Ησυζήτηση που λαμβάνει χώρα εδώ και πολλά χρόνια για το τέλος της μεταπολίτευσης και κυρίως η ανάλυση (από αριστερούς πολιτικολογούντες και προοδευτικούς διανοούμενους) των χαρακτηριστικών που έχει ανάγκη η κοινωνία και χρειάζεται ο τόπος για τη μετάβαση στη μετα-μεταπολίτευση θα λάβουν οριστικά τέλος σήμερα Κυριακή αργά το βράδυ.
Σε λίγες ώρες, ξημερώματα Δευτέρας, τα ρολόγια μας θα γυρίσουν μισό αιώνα πίσω και οι αναλύσεις που γράφτηκαν, του τύπου: «υπάρχει ζωτική ανάγκη για νέο κοινωνικό συμβόλαιο και η κοινωνία των πολιτών είναι –όσο ποτέ άλλοτε– ώριμη για ένα άλλο πολιτικό σύστημα που θα έχει τη δυνατότητα να οδηγήσει την Ελλάδα στην Τέταρτη Βιομηχανική Επανάσταση και στον πολυπολικό κόσμο» θα φαντάζουν πλέον ως άρθρα ιδεολογικής ουτοπίας, την ώρα που η πραγματικότητα θα αποτυπώνεται ως κείμενο παρακμασμένης λογοτεχνικής δυστοπίας.
Η Γ΄ Ελληνική Δημοκρατία σαφώς και δεν δικαίωσε το νόημα της εξέγερσης του Πολυτεχνείου. Το σύνθημα «Ψωμί, παιδεία, ελευθερία» με το πέρασμα των ετών έγινε αέρας κοπανιστός, αφού το έλλειμμα των δημοκρατικών αντισωμάτων της μεταπολίτευσης επέτρεψε στις αντιλαϊκές αυτοάνοσες παθήσεις να βρίσκονται διαρκώς σε έξαρση και να κρατούν ημιθανή τη δημοκρατική λειτουργία, παρότι εντέλει κατάφερνε να κρατιέται στη ζωή.
Ακόμη και μέσα από την μονάδα εντατικής θεραπείας –κάποτε με μηχανική υποστήριξη– ζωτικά δημοκρατικά όργανα, όπως η νομοθετική εξουσία, η Δικαιοσύνη, η ανεξάρτητη ενημέρωση, ακόμη και ο απογυμνωμένος θεσμός της Προεδρίας της Δημοκρατίας (ΠτΔ), επιτελούσαν σε μικρότερο ή μεγαλύτερο βαθμό το δημοκρατικό τους καθήκον.
Μετά την οκταετή μνημονιακή λαίλαπα η ανάληψη της κυβέρνησης από το –έτοιμο από καιρό– σύστημα Μητσοτάκη κατόρθωσε να μετατρέψει την κυβερνητική εξουσία σε καθεστώς.
Ζητήματα όπως η ακραία φτώχεια, η κοινωνική διαφθορά και η πολιτική καταπίεση, εκφάνσεις ακραίας καθεστωτικής πολιτικής διαχείρισης όπως οι δεκάδες χιλιάδες αναίτιοι θάνατοι της πανδημίας, το έγκλημα των Τεμπών, η «φύλαξη» των συνόρων με απόρθητα τείχη και εκατοντάδες πνιγμούς μεταναστών και προσφύγων (που τουλάχιστον θα μπορούσαν να είχαν αποφευχθεί), ο παρακρατικός μηχανισμός παρακολούθησης των «εσωτερικών εχθρών» και των εκβιαζόμενων «συμμάχων» πέρασαν –με γκεμπελίστικης έμπνευσης αφηγήματα– χωρίς ν’ ανοίξει ρουθούνι, με την αρχαία μέθοδο του εκμαυλισμού της κοινωνίας.
Αφού και οι τελευταίοι θύλακες της Δικαιοσύνης γκρεμίστηκαν, ελέω Ντογιάκου που σθεναρά ανέλαβε να εμποδίσει τη διαλεύκανση κάθε εγκλήματος, αφού ακόμη και η ΠτΔ αντιλαμβάνεται τον ρόλο της ως υφυπουργού του Μητσοτάκη που φωτογραφίζεται στον φράχτη, έμεινε το τελευταίο εμπόδιο για το καθεστώς: να μετατραπεί το ισχυρό διπολικό πολιτικό σύστημα σε απόλυτη κοινοβουλευτική μοναρχία.
Το καθημαγμένο και εκμαυλισμένο εκλογικό σώμα κλήθηκε να λάβει θέση στο «δίλημμα»: αέρας κοπανιστός ή σκοτάδι πήχτρα;
Φυσικά επιλέχθηκε η σταθερότητα. Η μαύρη μας η τύφλα.
