ τότε ήταν ότι η μερική αύξηση των χωρικών μας υδάτων προσφέρει επιχειρήματα στην Τουρκία, η οποία σημειωτέoν απειλεί με το γνωστό casus belli για την ίδια περίπτωση στο Αιγαίο.
Στην ίδια συνεδρίαση η αξιωματική αντιπολίτευση ζήτησε η σχετική ψηφοφορία στη Βουλή για την κύρωση δύο διεθνών συμφωνιών να γίνει ονομαστικά, την ίδια ώρα που για τη συμφωνία με την Αίγυπτο θα ψηφίσει «παρών»! Από όποια πλευρά κι αν το δεις, είναι λιγάκι οξύμωρο να υποχρεώνεις ονομαστικά τους βουλευτές σου να δηλώνουν «παρών».
Για την ουσία του θέματος, από το 1982 έως τώρα δεν πράξαμε απολύτως τίποτε και μόνο με το μαχαίρι (Ερντογάν) στον λαιμό σπεύσαμε άρον άρον να συνάψουμε ετεροβαρείς (για τα συμφέροντά μας) συμφωνίες, όπως κάθε συμφωνία που συνάπτεται λόγω ανάγκης.
Εννοείται πως και οι δύο συμφωνίες στέλνουν μήνυμα στην Τουρκία ότι οι αιτιάσεις της ανατολικότερα του 28ου μεσημβρινού για περιορισμένη έως μηδενική επήρεια των νησιών έχουν βάση.
Και το κάνεις αυτό ενόψει ενός διαλόγου όπου οφείλεις να προσέλθεις με πλήρη φαρέτρα επιχειρημάτων ώστε να έχεις εκεί τη δυνατότητα των όποιων ελιγμών.