Πρόκειται, κυριολεκτικά, για το κυνήγι του χαμένου θησαυρού, είτε είναι πορτοφόλια γεμάτα με χαρτονομίσματα είτε ευτελή ξεχαρβαλωμένα πλαστικά παιχνίδια.
Γύρω στα 1200 παρατημένα ή χαμένα αντικείμενα περισυλλέγονται καθημερινά από τα μέσα μαζικής συγκοινωνίας της βρετανικής πρωτεύουσας και καταλήγουν στον αριθμό 200 της Baker Street, όπου στεγάζεται το Γραφείο Απολεσθέντων Αντικειμένων.
Σωρούς από τσάντες, κινητά, ρούχα, βιβλία, χρυσαφικά, ομπρέλες, κλειδιά και άλλα περισσότερο ή λιγότερο πολύτιμα αντικείμενα αντικρίζει κανείς αν κάνει μια βόλτα στους τρεις ορόφους του Γραφείου Απολεσθέντων Αντικειμένων στο Λονδίνο, το δεύτερο μεγαλύτερο στον κόσμο μετά το αντίστοιχο του Τόκιο.
Η 65μελής ομάδα του Πολ Κόουαν, επικεφαλής του λονδρέζικου γραφείου, ταξινομεί χιλιάδες αντικείμενα που ξεχνούν οι επιβάτες στο δίκτυο συγκοινωνιών του Λονδίνου καθημερινά. Στη διάρκεια του 2016 και των τριών πρώτων μηνών του 2017, 332.077αντικείμενα περισυλλέγησαν συνολικά, εκ των οποίων 10.000 ήταν ομπρέλες, 13.000 κλειδιά, 34.322 κινητά τηλέφωνα και 46.318 τσάντες.
Σύμφωνα με τα στοιχεία, ένα πολύ μικρό ποσοστό των απολεσθέντων αντικειμένων αναζητώνται από τους ιδιοκτήτες τους. Για παράδειγμα, μόλις 1.400 από τα 13.000 κλειδιά που κατέληξαν στις αποθήκες του γραφείου απολεσθέντων αντικειμένων επιστράφηκαν στους ιδιοκτήτες τους.
Συνολικά 20% των αποθεμάτων αναζητάται σε διάστημα τριών μηνών. Στη συνέχεια, σύμφωνα με τον Γκάβιν Χέινις, αρθρογράφο του βρετανικού «Guardian», ο χαμένος πλούτος «περνά στην ιδιοκτησία του συγκοινωνιακού δικτύου της βρετανικής πρωτεύουσας».
Τα ευρήματα εκπλήσσουν. Μια τηλεόραση 40 ιντσών φιγουράρει δίπλα σε ένα κουτί αθλητικών παπουτσιών, ένας τεράστιος γορίλας ο οποίος υιοθετήθηκε από το προσωπικό του γραφείου και το Μάιο πρωταγωνίστησε σε διαφημιστική εκστρατεία του μετρό, μια μεγάλη συλλογή από πατίνια, και μια ακόμη μεγαλύτερη από ομπρέλες όλων των ειδών.
Οι χαμένες ομπρέλες αποτελούν τα αντικείμενα που αναζητώνται το λιγότερο. Μόλις το 2% από τις 10.000 ομπρέλες επεστράφησαν το περασμένο έτος στους ιδιοκτήτες τους. Το χαμηλό κόστος τους αποτελεί την πιθανότερη εξήγηση, σύμφωνα με τον Πολ Κόουαν, ο οποίος θεωρεί ότι «παίζει ένα είδος κάρμα. Εάν κάποιος βρει μια ομπρέλα στο μετρό, θα την πάρει».
Τα περισσότερα αντικείμενα στέλνονται σε φιλανθρωπία. Τα ρούχα καταλήγουν σε μια εκ των τριών οργανώσεων που στηρίζει το Δίκτυο Συγκοινωνιών του Λονδίνου, ενώ άλλα μικροαντικείμενα, όπως καλλυντικά, πακετάρονται μαζί και γίνονται δωρεά. Τα παιχνίδια βρίσκουν νέους ιδιοκτήτες στα πρόσωπα μειονεκτούντων παιδιών, κυρίως στη διάρκεια της χριστουγεννιάτικης περιόδου.
