Το προεκλογικό σύνθημα του ΣΥΡΙΖΑ το 2012 «Ή εμείς ή αυτοί» είναι από εκείνες τις σπάνιες περιπτώσεις στις οποίες ένα σύνθημα μόλις τεσσάρων λέξεων έχει τεράστια απήχηση, επειδή συμπυκνώνει την αλήθεια της κοινωνικοπολιτικής πραγματικότητας αλλά και την ουσία του πολιτικού διακυβεύματος.
Βεβαίως είναι ένα σύνθημα που παρουσιάστηκε –και ερμηνεύτηκε διαστρεβλωτικά– ως βαθιά διχαστικό που διχοτομεί κάθετα την ελληνική κοινωνία.
Ουδέν ψευδέστερον τούτου. Αυτοί οι οποίοι κυβερνούν τον τόπο με αντιλαϊκές και κοινωνιοκτόνες πολιτικές έχοντας προηγουμένως κάνει deals με τα εγχώρια και πολυεθνικά συμφέροντα, οι μεταπράτες του τόπου, του πλούτου και των αξιών (υλικών και άυλων) της χώρας θεωρούν τους ψηφοφόρους τους –που πρόσκαιρα κορόιδεψαν και εξαπάτησαν– αμετακίνητη μάζα και μισθοφορικό στρατό, που a priori έτσι μπαίνουν στο στόχαστρο του ΣΥΡΙΖΑ.
«Κι η μυλωνού τον άντρα της με τους πραματευτάδες». Ο μεγαλύτερος κριτής και αδιάψευστος μάρτυρας της πραγματικότητας (συνήθως με οδυνηρό αν όχι ολέθριο τρόπο) είναι η Ιστορία.
Οσοι κατηγορούσαν τον ΣΥΡΙΖΑ για διχασμό δημιούργησαν τις φασίζουσες και πολεμικές συγκεντρώσεις των «μακεδονομάχων», τον διχαστικό κοινωνικό αυτοματισμό, την «ατομική ευθύνη» με τους θανάτους εκτός ΜΕΘ, τα lockdowns με μόνη προφύλαξη τον εγκλεισμό, την απλήρωτη εργασία με την απαγόρευση των απεργιών και των διαδηλώσεων, την ασυλία των τραπεζικών golden boys με την άρση προστασίας της πρώτης κατοικίας, τη σφαγιαστική περικοπή των εισακτέων στα πανεπιστήμια με την εξομοίωση των πτυχίων από κολέγια και ΙΕΚ, την επιβολή του δόγματος «νόμος και τάξις» με την περιστολή κάθε δημοκρατικού και ανθρώπινου δικαιώματος αλλά με ταυτόχρονη έξαρση του κοινού εγκλήματος.
Οι ξεδιάντροποι τυμβωρύχοι των νεκρών στο Μάτι, αφού αναβάθμισαν τους Κολοκούρη και Τσουβάλα (που ως αντιπολίτευση είχαν ζητήσει να αποπεμφθούν), αφού ως αντιπολίτευση συνηγόρησαν στη σύνταξη μελέτης από ανεξάρτητη επιτροπή υπό τον καθηγητή Γιόχαν Γκολντάμερ με θέμα «Τι πρέπει να αλλάξει στην Ελλάδα λόγω του αυξημένου κινδύνου τέτοιων καταστροφών κατά την κλιματική κρίση», ως κυβέρνηση έβαλαν την έκθεση στο συρτάρι και εφάρμοσαν τη συνταγή «γαία πυρί μιχθήτω» με σύνθημα «εκκενώστε τη χώρα ολόκληρη, αφήστε τις πυρκαγιές να σβήσουν στη θάλασσα για να μη χρεωθώ νεκρούς».
«Είναι μια αυθόρμητη ηθική και προσωπική συμπεριφορά, αλλά νομίζω ότι είναι και πολιτική πράξη η συγγνώμη» μας είπε στη συνέντευξη Τύπου ο πρωθυπουργός.
Τόσο αυθόρμητη που τη διάβαζε χαμογελώντας πλατιά.
Οπως χαμογελούσε πλατιά όταν άφηνε μετέωρη την επικοινωνιακή του «συγγνώμη» αφού μας εξιστορούσε (πάντα από κειμένου) πόσο τέλεια και αψεγάδιαστα έγιναν όλα, όπως απαντούσε (πάντα χαμογελαστός και με σκονάκι) στις στημένες ερωτήσεις μιας στημένης επικοινωνιακής φούσκας.
Για τον ανίκανο και επικίνδυνο πρωθυπουργό που το κύμα των συμφερόντων ξέβρασε στο Μαξίμου η άρνηση του Τσίπρα να αξιοποιήσει επικοινωνιακά την τραγωδία μεταφράζεται ηλιθιωδώς σε αδυναμία.
Οποτε τολμήσει εκλογές θα λάβει την απάντηση και θα είναι εκκωφαντική.
Το σύνθημα του 2012 (ελαφρώς τροποποιημένο) είναι πάντα επίκαιρο:
«Ή τον γκρεμίζουμε ή μας ρίχνει στον Καιάδα».
