Ενας σοβαρός λόγος που οδήγησε στην κατάρρευση του οικονομικοπολιτικού συστήματος της διαπλοκής ήταν η αδυναμία του να αυτονομηθεί από την αδηφάγα ανάγκη του να ικανοποιεί τον εαυτό του. Δημιουργούσε και ικανοποιούσε ανάγκες ενός κλειστού συστήματος. Οι εργολαβίες δεν περιορίζονταν σε μεγάλα κατασκευαστικά έργα αλλά επεκτείνονταν σε κάθε έκφραση της καθημερινότητας.
Ενδιάμεσοι της πολιτικής, νταβατζήδες της οικονομίας, δημοσιογράφοι της διεκπεραίωσης, μεταπράτες του παραγόμενου «τίποτα» δημιουργούσαν έναν στεγανοποιημένο κόσμο στον οποίο ήταν απαραίτητοι και με αυτό τον τρόπο αλάθητοι και αιώνιοι. Ετσι δημιουργήθηκαν οι πάπες και οι παπατζήδες της εγχώριας σωτηρίας. Ευλογούσαν και ευλογούνταν από την τηλεόραση, εύχονταν τα καλύτερα για τον κόσμο και εξασφάλιζαν τα πάντα για τον εαυτό τους.
Η φαντασία τους μπορεί να ήταν απεριόριστη στην απάτη, μπορεί να αγόραζαν offshore, να πουλούσαν αέρα μέσω τραπεζικών προϊόντων, να νοίκιαζαν ευτυχία, αλλά ταυτόχρονα έπεσαν θύματα της αιμομικτικής τους σχέσης. Η ανάγκη τους να αναπαράγουν τον εαυτό τους, να εξασφαλίζουν συνεχώς το στενό οικογενειακό τους συμφέρον, να προάγουν τα παιδιά, τα εγγόνια τους και τα εγγόνια των παιδιών τους τους έκανε να στερηθούν κάθε δοκιμασία με την πραγματικότητα και να καταλήξουν σε μια αέναη προσπάθεια να απονέμουν εξουσία στους εαυτούς τους με έναν αφύσικο τρόπο. Εστειλαν τα παιδιά τους στα μεγαλύτερα πανεπιστήμια (πρόσφατα δημοσιεύματα στις ΗΠΑ αμφισβητούν την αξιοκρατία σε αυτήν τη διαδικασία), τα συνέστησαν στους κύκλους τους, τους απένειμαν τον τίτλο του άξιου και στη συνέχεια τα όρισαν κληρονόμους της εξουσίας.
Η ζωή όμως για τους γόνους είναι πιο σκληρή από τους γονείς. Οι πρώτοι που έπεσαν θύματα αυτής της σκληρότητας ήταν οι επιχειρηματικές ελίτ. Μεγάλοι οίκοι του οικονομικού γίγνεσθαι κατέρρευσαν σε μερικές νύχτες μέσα στην κρίση, ενώ κάποιοι άλλοι απλώς ζουν καταναλώνοντας τα περισσεύματα από τις κληρονομιές.
Οι πολιτικοί οίκοι, αν και πιο σύνθετο φαινόμενο, ακολούθησαν. Οι κόρες και οι γιοι των πατεράδων τους μετατράπηκαν σε ιούς του πολιτικού συστήματος και σήμερα απλώς σηματοδοτούν την αδυναμία του να εκσυγχρονιστεί.
Είναι μοναδικό φαινόμενο στην υφήλιο οι γόνοι των πολιτικών στην Ελλάδα να χρήζονται ικανοί για την πολιτική και κυρίως κληρονόμοι για την εξουσία. Στην Ευρώπη ο γιος του Μιτεράν δεν κληρονόμησε εξουσία, ούτε ο γιος της Θάτσερ ή του Βίλι Μπραντ αλλά στην Ελλάδα είναι δεδομένο πως από τον γιο του Βαρβιτσιώτη έως αυτόν του Παπανδρέου και τα εγγόνια του Μητσοτάκη, όλοι τους είναι άξιοι για το καλύτερο. Η πολιτική κληρονομιά μεταφέρεται με ένα αδιόρατο Ε9 και χτίζει ορόφους στην κυριαρχία αυτής της χώρας.
Για κάποιον λόγο η οικονομική και η πολιτική ελίτ δεν δείχνουν να ξεφεύγουν από την κατάρα της ελληνικού οικογενειακού ονείρου, το οποίο ρίχνει πανωσήκωμα στις ταράτσες των γονιών. Η ελληνική καθεστηκυία τάξη τα έχει προβλέψει όλα για τους γόνους της εκτός από την πιθανότητα να μη βγει γόνος ακριβού οξύρρυγχου, δηλαδή χαβιάρι αλλά μπακαλιάρος.
Την αγωνία του μπακαλιάρου ζει ο Κυριάκος Μητσοτάκης και ταυτόχρονα την αυταπάτη του χαβιαριού. Του απονεμήθηκε η εξουσία, του αποδόθηκαν αξιοσύνες που δεν προκύπτουν από το βιογραφικό του, του δημιουργήθηκε ένα προφίλ που δεν επιβεβαιώνεται σε καμιά δημόσια εμφάνισή του. Γύρω του υπάρχουν άνθρωποι που είναι έτοιμοι να δηλώσουν ότι είναι ο καλύτερος και δημοσκόποι για να κάνουν τις απαραίτητες αριθμητικές πράξεις που να το επιβεβαιώνουν. Η τηλεόραση του απονέμει εύσημα επιχειρηματικότητας, ανθρωπιάς, επικοινωνιακής ευχέρειας και κυρίως πολιτικής αρτιότητας. Αλλά δυστυχώς γι’ αυτόν υπάρχει και η πραγματική ζωή.
Σε αυτή την πραγματική και όχι μιντιακή ζωή η συμπεριφορά του Κυρ. Μητσοτάκη δεν έχει κανένα στοιχείο που να τον συνδέει με τη μεγαλοπρέπεια που επικαλείται. Ο λόγος του είναι προσβλητικός και απαξιωτικός με χρήση στερεοτυπιών, η πολιτική του εμβάθυνση εκφράζεται με επιθέσεις στους αντιπάλους και η αυτογνωσία του είναι κάτι εμφανώς ξένο. Θεωρεί τον εαυτό του ως τον πρίγκιπα που πρέπει να προσκυνηθεί και γεμίζει την αυλή του με γελωτοποιούς, γιατί τι πρίγκιπας θα ήταν χωρίς παλιάτσους. Οι λύσεις που προτείνει είναι φετφάδες σουλτάνου ο οποίος θα δώσει εντολή και όλα θα αλλάξουν. Οι διορθώσεις του γίνονται μπροστά στον καθρέφτη και όχι μπροστά στην ηθική, την πολιτική ή τη συνείδηση.
Το χειρότερο απ’ όλα είναι πως ο καθρέφτης του έχει επίστρωση Αδωνη Γεωργιάδη και διαύγεια Νίκου Γεωργιάδη. Οπότε δεν έχει κανένα νόημα να τον ρωτά συνεχώς αν υπάρχει ομορφότερος και καταλληλότερος για πρωθυπουργός.
Η πορφυρογένεση του Κυρ. Μητσοτάκη, εν αντιθέσει με ό,τι πιστεύει ο ίδιος, αποτελεί τεράστιο πρόβλημα γιατί δεν κέρδισε τίποτε επειδή το άξιζε αλλά επειδή κάποιοι του το ανέθεσαν. Τη μέρα λοιπόν που πιστεύει πως θα ανοίξουν σαμπάνιες για να γιορτάσουν πρέπει να είναι έτοιμος για την πιθανότητα να μην είναι γόνος οξύρρυγχου αλλά χαλασμένος μπακαλιάρος.
