Το σκοτάδι μπορεί να κρύβει την ασκήμια αλλά και τους ανθρώπους, τα ανθρώπινα δράματα.
Το φως κάνει το αντίθετο.
Κανείς δεν λέει να μην προσπαθήσεις να δώσεις ένα τόνο χαράς στις γιορτές, αλλά τι τόνο να δώσεις σε μια πόλη όπου μετά τις 9 και τώρα μετά τις 10, κυκλοφορούν οι σκιές με την απαγόρευση της κυκλοφορίας;
Ναι, περνούν τα αυτοκίνητα σαν κατατρεγμένα για να επιστρέψουν στα σπίτια τους…
Τι τόνο να δώσεις σε μια πόλη επιχειρηματικών λουκέτων που δεν έχει ανακτήσει τις δυνάμεις της μετά τα μνημόνια και το ξεπούλημα της περιουσίας στους ξένους;
Τι τόνο να δώσεις σε μια πόλη που μετά τα μνημόνια, σκέφτονται πάλι μνημόνια, οι κυβερνόντες πέφτουν έξω οικονομικά, το χρέος ως ποσοστό του ΑΕΠ αυξάνεται, η ανεργία ανεβαίνει, άσχετα με τη δημιουργική αριθμητική τους, τα εισοδήματα των χαμηλόμισθων πέφτουν και μπορεί να γιορτάζουν μόνον οι «ημέτεροι»;
Και κερασάκι στην τούρτα οι άποροι, αυτούς που η πολιτεία τους ξεχνάει, που τους θυμάται στις γιορτές και τα πανηγύρια, που σκέφτεται μόνον τη φιλανθρωπία ως αντίδοτο στην φτώχεια.
Ευκαιρίες θέλουν αυτοί οι άνθρωποι για να ξαναφτιάξουν τη ζωή τους. Είτε πρόκειται για ανθρώπους που δεν έχουν μια δεκάρα στην τσέπη, είτε πρόκειται για χρήστες που πήραν λάθος δρόμο…
Αυτούς ξεχνάνε, ή απλά τους θυμούνται που και που για να δικαιολογήσουν φιλανθρωπίες και ψεύτικες καλοσύνες.
Καλά τα λαμπάκια, ας τα έβλεπε και κανείς…
Καλύτερη η κοινωνική πολιτική…
Αλλά η τελευταία χρειάζεται πολιτική βούληση των κυβερνόντων: Δημάρχων, αρχόντων, κυβέρνησης!
Τα λαμπάκια είναι ένας είδος φιλανθρωπίας…
Φωτογραφίες από την οδό Σταδίου και αμέσως μετά άστεγοι στην Αθήνα (Νοέμβριος-Δεκέμβριος 2020) από Eurokinissi
