Εχει φίλους με παράξενα ονόματα και σίγουρα κοιμάται ανήσυχος
Εδώ και καιρό, ίσως από τις πρώτες µέρες της επιδηµίας, οποιοσδήποτε έστω και λίγο αξιόπιστος λογαριασµός στα σόσιαλ έπεφτε από µαζικές αναφορές. Οι λίγοι φίλοι που µου έµειναν έχουν παράξενα ονόµατα: Μήτρος Ντόβας, Κύρος Καπάνταης, Lady Bag –Bag, όχι Bug–, Panais Nin, Tura S. Μόνο µε αυτά τα ονόµατα τους σκέφτοµαι πια. Πιστεύω ότι αν ποτέ επιστρέψει κάποια κανονικότητα, θα µείνουν µε αυτά. Ευτυχώς δεν θα επιστρέψει. Εγώ είµαι ο Bert Carradine, το Bert από το Bertolt. Οχι ότι ξέρω πολλά από ποίηση, δεν ξέρω. Και οι ποιητές που γνώρισα –που γνώρισα πραγµατικά, όχι αυτοί που διάβασα– δεν µου άρεσαν. Ελεος, ρε φίλε, έχουµε 2020, µπορείς καλύτερα από αυτό. Τέλος πάντων, υπάρχει ένα ποίηµα που µου αρέσει, το ξέρω από πάντα, θυµάµαι πάντα να έχω εφηµερίδες, καπνό και ρακή –ή κονιάκ σύµφωνα µε άλλη µετάφραση–, µου αρέσουν όλα σε αυτό. Μου αρέσουν τα µαύρα δάση, µου αρέσουν οι πολιτείες της ασφάλτου, µου αρέσει η πρώιµη εποχή· το θυµάµαι το ποίηµα από τότε που δεν ήξερα τι σηµαίνει πρώιµη. Μου άρεσε να αδειάζω το ποτήρι µου στην πόλη και σίγουρα κοιµάµαι ανήσυχος. Μου άρεσε να φέρνω κάποια κοπέλα στο διαµέρισµά µου και να της λέω να µην ποντάρει σ’ εµένα. Μου αρέσει ο BB.
Τέλος πάντων, το θυµήθηκα επειδή οι προµήθειες σε αυτά τα άχραντα µυστήρια λιγοστεύουν. Και πάλι καλά που κράτησαν µέχρι τώρα. Οπως ήταν η σοφή συµβουλή ενός φίλου, κωλόχαρτα και µακαρόνια µας έδιναν µε το δελτίο. Είχα φροντίσει να στοκάρω καφέ, τσιγάρα και αλκοόλ αλλά έτυχε να πέσω στη µοναδική φορά της ζωής µου που αποδείχτηκα αισιόδοξος και η καραντίνα έχει ήδη κρατήσει περισσότερο.
Τα λαµπάκια του ρούτερ τρεµόπαιξαν και µετά έµειναν αναµµένα. Ανοιξα τον υπολογιστή και περίµενα. Η Ερικα µου χτύπησε στο µέσεντζερ.
«Τι κάνεις, µικρέ;» µε ρώτησε η οθόνη.
«Καληµέρα, T.» της έγραψα.
Με ρώτησε πώς είµαι από ίντερνετ, αν είχα όρεξη για βιντεοκλήση. ∆εν είχα. Ποτέ δεν είµαι ιδιαίτερα περιποιηµένος αλλά τις τελευταίες µέρες µου αρέσω ακόµη λιγότερο, σίγουρα χρειάζοµαι κούρεµα. Πάτησα το κουµπί και η εικόνα της ήρθε στην οθόνη. Είχε κόψει αφέλειες και από κάπου είχε ανασύρει ένα στενό βινυλένιο τοπ. Αφησα ένα επιφώνηµα θαυµασµού, το αξίζει ένας άνθρωπος που βρίσκει το κέφι να εφεύρει έναν εαυτό ύστερα από µήνες σε καραντίνα. Το ποτήρι κουνήθηκε, έτρεµε γλιστρώντας προς την άκρη του τραπεζιού. ∆εν είµαι χαζός, ξέρω ότι ο σεισµός δεν έχει καµία σχέση µε την επιδηµία αλλά όλο τον τελευταίο µήνα µας έχει ταράξει στους σεισµούς. Αυτήν τη φορά ούτε που σηκώθηκα από την καρέκλα· το να βγω έξω για κάτι τέτοιο δεν το συζητάµε. Τελευταία φορά που έλειψα από το σπίτι για µισή ώρα µου έκλεψαν το καλό µου λάπτοπ µε τις φωτογραφίες δύο χρόνων. ∆εν µε πείραξε τόσο αυτό, βάρος µου ήταν – ίσως στο πίσω µέρος του µυαλού µου έχω ότι αυτές οι φωτογραφίες βρίσκονται κάπου εκεί όπου βρίσκονται τα κανονικά πράγµατα, η κανονική ζωή. Και αυτό δεν είναι εδώ, σίγουρα. Με πείραξε που γύρισα στο παλιό µου µηχάνηµα και αυτό ήταν αργό και δεν έχω ιδέα πώς θα αποκτήσω καινούργιο. Ούτε η Ερικα-Tura S κουνήθηκε. Αγαπούσα σε αυτήν ότι δεν ήταν µπάρµπι, δεν κατέφευγε σε τζάµπα δράµατα. Ηρεµη, αλλά δεν είχε τίποτε παθητικό. Καµία δεν πρέπει να είναι µπάρµπι στα 40, όχι ότι πρέπει στα 20, αλλά γίνεται και αυτό. «Θα φύγω αύριο το πρωί» της είπα. «Ετσι λες εδώ και δύο εβδοµάδες» µου έγραψε και δεν µπορούσα να το αρνηθώ.
∆εν ήµουν καν σίγουρος αν θα έβρισκα το αυτοκίνητό µου στη θέση του. Ακούγεται –δηλαδή όχι µόνο ακούγεται, το έχω δει– ότι οµάδες µετανοούντων αντισπέ καίνε τα αυτοκίνητα. Ο ιός είναι η εκδίκηση της φύσης και αυτοί επισπεύδουν το τέλος των ηµερών. Ο κόσµος το έχει χάσει και δεν είναι παράξενο. Οι πληροφορίες είναι πιο µολυσµένες και από τον αέρα στα υπόγεια του µετρό. Ακόµη και το ΑΠΕ γράφει τους τίτλους µε κεφαλαία και αντί για Reuters γράφει Roiters.
Ο,τι κι αν λέει η Tura S, εγώ θα φύγω. Θα περιµένω να ξανάρθει το σήµα και θα της πω αν θέλει να έρθει µαζί µου. Εχω ένα αυτοκίνητο µε δύο στρογγυλά φανάρια από κάθε πλευρά· το όνοµά µου είναι Carradine και µαζί µε την Tura Satana κάνουµε ένα καλό b-δίδυµο. Εχω ακούσει ότι στην Ανατολή έχουν νικήσει τον ιό.
Ο Γιώργος Σερβετάς είναι σκηνοθέτης – σεναριογράφος