Πολύ εύκολα λύθηκε ο γρίφος για το ποια είναι η παραλία στο σποτάκι του ΕΟΤ.
Πολύ γρήγορα επίσης εντοπίστηκε και η «κλοπή» από σχεδόν πανομοιότυπο σλόγκαν γνωστής εταιρείας καλλυντικών. Tι ήθελε όμως να πει ο «ποιητής» της διαφημιστικής με το «Greek summer is a state of mind» δείχνοντας μια έρημη και απρόσωπη παραλία σε ευθεία αντίθεση με το «Να είσαι με τους ανθρώπους που αγαπάς;». Μήπως η άλλη διφορούμενη φράση «Φέτος απολαύστε το, όπου και αν είστε» σημαίνει ότι η Ελλάδα είναι ιδέα και οι τουρίστες μπορούν να την επισκεφθούν με όχημα τη φαντασία τους;
Ας αφήσουμε όμως τα σημειολογικά ατοπήματα και τα πιθανά νομικά μπλεξίματα των δημιουργών που κινήθηκαν μεταξύ συρμού και διασυρμού και ας δούμε την ουσία. Ως
προς το χιλιοειπωμένο κλισέ ότι ο τουρισμός αποτελεί τη βαριά μας βιομηχανία, χρειάστηκε μόνο ένας μικροσκοπικός ιός για να καταρρεύσει, τουλάχιστον για τη φετινή θερινή περίοδο. Η ταυτότητα του προορισμού, που κυρίως στη δεκαετία του ’60 και του ’70 περιλάμβανε μοναδικές αρχαιότητες, ήλιο και θάλασσα και φιλόξενους κατοίκους, με γιαγιάδες που σέρβιραν χειροποίητες πίτες και άντρες που κερνούσαν τσίπουρα τους ξένους στο καφενείο, άρχισε να εκφυλίζεται. Μέσα στο κλίμα της γενικής ευμάρειας του ’80 και κάτω από τις σειρήνες του εύκολου πλουτισμού τα αμπέλια έγιναν rooms to let, τα φυλαγμένα για προίκα οικόπεδα ξενοδοχειακές μονάδες και τα χέρσα αγροτεμάχια μπαράκια παρά θίν’ αλός. Τα νησιά κατά κύριο λόγο μετατράπηκαν σε «μονοκαλλιέργεια», η οποία έδωσε το τελειωτικό χτύπημα στην κουλτούρα αυτάρκειας και σοφής διαχείρισης
των φυσικών πόρων. Λίγο οι ευρωπαϊκές επιδοτήσεις για το ξερίζωμα παραδοσιακών καλλιεργειών, λίγο οι αποζημιώσεις για την καταστροφή των αλιευτικών σκαφών αλλοίωσαν ριζικά τη φυσιογνωμία τόσο της οικονομίας όσο και του φυσικού τοπίου. Αλλαξε επομένως άρδην και το τουριστικό μοντέλο, με all inclusive υπηρεσίες, μπόμπες και μπράβους, χωριάτικη και αστακομακαρονάδα ανάλογα με το βαλάντιο.
Εμφανίζονται λοιπόν το τελευταίο διάστημα στα κανάλια δήμαρχοι και επιχειρηματίες διαλαλώντας παράλληλα με τις ομορφιές του τόπου τους και τα μηδαμινά κρούσματα κορονοϊού. Δικαιολογημένη η αγωνία τους να επιβιώσουν σε μια δύσκολη σεζόν και να περισώσουν θέσεις εργασίας μέσα σε μια αντιφατική κυβερνητική πολιτική. Από τη μια υγειονομικά πρωτόκολλα και τσουχτερά πρόστιμα για να πειστούν οι πολίτες ότι προέχει η υγεία και από
την άλλη κανένας έλεγχος, καμία καραντίνα. Χαρακτηριστικό παράδειγμα αυτού του φαρισαϊσμού και της αμετροέπειας η δήλωση Χάρη Θεοχάρη «ο ξένος τουρίστας που θα μείνει έξι επτά ημέρες στη χώρα μας δεν θα προλάβει να αναπτύξει τα υγειονομικά συμπτώματα».
Αφού λοιπόν σε 40-50 χρόνια καταφέραμε να περάσουμε από την αυτάρκεια στην εξάρτηση περιφρονώντας το περιβάλλον, ήρθε επιτέλους και η ανάπτυξη. Η δημιουργία αιολικών πάρκων που σχεδιάζει ο υπουργός Κ. Χατζηδάκης θα είναι η χαριστική βολή όχι μόνο για τη νησιώτικη αισθητική αλλά και για τον υδροφόρο ορίζοντα, όπως επισημαίνουν οι οικολόγοι. Παντελής deficiency of mind για το μέλλον των κατοίκων αλλά και των ξένων επισκεπτών. Αντί να νανουρίζονται με τους συριγμούς του αέρα ανάμεσα στα σοκάκια, θα ακούνε το βουητό από τις ανεμογεννήτριες.
H Χρύσα Κακατσάκη είναι φιλόλογος ιστορικός Τέχνης
