Με αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας καταγράφουμε ιστορίες που αναδεικνύουν την παντοδυναμία της πατριαρχικής εξουσίας ακόμη και στον καιρό της τέταρτης βιομηχανικής επανάστασης.
Ενώ ο εορτασµός της Ηµέρας της Γυναίκας µετρά ήδη 111 χρόνια ως ηµέρα µνήµης των αγώνων για τη γυναικεία χειραφέτηση και παρόλο που κάποιες από τις διεκδικήσεις του προηγούµενου αιώνα φαντάζουν πλέον αυτονόητα δικαιώµατα, δεν παύει στην αυγή του 21ου αιώνα να υπάρχουν γυναίκες που διεκδικούν τη θέση τους σε έναν κόσµο –ακόµη– ανδροκρατούµενο. Γυναίκες που µέσα από την καθηµερινή τους δράση, από τα βιώµατά τους παλεύουν για την ισότιµη θέση τους στην κοινωνία, για το δικαίωµα αυτοδιάθεσης του σώµατος, του πνεύµατος και της ζωής τους. Αποδεικνύοντας περίτρανα ότι δεν αποτελούν σε καµία περίπτωση το «ασθενές φύλο».
Σίσσυ Βωβού – Μέλος της οργάνωσης γυναικείων δικαιωμάτων Το Μωβ
Ο αγώνας για την αυτοδιάθεση του γυναικείου σώματος είναι διαρκής
Η 8η του Μάρτη είναι παγκόσμια ημέρα γυναικείων δικαιωμάτων και όχι γιορτή της γυναίκας όπως συχνά ακούμε. Αυτή την ημέρα τα διεκδικούμε όλα. Ιδιαίτερα τα τελευταία δύο χρόνια πραγματοποιήθηκε απεργία στη δουλειά και στο σπίτι, με τεράστια επιτυχία σε κάποιες χώρες, και με μικρή αλλά αυξανόμενη, ευελπιστούμε, επιτυχία στην Ελλάδα. Και φέτος έχουμε εκδηλώσεις και απεργία.
Το θέμα της αυτοδιάθεσης του γυναικείου σώματος έρχεται δυστυχώς διαρκώς στο προσκήνιο. Εχουμε κάποια κεκτημένα από αγώνες δεκαετιών ή και εκατονταετίας τα οποία κάθε τόσο αμφισβητούνται. Τελευταία είχαμε τα φονταμενταλιστικά και μεσαιωνικά κηρύγματα μίσους από παραθρησκευτικές και ακροδεξιές οργανώσεις με την ανάρτηση γιγαντοαφισών στο μετρό και σε άλλους δημόσιους χώρους αλλά και με σχετικά συνέδρια. Κι αυτές οι ενέργειες είχαν τη φανερή υποστήριξη της εκκλησίας αλλά και τη σχετική υποστήριξη από τη μεριά της κυβέρνησης.
Δεν είναι η πρώτη φορά που γίνεται τέτοια καμπάνια. Χρειάστηκε πολλές φορές στο παρελθόν να ορθώσουν το ανάστημά τους οι γυναικείες οργανώσεις για την υπεράσπιση των κεκτημένων.
Δυστυχώς χρειάζεται να ενημερώσουμε ξανά ότι η έκτρωση είναι νόμιμη στη χώρα μας από το 1986 με κάποιες προϋποθέσεις και πως κάθε γυναίκα που θα χρειαστεί να τερματίσει έγκαιρα μια ανεπιθύμητη εγκυμοσύνη μπορεί να απευθυνθεί στα δημόσια νοσοκομεία, τα οποία είναι υποχρεωμένα να την πραγματοποιήσουν με ασφάλεια και δωρεάν. Επίσης, δυστυχώς χρειάζεται να ενημερώσουμε ότι συχνά τόσο τα κέντρα υγείας όσο και τα δημόσια νοσοκομεία δυσκολεύουν τις γυναίκες που προσφεύγουν για διακοπή κύησης ενοχοποιώντας τις ή δηλώνοντας ότι δεν έχουν προσωπικό. Οπότε όποια χρειάζεται τέτοια επέμβαση πρέπει να ενημερώνει τις γυναικείες οργανώσεις για τη σχετική υποστήριξη.
Βέβαια η αυτοδιάθεση του γυναικείου σώματος δεν περιορίζεται στο δικαίωμα στην έκτρωση. Χρειάζεται διαρκής ενημέρωση όλης της κοινωνίας, πρωτίστως των αντρών που κυριαρχούν, ότι κάθε γυναίκα έχει δικαίωμα να αποφασίζει για τη σεξουαλικότητά της και το σώμα της χωρίς επιβολές, ενοχοποίηση ή στερεότυπα. Και χρειάζεται επιτέλους η εισαγωγή της σεξουαλικής διαπαιδαγώγησης στα σχολεία από μικρές ηλικίες, ώστε να ενημερώνονται τα παιδιά για τα δικαιώματά τους με επιστημονικό και δημοκρατικό τρόπο.
Relindis Mboh Aye – Καμερούν
Δεν υπάρχει λόγος να γιορτάζουμε τη Μέρα της Γυναίκας
Έφτασα στην Ελλάδα το 2010 και είμαι παντρεμένη με τρία παιδιά. Κατάγομαι από το Καμερούν. Οταν ήρθα στην Ελλάδα η κατάσταση ήταν πολύ δύσκολη για τους μετανάστες. Εχουμε δημιουργήσει μια ομάδα /κοινότητα γυναικών από την Αφρική που λέγεται Women Voice στην οποία είμαι πρόεδρος. Μιλάμε για την ενδοοικογενειακή βία γιατί πολλές από εμάς δεχόμαστε κακοποίηση μέσα στα σπίτια μας και δεν υπάρχει κανένας να μας υπερασπιστεί. Δημιουργήσαμε αυτό το γκρουπ για να μπορέσουμε να μιλήσουμε μόνες μας για όλα αυτά. Οι γυναίκες από την Αφρική δεχόμαστε μεγάλη βία όχι μόνο μέσα στα σπίτια μας αλλά και στους δρόμους. Οι περισσότερες επιλέγουν να μην αποκαλύπτουν όσα συμβαίνουν γιατί δεν έχουν βοήθεια από πουθενά. Μέσα από αυτή την κοινότητα προσπαθούμε να δυναμώσουμε τη φωνή μας. Δεν μας δίνει κανένας άλλος κουράγιο για να μιλήσουμε.
Αν δεν γνωρίζεις τη γλώσσα στην Ελλάδα, δεν μπορείς να εργαστείς πουθενά. Πρόκειται για πολύ δύσκολη γλώσσα. Αυτό είναι το πιο μεγάλο πρόβλημα που αντιμετωπίζουν οι γυναίκες. Δεν έχουν καμία απασχόληση στην καθημερινότητά τους. Αυτό έχει αποτέλεσμα να πέφτουν θύματα ενδοοικογενειακής βίας γιατί οι άντρες είναι αυτοί που εργάζονται και φέρνουν τα χρήματα. Είναι τα «αφεντικά» του σπιτιού. Μια γυναίκα θα πρέπει να πει «δώσε μου αυτό», «φέρε μου χρήματα για να αγοράσω το άλλο», με αποτέλεσμα να εξαρτάται από τον σύντροφό της και να είναι ευάλωτη. Ετσι ξεκινάει η ενδοοικογενειακή βία. Πολλές γυναίκες είναι αμόρφωτες και είναι σχεδόν ακατόρθωτο να πας στο σχολείο και να συγκεντρωθείς για να μάθεις τη γλώσσα γιατί οι δυσκολίες στην καθημερινότητα είναι αμέτρητες.
Στον δρόμο δεχόμαστε ρατσισμό επειδή είμαστε μαύρες. Πολλές φορές έχουν σχολιάσει τα μαλλιά μου και την εμφάνισή μου. Πολλοί δεν κάθονται δίπλα μου στα μέσα μαζικής μεταφοράς. Οταν μια μαύρη γυναίκα είναι έγκυος ή με το μωρό στην αγκαλιά της κανένας δεν της παραχωρεί τη θέση του στο λεωφορείο.
Είναι φρικτό αυτό που γίνεται στα σύνορα και τα νησιά. Εβαλα τα κλάματα όταν είδα αυτές τις εικόνες. Οι περισσότεροι άνθρωποι από την Αφρική νομίζουν πως η φτώχεια βρίσκεται μόνο στην πατρίδα τους και έχουν την ψευδαίσθηση ότι όλα είναι όμορφα στην Ευρώπη. Στην πραγματικότητα όμως δεν είναι έτσι. Γυναίκες και παιδιά πεθαίνουν γιατί θέλουν να περάσουν στην Ευρώπη για να ζήσουν καλύτερα. Είδα ανθρώπους να εμποδίζουν τις βάρκες και να φωνάζουν ότι θα πετάξουν τους πρόσφυγες στη θάλασσα. Ποιος τους έδωσε τέτοια εντολή; Μπορεί να φταίει η νέα κυβέρνηση, κανένας δεν ξέρει ακόμη τι θα γίνει στο μέλλον. Πιστεύω όμως ότι με την προηγούμενη κυβέρνηση υπήρχε μεγαλύτερη συμπάθεια για τους μετανάστες, δεν θυμάμαι να τους είχαν αντιμετωπίσει ποτέ με τόσο μεγάλη επιθετικότητα. Θεωρώ ότι δεν υπάρχει κανένας λόγος να γιορτάζουμε τη Μέρα της Γυναίκας γιατί οι γυναίκες υποφέρουν.
Γεωργία – Πρώην κρατούμενη
Γυναίκα πίσω από τα κάγκελα
Εγώ ήμουν εικοσιένα χρόνια στη χρήση. Από τα δώδεκα. Μπήκα στα 33 μου στη φυλακή, στον Κορυδαλλό για δύο χρόνια. Σαν εμπειρία ήταν πάρα πολύ δύσκολη. Δεν ήταν μόνο το σοκ του εγκλεισμού αλλά και το στερητικό σοκ. Ημουν τόσο διαλυμένη που ένιωθα σαν τσουβάλι με πατάτες. Ισως είμαι τυχερή που δεν πολυθυμάμαι εκείνη την εποχή. Αυτό που δεν μπορώ να ξεχάσω με τίποτε ήταν το ξεγύμνωμα και ο κολπικός έλεγχος, για να δουν αν έχεις κρύψει ναρκωτικά στον κόλπο, που είναι ό,τι χειρότερο. Eνα από τα δυσκολότερα πράγματα που έχει να αντιμετωπίσει μια γυναίκα στη φυλακή είναι το θέμα της υγιεινής. Στη φυλακή οι σερβιέτες είναι ελάχιστες. Σου δίνουν δυο τρεις και λίγο χαρτί υγείας για να τα βγάλεις πέρα. Χρήματα δεν παίρνεις στο χέρι, ακόμη κι αν σου στέλνει η οικογένειά σου. Αν έχεις δέκα ευρώ στο ταμείο σου πρέπει με αυτά τα λεφτά να πάρεις σερβιέτες, σαμπουάν, τσιγάρα και τα χρήματα δεν φτάνουν. Στη φυλακή στερείσαι το δικαίωμά σου να κάνεις ένα μπάνιο, να πλύνεις τα ρούχα σου. Οι χώροι είναι ελεεινοί. Μια μεζούρα χλωρίνη για εκατό λίτρα νερό, πώς να καθαρίσουν;
Παυσίπονα η φυλακή δεν έχει, ψυχοφάρμακα όμως έχει άφθονα. Στο πλαίσιο του να σε κρατάνε σε καταστολή και να αποτρέπουν τις αυτοκτονίες. Η πλειονότητα των γυναικών είναι μητέρες, οπότε πέρα από τον πόνο του εγκλεισμού κουβαλάνε και τον πόνο για τα παιδιά τους που έχουν αφήσει πίσω. Οι χώροι του επισκεπτηρίου είναι παντελώς ακατάλληλοι για παιδιά, τα οποία πρέπει να περάσουν από σωματικό έλεγχο και να δουν τη μητέρα τους παρουσία αστυνομικού. Βγαίνοντας από τη φυλακή έγινα κι εγώ μάνα, ήδη ήμουν τέσσερα χρόνια καθαρή όταν έμεινα έγκυος. Δεν θα μπορούσα να σκεφτώ ότι το παιδί μου θα έπρεπε να με δει κάτω από αυτές τις συνθήκες.
Μάρω Διακάτου – Σεφ
Οι γυναίκες του χώρου κερδίζουν ό,τι τους αναλογεί
Προσωπικά έχω αντιμετωπίσει αρκετές δυσκολίες στο επάγγελμά μου, το οποίο έχει παγιωθεί στην αντίληψη του κόσμου σαν κατεξοχήν αντρικό. Σκεφτείτε μόνο, αν ισχύει αυτό σήμερα, ποια ήταν η άποψη που επικρατούσε πριν από 34 χρόνια. Αυτή η αντιμετώπιση βέβαια δεν σχετίζεται με τις τεχνικές δεξιότητες αλλά με τη θέση της γυναίκας στο ευρύτερο κοινωνικό σύνολο καθώς και με το γυναικείο θυμικό – σε συνθήκες πίεσης, όπως συμβαίνει στις επαγγελματικές κουζίνες, η γυναίκα είτε θα τα χάσει είτε θα ξεσπάσει σε κλάματα. Η δουλειά αυτή –εάν καταφέρεις να την αντέξεις– σε διδάσκει τελικά να γίνεσαι χαλκέντερη, σε προκαλεί να εξελίσσεσαι διαρκώς και να εκπαιδεύεσαι γενικώς. Να μάθεις να διαχειρίζεσαι ανθρώπους, να ηγείσαι γιατί το αξίζεις και όχι επειδή «κλαις» και να κερδίζεις τον σεβασμό με το ήθος σου.
Γενικότερα σε αυτό τον επαγγελματικό χώρο έχω εντοπίσει ανισότητες λόγω φύλου, οι οποίες προκύπτουν εξαιτίας της έλλειψης καλλιέργειας και παιδείας γενικότερα. Δυστυχώς η ελληνική κουλτούρα δεν δέχεται ακόμη εύκολα γυναίκες σε ηγετικούς ρόλους στον χώρο. Αυτό που για έναν άντρα είναι δεδομένο η γυναίκα πρέπει να το αποδείξει και να το κερδίσει με κόπο έπειτα από πολλή αμφισβήτηση. Ωστόσο παρατηρούμε κάποια βελτίωση τα τελευταία χρόνια ως προς την κατάργηση αυτής της άποψης περί αντρικού επαγγέλματος. Οι γυναίκες του χώρου δημιουργούν καριέρα και προχωρώντας με πάθος, αφοσίωση και ήθος κερδίζουν ό,τι τους αναλογεί.
Βασιλική Κοϊτσάνου – Μέλος της Γραμματείας της Ενωσης Αθέων
Θρησκεία και γυναίκες
Οι επικρατούσες θρησκείες, ως δημιούργημα των ανθρώπων, αντικατόπτριζαν την εκάστοτε κοινωνία και τις ανάγκες της και υπηρετούσαν τελικά την πατριαρχία και τους κρατούντες. Η εξουσία τις χρησιμοποιούσε για να αποδυναμώσει τον λαό. Προσπάθησαν σε αγαστή συνεργασία με την εξουσία να καθυποτάξουν ιδιαίτερα τις γυναίκες, μειώνοντας την αξία τους. Ο χριστιανισμός δεν αποτελεί εξαίρεση. Ολες οι κεντρικές φιγούρες είναι αρσενικές και χαρακτηριστικά πατριαρχικές. Βασίζεται στην ανδροκρατούμενη Αγία Τριάδα (Πατήρ, Υιός και Αγιο Πνεύμα) με βασικό άξονα τον Ιησού Χριστό και τους άντρες Αποστόλους. Πρωταγωνιστικό ρόλο έπαιξε ο Απόστολος Παύλος, που διέδωσε τον χριστιανισμό στον τότε γνωστό κόσμο και έβαλε πολύ γερές βάσεις για έναν ύπουλο μισογυνισμό. Κυρίαρχες γυναικείες μορφές είναι η πρωτόπλαστη Εύα και η αειπάρθενος Παναγία μητέρα του Ιησού. Η Εύα δημιουργήθηκε από το πλευρό του Αδάμ για να μην είναι μόνος. Τον αποπλάνησε και φόρτωσε στην ανθρωπότητα το προπατορικό αμάρτημα. Από κει και πέρα η σεξουαλικότητα των ανθρώπων ήταν καταδικασμένη και αμαρτωλή. Κύριος αίτιος ήταν οι γυναίκες, που θεωρούνταν αιώνια ένοχες. Με την Παναγία και την παρθενία της, προϋπόθεση της αγιότητάς της, επισφραγίστηκε το δίπολο αγνότητας και αμαρτίας που χωρίζει τις γυναίκες σε αγίες και πόρνες. Στη συνείδηση των πιστών δεν μπορούσε να απουσιάζει μια γυναικεία μορφή. Ομως η παρουσία της δίνει πρόσχημα για απαγορεύσεις και υποτίμηση των γυναικών, όπως στην περίπτωση του άβατου του Αγίου Ορους. Εως το 1545 (οικουμενική σύνοδος του Τρέντο) θεωρούνταν ότι οι γυναίκες δεν έχουν ψυχή. Επιφανείς θεολόγοι έχουν υποστηρίξει ότι «θα έπρεπε να ντρέπονται και να κοκκινίζουν και μόνο στη σκέψη ότι είναι γυναίκες». Ακόμη και σήμερα δεν μπορούν να γίνουν ιέρειες, ούτε καν να μπουν στο ιερό της εκκλησίας, ενώ θεωρούνται μιαρές και ακάθαρτες όταν έχουν περίοδο. Πρέπει να υποτάσσονται στον άντρα τους: «Η δε γυνή ίνα φοβήται τον άνδρα» – να που κάνει και ο φόβος την εμφάνισή του.
Γι’ αυτό η Ενωση Αθέων συμμετέχει στις 8 Μαρτίου στην πορεία για την Ημέρα της Γυναίκας με σύνθημα «Σεξισμός και πατριαρχία, χέρι χέρι με την εκκλησία» και διοργανώνει στις 21 Μαρτίου εκδήλωση με θέμα «Θρησκεία και γυναίκες». Ας φανταστούμε ένα άλλο παρόν και μέλλον αφού δεν είναι στο χέρι μας να αλλάξουμε το παρελθόν. Εναν κόσμο όπου μαζί άντρες και γυναίκες χωρίς ενοχές και φόβους θα ζούμε με ισορροπημένη σχέση, δημιουργώντας μια κοινωνία όσο γίνεται πιο ευτυχισμένη.
Μαριαλένα – Θύμα βιασμού στα 26 της (36 σήμερα)
Φοβήθηκα ότι θα με σκοτώσει
Είχα σεξουαλικές σχέσεις μαζί του για μικρό χρονικό διάστημα. Κάποια στιγμή τσακωθήκαμε κι εκείνος με προσέγγισε για να μου ζητήσει συγγνώμη. Ένα βράδυ κανονίσαμε να βρεθούμε σπίτι του. Του είπα ότι δεν ήθελα πια να έχουμε σεξουαλικές επαφές. Εγινε πολύ φορτικός και σταδιακά εριστικός. Μόλις του είπα ότι θα φύγω έγινε έξω φρενών. Μου είπε: «Εγώ σήμερα θα γαμήσω». Εκανα να φύγω, με άρπαξε και άρχισε να με χτυπάει στο πρόσωπο. Νόμιζα ότι θα με σκότωνε. Βρέθηκα με σφηνωμένο το κεφάλι ανάμεσα στο κρεβάτι και τον τοίχο. Σταμάτησα να κουνιέμαι, να προσπαθώ, γιατί φοβόμουν ότι θα με σκοτώσει. Με βίασε παρά φύση. Σηκώθηκα να φύγω, η πόρτα ήταν κλειδωμένη. Εκεί τρελάθηκα, έπαθα υστερία. Εκείνος καθόταν στο κρεβάτι, με κοιτούσε ενώ έκλαιγα και τον παρακαλούσα να μου ανοίξει. Γελούσε. Ανοιξε κάποια στιγμή ένα συρτάρι, μου πέταξε τα κλειδιά και μου είπε: «Φύγε, καριόλα, γιατί ξυπνάω νωρίς».
Shamsia Hassani – Street artist
«Με νέο πρόσωπο οι γυναίκες στο Αφγανιστάν»
Η Shamsia Hassani γεννήθηκε το 1988 από Αφγανούς γονείς, μεγάλωσε ως πρόσφυγας στο Ιράν και σήμερα είναι καλλιτέχνιδα δρόμου και δασκάλα στη Σχολή Καλών Τεχνών του Πανεπιστημίου της Καμπούλ. Στα έργα της απεικονίζει δυναμικές γυναίκες αλλά και μελαγχολικές φιγούρες με κλειστά μάτια που περιβάλλονται από ψάρια, φυσαλίδες και μουσικά όργανα. «Συνήθως επιλέγω να απεικονίζω γυναίκες γιατί στην καθημερινότητά τους αντιμετωπίζουν μεγάλα προβλήματα ζώντας σε μια ανδροκρατούμενη κοινωνία. Οι γυναίκες υποφέρουν περισσότερο και έχουν πολλούς λόγους να μιλήσουν γι’ αυτά που τις απασχολούν. Τα πρώτα μου έργα απεικόνιζαν μια δυναμική γυναίκα με μπλε μπούρκα. Χρησιμοποίησα έντονα σχήματα γιατί θεώρησα ότι θα προσέδιδαν στη γυναικεία μορφή μια αίσθηση αισιοδοξίας και δύναμης».
Η τέχνη δρόμου την έχει φέρει πολλές φορές αντιμέτωπη με συντηρητικές απόψεις. «Δεν αισθάνομαι ασφαλής γιατί δεν μπορώ να βγω μόνη μου στον δρόμο και να ασκήσω την τέχνη μου. Οι άνθρωποι στο Αφγανιστάν δεν είναι αντίθετοι με την τέχνη του γκραφίτι αλλά αντιμετωπίζουν με καχυποψία τις γυναικείες δραστηριότητες. Οταν με βλέπουν στον δρόμο, κάποιοι χρησιμοποιούν αρνητικές εκφράσεις και κατάρες και θεωρούν ότι αυτό που κάνω είναι αμαρτία. Με έχουν ρωτήσει γιατί λερώνω τους τοίχους, αν το επιτρέπει η θρησκεία μας, πώς είναι δυνατόν ένα κορίτσι να βρίσκεται μόνο του στον δρόμο και να ζωγραφίζει τοίχους. Αν μπορούσα να δουλέψω όση ώρα ήθελα θα δημιουργούσα πιο εντυπωσιακές τοιχογραφίες, αλλά στα περίπου 15 λεπτά που έχω στη διάθεσή μου προλαβαίνω να ζωγραφίσω κάτι πολύ απλό ή να αφήσω ένα ημιτελές κομμάτι μου πάνω στον τοίχο».
Κάποια στιγμή δημιούργησε έναν γυναικείο χαρακτήρα με κλειστά μάτια. «Αντιπροσωπεύει τη γυναίκα που δεν αισθάνεται άνετα στην κοινωνία, που φοβάται να μιλήσει, που δεν έχει πρόσβαση στο εκπαιδευτικό σύστημα ούτε νιώθει έτοιμη να πάρει αποφάσεις. Το στόμα της είναι κλειστό γιατί δεν την αφήνουν να πάρει θέση για σημαντικά ζητήματα που την αφορούν και δεν έχει ελευθερία λόγου. Τα μάτια της είναι κλειστά όχι επειδή είναι τυφλή αλλά γιατί δεν μπορεί να ονειρευτεί τίποτε για το μέλλον της, δεν μπορεί να δει την αισιόδοξη όψη των πραγμάτων ούτε ελπίζει ότι θα της συμβεί κάτι θετικό. Τα έργα μου κραυγάζουν ότι οι γυναίκες είναι χρήσιμες στην κοινωνία και πολύτιμες όσο και οι άντρες. Θέλω να καταδείξω ότι οι γυναίκες έχουν επιστρέψει στην αφγανική κοινωνία με νέο πρόσωπο. Δεν είναι η γυναίκα που μένει στο σπίτι. Είναι μια νέα γυναίκα. Μια γυναίκα γεμάτη ενέργεια που φωνάζει ότι θέλει να ζήσει».
Βασιλική – Θύμα βιασμού στα 19 της (31 σήμερα)
Από το δωμάτιο βγήκε κάποια άλλη
Στο δικαστήριο ήμουν αποφασισμένη. Ή θα έβγαινα νικήτρια ή θα αυτοκτονούσα. Με εξέταζαν επί έξι ώρες. Μου ζήτησαν δεκάδες φορές να δείξω πώς μου έβγαλε τα ρούχα, με ρωτούσαν επανειλημμένως γιατί δεν αντέδρασα, περισσότερο απ’ όλα με πείραξε όμως όταν με ρώτησαν αν διεκδικώ χρήματα. Αυτή ήταν η πρώτη κουβέντα που μου είπε ο εισαγγελέας. Κι όλα αυτά ενώ είχα την ιατροδικαστική έκθεση που πιστοποιούσε τον βιασμό μου και μάλιστα παρά φύση.
Οταν άκουσε την ποινή σπάραξε στο κλάμα. Αρχικά ήθελα να του χιμήξω, όμως ένιωσα λύτρωση όταν τον άκουσα να κλαίει. Απ’ αυτό και μόνο ένιωσα καλά. Μου είχε πει τόσες φορές εκείνο το βράδυ ότι έπαιζα με τους δικούς του όρους και πια έπαιζε εκείνος με τους δικούς μου. Οταν τον είδα να κλαίει γύρισα και του είπα ότι το παιχνίδι τελείωσε. Μου έφτανε που είχα γίνει εγώ ο λύκος κι εκείνος το πρόβατο που έτρεμε. Είχα γίνει εγώ ο βιαστής του.
Μετά τον βιασμό παράτησα τη Νομική και σταμάτησα να μιλάω με τον πατέρα μου. Κάποια στιγμή γύρισε και μου είπε ότι ήταν απλώς ένα κακό σεξ που δεν πέτυχε. Δεν μπορούν να καταλάβουν. Αυτό που δεν πρόκειται να ξεπεράσω ποτέ είναι εκείνη η Βασιλική που έχασα τότε. Ημουν ένα αγνό κορίτσι, δεν πίστευα ότι υπάρχουν τόσο κακοί άνθρωποι. Το έπνιξε αυτός εκείνο το κορίτσι. Από το δωμάτιο εκείνο το ξημέρωμα βγήκε κάποια άλλη.