Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας, μια «γιορτή» που καθιερώθηκε με απόφαση της Γενικής Συνέλευσης του ΟΗΕ, προκειμένου να αναδειχθούν τα προβλήματα που αντιμετωπίζει η γυναίκα και να προωθηθούν τα δικαιώματά της.
Την ίδια στιγμή που γιορτάζουμε την Ημέρα της Γυναίκας μπορούμε να αποχαιρετούμε την ανύπαρκτη Ημέρα Ανθρωπιάς και Θεμελιωδών Δικαιωμάτων, καθώς στα χερσαία και θαλάσσια σύνορα της χώρας μας γυναίκες πρόσφυγες καθίστανται εργαλεία πολιτικής πίεσης και πιόνια σε ένα παιχνίδι εξουσιών αξίας 700 εκατομμυρίων ευρώ…
Ταυτόχρονα, στη χώρα μας ολοένα και πληθαίνουν οι φωνές της πατριαρχίας που αμφισβητούν το δικαίωμα αυτοδιάθεσης τής κατά τα άλλα αυτόνομης οντότητας που λέγεται γυναίκα και προσπαθούν να ετεροκαθορίσουν το δικαίωμά της στην άμβλωση, με τη μητρότητα, από συνειδητή επιλογή, να καθίσταται ψυχαναγκασμός και τα μωρά στη λίστα υιοθεσιών να αυξάνονται και να παραμένουν για χρόνια, ελέω γραφειοκρατικών καθυστερήσεων. Ακόμη και η ποσόστωση αντιπροσώπευσης των γυναικών στα ψηφοδέλτια είναι προβληματικό φαινόμενο που μόλις πρόσφατα έγινε αντικείμενο νομοθετικής μεταρρύθμισης με την –για άλλη μια φορά– ελλειμματική εκλογή τους στα νομοθετικά σώματα να επιβεβαιώνει τα στερεότυπα και τις προκαταλήψεις της ελληνικής κοινωνίας.
Καταρχάς η ίδια η λογική της γιορτής, αν δεν αποτελεί απλώς και μόνο αφορμή για ανταλλαγή ευχών και δώρων, είναι υποκριτική, καθώς 40 και πλέον χρόνια μετά την καθιέρωσή της οι γυναίκες εξακολουθούν να αντιμετωπίζουν, ακόμη και στην «προοδευτική» και εκσυγχρονισμένη Δύση, έμφυλα προβλήματα και διακρίσεις. Αλλωστε η ίδια η γιορτή, αν εξαιρέσουμε τον επετειακό της χαρακτήρα, συνιστά παραδοχή πως οι κοινωνίες εξακολουθούν να αντιμετωπίζουν με διαφορετικά μέτρα και σταθμά τους άντρες και τις γυναίκες σε όλα τα επίπεδα του δημόσιου και ιδιωτικού βίου. Επιπλέον, ενώ βρισκόμαστε στον 21ο αιώνα, καταπατώνται θεμελιώδη ανθρώπινα δικαιώματα, όπως εκείνα στη ζωή, την αξιοπρέπεια, την ελευθερία και την ασφάλεια, ενώ κάποια, όπως το δικαίωμα στο πολιτικό άσυλο, από κακούς πολιτικούς χειρισμούς και μετακύλιση ευθυνών σε παγκόσμιο επίπεδο αναστέλλονται αν δεν καταργούνται…
Στην Ελλάδα, παρά τις όποιες προόδους, η οικονομική κρίση και οι συνεχιζόμενες πολιτικές λιτότητας οδήγησαν στην «αναθεώρηση» πολλών κεκτημένων δικαιωμάτων των εργαζομένων, πολλώ δε μάλλον των γυναικών που πάντοτε αντιμετώπιζαν έμφυλα εμπόδια στην ισότιμη ένταξή τους στην αγορά εργασίας και την αμοιβή τους. Οι περικοπές του προϋπολογισμού λόγω των μέτρων δημοσιονομικής εξυγίανσης υποβαθμίζουν αυτές καθαυτές τις πολιτικές ισότητας, ενώ η ανεργία των γυναικών, ιδίως η μακροχρόνια, έχει αυξηθεί κατακόρυφα, με ό,τι αυτό συνεπάγεται στην ψυχολογία τους και κατ’ επέκταση στην επιτέλεση των ρόλων τους ως συντρόφων και μητέρων, με αποτέλεσμα και τη διόγκωση των προβλημάτων και της βίας στις διαπροσωπικές σχέσεις. Οι ευάλωτες ομάδες μάλιστα, όπως οι γυναίκες πρόσφυγες που φοβούμενες για τη ζωή τους έφυγαν από τη χώρα τους και πλέον χρησιμοποιούνται προπαγανδιστικά για την όξυνση εθνικιστικών φωνών, οι μονογονείς και οι γυναίκες με κάποια μορφή αναπηρίας που ακόμη αποκλείονται από την ισότιμη διεκδίκηση θέσεων εργασίας, βιώνουν ακόμη εντονότερα τον κοινωνικό αποκλεισμό και την περιθωριοποίηση.
Εκπροσωπώντας το ΜέΡΑ25, όπου οι γυναίκες υπερτερούν αριθμητικά των αντρών τόσο στη Βουλή όσο και στο κόμμα, και ούσα σύγχρονη γυναίκα πολλαπλών ρόλων, καθηκόντων και δικαιωμάτων, προκρίνω την καθημερινή Γιορτή του Ανθρώπου που ζει εντός ευνομούμενης κοινωνίας η οποία προασπίζεται το παγκόσμιο δικαίωμα στη ζωή.
Η Φωτεινή Μπακαδήμα είναι βουλευτής Β΄ Πειραιά και γραμματέας της ΚΟ ΜέΡΑ25
