“Με το ποδόσφαιρο ξεχνιόμαστε λίγο, είναι σαν να έχουμε κανονική ζωή”. Η φράση αυτή του νεαρού πρόσφυγα που πήρε μέρος στο τουρνουά ποδοσφαίρου τα λέει όλα για τον “γολγοθά” που ζουν στους καταυλισμούς.
Σούρουπο Σαββάτου στα γηπεδάκια ποδοσφαίρου απέναντι από το “Παλατάκι” (τη μπασκετική στέγη του ΠΑΟΚ) στην Πυλαία, κι ένα κουβάρι από ανθρώπινα σώματα ξετυλίγονται πάνω στο χορτάρι, αψηφώντας το τσουχτερό κρύο και την υγρασία που φτάνει ως το κόκκαλο.Το σύνθημα “Δερβένι, Δερβένι” που αντηχεί στην ατμόσφαιρα δεν αφήνει καμιά αμφιβολία πως ο αγώνας που προηγήθηκε είχε πολύ πάθος για τη νίκη. Οι νεαροί με τις χρωματιστές στολές και τη μεγάλη αγάπη για τη “στρογγυλή θεά” είναι πρόσφυγες από το κέντρο φιλοξενίας του Δερβενίου, που λίγα λεπτά πριν, νίκησαν με σκορ 3-1 την ομάδα των προσφύγων από την Αλεξάνδρεια, στον τελικό ενός διαφορετικού τουρνουά ποδοσφαίρου.Λίγο πιο πέρα, οι υπόλοιπες ομάδες που πήραν μέρος σ΄ αυτή την τελική φάση των αγώνων, παρά την πίκρα της ήττας που είχαν γευτεί νωρίτερα, χαμογελούν και βγάζουν selfies για να αιχμαλωτίσουν για πάντα τη στιγμή.
Μια στιγμή-παρένθεση χαράς στην γκρίζα πραγματικότητα που ζουν από τότε που ο λεγόμενος βαλκανικός διάδρομος έκλεισε και “εγκλωβίστηκαν” στην Ελλάδα, ανήμποροι να συνεχίσουν το ταξίδι τους προς τη βόρεια Ευρώπη.
Από τον Οκτώβριο έως και χθες, περίπου 250 πρόσφυγες από διάφορα κέντρα φιλοξενίας ανά τη Βόρεια Ελλάδα, με τις ομάδες τους, έδιναν “ραντεβού”, συνήθως Τετάρτη και Σάββατο, σ’ ένα διαφορετικό ποδοσφαιρικό τουρνουά που είχε, όμως, απ’ όλα: πολλή αγάπη για την μπάλα, ατέλειωτες ώρες προπόνησης, πολύ πάθος για τη νίκη και -κυρίως- μια “απερίγραπτη αίσθηση ελευθερίας, όταν πατάς το πόδι σου στο χορτάρι”, όπως έλεγε χαρακτηριστικά ένας από τους νικητές του χθεσινού τελικού.“Περάσαμε πολύ όμορφα όλους αυτούς τους μήνες που παίζουμε ποδόσφαιρο.Είναι μια ευκαιρία να βρισκόμαστε όλοι μαζί και να κάνουμε κάτι που σπάει τη μονοτονία της ζωής στο καμπ”, έλεγε στο ΑΠΕ-ΜΠΕ, λίγο νωρίτερα, ο 27χρονος Ζουάν από τη Συρία, “κάτοικος” Βασιλικών προς το παρόν, αφού εκεί βρίσκεται το καμπ που τον φιλοξενεί.“Αισθανόμαστε καλύτερα όταν βρισκόμαστε όλοι μαζί. Η ζωή στα καμπ είναι ανυπόφορη πολλές φορές. Μονότονη και ανιαρή. Με το ποδόσφαιρο ξεχνάς πού βρίσκεσαι, αφήνεις για λίγο στην άκρη τα προβλήματα και νιώθεις σαν να έχεις μια κανονική ζωή”, συμπλήρωνε ο 30χρονος Άχμεντ, από τη Συρία επίσης, που είδε την ομάδα του από το καμπ της Σόφτεξ, να χάνει στα ημιτελικά, προς μεγάλη του απογοήτευση. “Ήμασταν οι καλύτεροι σε όλα τα ματς. Αλλά έτσι είναι η μπάλα. Σε τιμωρεί, όταν χαλαρώνεις”…Ο Ζουάν, Άχμεντ και οι υπόλοιποι πρόσφυγες “γεύτηκαν” τη χαρά του ποδοσφαίρου χάρη σ’ ένα πρόγραμμα που χρηματοδοτείται από την Ύπατη Αρμοστεία του ΟΗΕ για τους Πρόσφυγες και υλοποιείται σε συνεργασία με τις ανθρωπιστικές οργανώσεις INTERSOS και AGAPE.