Ο ΤΑΖ ντύνεται Μανταλένα και φωνάζει μαζί με τον Γρηγόρη «άλλος με τη βάρκα μας»
Κείμενο: Tάσος Κατρής-Θεοδωρόπουλος
Ρεπορτάζ: Παύλος Μεθενίτης
Πραγματικά όλο αυτό το τζιμοπανουσικό παρεάκι που άκμασε στα μισά της δεκαετίας του ’80 με πρόσφορο έδαφος τον τουρκομπαροκικό πασοκισμό δεν υπάρχει. Μη σου πω ότι στην πορεία του χρόνου έκανε μεγαλύτερο κακό απ’ ό,τι οι ίδιες οι κυβερνήσεις. Είναι η μετεξέλιξη της άλλης ξεπουλημένης γενιάς, αυτής του Πολυτεχνείου, και ο Γρηγόρης Ψαριανός είναι το πιο τραμπουκίστικο και ενοχλητικό δείγμα της. Κακοποιεί και δυσφημεί όρους όπως Αριστερά και αναρχία, με μοναδικό ιδεολογικό τόξο στη φαρέτρα του τον χυδαίο ναρκισσισμό τού αλτέρνατιβ παρτάκια, ο οποίος θεωρεί ότι επανάσταση είναι να λοιδορείς, να επιτίθεσαι και να εμφανίζεσαι επιμελημένα άπλυτος στη Βουλή. Ου γαρ έρχεται μόνον και αυτό δεν το λέω για την προχωρημένη ηλικία του Γρηγόρη Ψαριανού, αλλά για το ότι πέρασε τέσσερις δεκαετίες ως φοιτητής για να πάρει το πτυχίο του (φυσικά στο μεσοδιάστημα δεν έχανε ευκαιρία να λοιδωρήσει τους «αιώνιους» φοιτητές). Αν αυτό το πτυχίο ήταν ανθρωπολογίας, θα μπορούσα να το δικαιολογήσω στη φάση ότι του πήρε πολύ χρόνο να μελετήσει τις χειρότερες εκφράσεις συμπεριφοράς του ανθρώπινου είδους, μετά να τις οικειοποιηθεί, όπως κάνει τώρα, προκειμένου να τις κατανοήσει και μετά να τις καταρρίψει.
Δυστυχώς, ο Ψαριανός όσον αφορά τη μελέτη της χείριστης άμα δε και επονείδιστης ανθρώπινης συμπεριφοράς έπαθε κάτι σαν το σύνδρομο της Στοκχόλμης. Δεν την κατέρριψε, την υιοθέτησε.
Δεκατρία τεύχη Documento και είναι η πρώτη φορά που όταν κάναμε μίτινγκ με τον Παύλο για τον ποιον θα αναδείξουμε και θα αποθεώσουμε σε αυτό το τεύχος και έπεσε το όνομα του Ψαριανού με έπιασε ένα περίεργο μείγμα τρόμου και μυρμηγκιάς ταυτόχρονα. Οχι γιατί φοβάμαι τα αντίποινα – αν ισχύει η φήμη για τον καβγά του με τον Ζαραλίκο, το έχει κι αυτό, τη μνησικακία δηλαδή, στα προσόντα του. Σύμφωνα με δημοσιεύματα της εποχής, το 2013 στο μπαρ MG o Ψαριανός τσακώθηκε χοντρά με τον Χριστόφορο. Ο Ζαραλίκος τού πέταξε ένα ποτήρι μπίρα στα μούτρα. Ο Ψαριανός δεν έκανε τίποτε. Ο Ζαραλίκος έγραψε αργότερα στο Twitter πως την επομένη είχε συμφωνήσει να αρχίσει συνεργασία με τον ραδιοφωνικό Σκάι. Ομως, όταν τηλεφώνησε στον σταθμό «κάνανε πως δεν με ξέρανε». Και κατηγόρησε τον Ψαριανό ως τον «ρουφιάνο» που έβαλε το χεράκι του για να τον εκδικηθεί.
Με τρομάζει αυτή η εκτός ελέγχου έπαρση στη σατιρική σκηνική του παρουσία εφόσον όλη η δημόσια παρουσία του θυμίζει κακό θεατρικό, παιγμένο από μπουρζουάδες με σκισμένα τζιν σε κτίριο καταλήψεων για ξεκάρφωμα. Με τρομάζει η αίσθηση ενός αδίστακτου Ροβεσπιέρου στο βλέμμα του σε συνδυασμό με νταλικέρη σε καφενέ που αρχίζει να μπουρδολογεί με τη φράση «αν ήμουν εγώ πρωθυπουργός για μια μέρα…». Με τρομάζει η πολιτική και κοινωνική ανοχή απέναντι σε έναν αποδεδειγμένα σεξιστή και υβριστή ανθρώπων και θεσμών. Με τρομάζει ότι υπάρχουν ακόμη άνθρωποι εκεί έξω που θεωρούν πως αυτή η εκτός ελέγχου απαξίωση των πάντων είναι και σάτιρα και πολιτική θέση και μαγκιά και μοντερνιά. Συγνώμη που θα σας κατεβάσω από το συννεφάκι σας, αλλά είναι απλώς «ψαριανιά».
Αριστεροφασιστοπαπαρισμός με πατέντα Ψαριανού
Όσο μοντέρνα ακούγονται σήμερα τα τραγούδια και το «Mουνιάλ» του Πανούση, με τον οποίο ο Ψαριανός έχει γράψει καμιά σαρανταριά ακυκλοφόρητα (ευτυχώς, σύμφωνα με δηλώσεις του ίδιου, γιατί ήταν τύπου «Mάνα, κόψε το καρβέλι, βγάλε ελιές απ’ το σταμνί» και τέτοια, «Ξημερώνει Kυριακή, ελευθερία» και τέτοια, «Το αύριο θα λάμψει σαν ήλιος» και τέτοιες μάντολες) τόσο μοντέρνος ακούγεται και ο πολιτικο-κοινωνικο-αθλητικός λόγος του.
Ο Ψαριανός θα μπορούσε κάλλιστα να παίζει σε μια πορνό εκδοχή του «Κορίτσια στον ήλιο» τον ρόλο του τσομπάνη που κυνηγάει την Αναμπελ φωνάζοντάς της αθώα: «Στάσου, μύγδαλα» και αυτή φεύγει τρομαγμένη ότι θα τη βιάσει. Στην τσόντα εκδοχή της ταινίας ο βοσκός χρησιμοποιεί τα μύγδαλα για να διαφημίσει τη γλυκύτητα των «προσόντων» του, η Αναμπελ του «κάθεται» και την επόμενη μέρα στο ραδιόφωνο ο Γρηγόρης διηγείται σε όλους μας τι ξετσίπωτη ήταν.
Οι σχέσεις του με το γυναικείο φύλο μπορούν να συμπυκνωθούν στη θρυλική φωτογραφία που τον δείχνει να μυρίζει το παλτό της Ραχήλ Μακρή, το οποίο του δίνει ο έτερος μέγας «ιππέας» των Αθηνών Πέτρος Τατσόπουλος. Σε σχετικό άρθρο της η διαδικτυακή «Daily Mail» έκανε λόγο για «σεξιστές και χυδαίους» Ελληνες πολιτικούς. Πού να τους είχε μεταφράσει κάποιος και τον πεοκεντρικό του διάλογο με τον βουλευτή Πάνο Σκουρολιάκο στο κυλικείο της Βουλής, με αφορμή κάτι φυλλάδια πρώην βουλευτών του ΣΥΡΙΖΑ: «Ρούφα τώρα ένα ένα τα παπάρια» είπε ο Ψαριανός για να λάβει την απάντηση από τον συνάδελφό του: «Αντε, ρε ξεφτίλα, μιλάς κι εσύ». «Ρούφα τώρα ένα ένα τα παπάρια» επέμενε ο βουλευτής του Ποταμιού. «Αυτός είσαι» απάντησε δεικτικά ο κ. Σκουρολιάκος. «Ρούφα την παπάρα και χόρεψε κι ένα τσάμικο» απάντησε ο Ψαριανός. Υστερα από αυτό ο όρος αριστεροφασιστοπαπαρισμός μπήκε στο πολιτικό λεξιλόγιο και μπορεί να νιώθει υπέρ το δέον υπερήφανος, καθώς είναι ο εισηγητής του.
Τρυφερές ευρωπαρτούζες με τον Κούλη
Είναι περίεργη η σχέση που έχουν οι διανοούμενοι επαναστάτες με τα αρχίδια τους και μόνο γυναικολόγος –ακριβώς, γυναικολόγος– θα μπορούσε να την αναλύσει. Από τη μια επαίρονται γι’ αυτά και τις πολιτικοκοινωνικές τους διαστάσεις, από την άλλη τα αντιμετωπίζουν σαν κάτι ποταπό και συνώνυμο βρισιάς, όπως ούτως ή άλλως κάνουν με όλες τις ιδεολογίες ή τους κομματικούς σχηματισμούς κάτω από τους οποίους κατά καιρούς κρύβουνε το σινιέ αλλά τρύπιο βρακί τους.
Καταφέρνοντας να γίνουν οι καλύτεροι σύμμαχοι του συστήματος που υποτίθεται πολεμούν αλλά τελικά είναι οι μπάτλερ του. Τι ακριβώς δηλαδή να σκεφτεί ένας αριστερός που θαύμαζε τον Ψαριανό από τη μιντιακή του παπαροαναρχοαυτόνομη δράση όταν τον ακούει να μιλάει για «ευρωπαϊκό μονόδρομο», «σταλινοφασίστες», ταυτόχρονα να σπρώχνει σαν γκεσταπίτης στην τηλεόραση την υπουργό Κοινωνικής Αλληλεγγύης Θεανώ Φωτίου χειρονομώντας και αποκαλώντας την «νεομνημονιακό σούργελο», ενώ ταυτόχρονα έστειλε συγχαρητήριο sms για την εκλογή του Κούλη: «Συγχαρητήρια, έσκισες κόντρα σε όλα τα προγνωστικά και σε μέγιστες και πλείστες αντιξοότητες… Πανταχόθεν… Και κέρδισα και εγώ όλα τα στοιχήματα..!».
Ειλικρινά, αναγνώστη, πες μου τι να σκεφτεί κάποιος; Και πού να πιστέψει; Και ξέρεις κάτι, Γρηγόρη, αυτό ακριβώς είναι το πιο ανήθικο απ’ όσα κάνεις και λες και προσποιείσαι ότι πιστεύεις. Το πιο ανήθικο είναι να ανήκεις σε μια ομάδα που κάνει τον μέσο Ελληνα να μην ξέρει πλέον τι να πιστέψει και να μην μπορεί να διακρίνει διαφορές, όταν εσύ ο ίδιος εξομοιώνεις όσους ψήφισαν «όχι», όπως τον βουλευτή Γιάννη Μακρυγιάννη, με «συντρόφους του Κασιδιάρη και του Κουφοντίνα». Σου έχω νέα. Ολη σου η συμπεριφορά, που ανάγκασε ακόμη και την Ελλη Στάη να σου πει να πάρεις τον πούλο (το λέω με τον τρόπο που εσύ θα το έλεγες) από το πάνελ της, είναι αυτό που σε καθιστά σύντροφο του Κασιδιάρη. Ακριβώς γιατί πρεσβεύεις αλλά δεν τιμάς πολύτιμα πράγματα, όπως το ίδιο το παρελθόν σου, με τον θείο σου τον Νικηφόρο, καπετάνιο του ΕΛΑΣ.
Πολυμίξερ για φρουτόκρεμα του ιδεολογικά ξεδοντιάρη
Χωρίς να το καταλαβαίνεις, είσαι ταυτόχρονα ακριβώς ο βλαχοπασόκος του ’80 που έφερε την Ελλάδα εδώ που είναι, ο σε μαλάκυνση εγκεφάλου καραμανλικός που πιστεύει ότι ο «εθνάρχης» έφερε τη δημοκρατία, ένας δυνάμει λιώμας σε παγκάκι των Εξαρχείων, ένας πεινάλας που τον καλέσανε σε γκουρμέ εστιατόριο και ρουφάει τη σούπα του ντόλμπι στέρεο να ακουστεί παντού. Το να κάνει κάποιος πλάκα μαζί σου είναι σαν να αποδέχεται ως χαριτωμενιές τη χυδαιότητά σου και ως υπαρκτή την ανυπαρξία σου. Θα μου πεις «αφού είμαι ανύπαρκτος, γιατί τότε μπήκες στον κόπο να κάνεις ολόκληρο άρθρο για μένα;» Από ενοχές μεθυσμένων βραδιών σε σαβουροπηδήματα που θέλω να τα ξορκίσω γιατί μου μολύνουν την εξέλιξη, αλλά για να τα ξορκίσω πρέπει να γράψω γι’ αυτά. Και, πίστεψέ με, αυτό είναι επώδυνο γιατί κάποτε μπορεί να σε πίστεψα και εγώ όταν έκανα εξαγωγές στις κουφάλες μου. Σαν πολυμίξερ για τη φρουτόκρεμα του ξεδοντιάρη.
ΥΓ.: Μην μπεις στον κόπο να με αποκαλέσεις κακιασμένη αδερφή, γιατί νιώθω τον πειρασμό σου να επιτεθείς ενατίον μου. Αφενός είναι αναμενόμενο και θα πάρω εγώ τους πόντους (σε γόβα), αφετέρου έχω πάει κι εγώ όπως ο κολλητός σου ο Τατσόπουλος με τη μισή Αθήνα. Πού να ήμουν και βουλευτής ο πούστης! Τη γλώσσα σου μιλάω, μπουμπούκο μου, πάρ’ το σαν να σου κάνω γλύκες και νάζια.
Aυτόβουλο ψυχολουμπάγκο
Πιο ευρωπαϊστής από τον Ντε Γκολ, πιο αναρχικός από τον Μπακούνιν
Ψυχολογεί ο Χάνιμπαλ Λέκτερ
Στην ιστοσελίδα του αυτοχαρακτηρίζεται ως «φιλελεύθερος αριστερός / αντικρατιστής / αμετανόητος αναθεωρητής / οπαδός της πραγματικά Ενωμένης Ευρώπης / της τέχνης εραστής / ερασιτέχνης βουλευτής Ποτάμι – Β΄ Αθήνας». Από όλα τα παραπάνω συγκρατώ το Β΄, προτείνω μάλιστα για την περίπτωσή του να ιδρυθεί και Γ΄ Αθήνας. Μια ειλικρίνεια πάντως οφείλω να του την αναγνωρίσω όσον αφορά το «ερασιτέχνης βουλευτής», μολονότι απ’ ό,τι ξέρω οι ερασιτέχνες δεν πληρώνονται, ενώ οι βουλευτές ό,τι κι αν δηλώνουν πληρώνονται. Παρενθετικά να αναφέρω την ωραία ιστορία που διηγείται σε οικείους του: μια μέρα είχε πάει στον Νικόλα Ασιμο
και εκείνος μέσα σε μια κούτα είχε ένα περιστέρι και του είπε: «Γρηγόρη, αυτό το περιστέρι θα σου δείξει τον δρόμο για τη Βουλή». Καλά ο Ασιμος, καλά και ο Γρηγόρης, μα και το περιστέρι κάπνιζε από την παραγωγή της Καλαμάτας; Τώρα πώς γίνεται να είσαι αντικρατιστής αλλά να συμμετέχεις σε έναν θεσμό του κράτους, ας πούμε καλοπροαίρετα πως πρόκειται για αντίσταση εκ των έσω (ρούχων). Αυτό το εραστής της τέχνης, από την άλλη, μάλλον το ανακάλυψε όταν ο Τζεφ Κουνς πηδούσε την Τσιτσιολίνα και μετά κάνανε τα γαμησιάτικά τους φωτογραφίες και γλυπτά μοντέρνας τέχνης. Ο Γρηγόρης Ψαριανός είναι από μόνος του μοντέρνα τέχνη, αν δεχτούμε ότι αυτή είναι ανοιχτή σε πολλαπλές αναγνώσεις και ακόμη πιο πολλές εκπτώσεις. Ευρωπαϊστής είναι, έχει γνώση αυτών των πραγμάτων. Και πολλών άλλων απ’ ό,τι φαίνεται, γιατί σε μια μπερδεμένη εποχή που δεν υπάρχει πιο επικίνδυνο πράγμα από τον αναθεωρητισμό, ο ίδιος δηλώνει «αμετανόητος αναθεωρητής», έννοια αυτοαναιρούμενη όπως και ο ίδιος εφόσον η αναθεώρηση επιβάλλει μετάνοια για τα λάθη, αλλά ο Ψαριανός έχτισε ολόκληρη καριέρα πάνω σε λάθη, οπότε είναι λογικό να είναι διστακτικός απέναντι στην αυτοκριτική. Ενας μεγάλος καλλιτέχνης, λοιπόν, ένας διορατικός άνθρωπος, με σοβαρό πρόβλημα ακράτειας που το αντιμετωπίζει ομοιοπαθητικά. Αντί να το συμμαζέψει, του δίνει και καταλαβαίνει.