Όταν η αποστολή της ΑΕΚ έφτασε στο Μιλάνο για να σφραγίσει την πρώτη ελληνική συμμετοχή σε φάιναλ-φορ, δεν ήταν σύσσωμη. Ένα βασικό στέλεχος της ομάδας απουσίαζε.
«Μην ανησυχείτε παιδιά, θα έρθει μόνος του ο Γιώργος και θα παίξει κανονικά αύριο, είχε μία προσωπική δουλειά να τακτοποιήσει». Η προσωπική δουλειά που απειλούσε να κρατήσει τον Γιώργο Μόσχο έξω από τη μεγάλη γιορτή του μπάσκετ ήταν μία σειρά από θεραπείες στο Λονδίνο. Ο πλέι-μέικερ με τα ατσάλινη καρδιά είχε χάρτινα πνευμόνια. Ο καρκίνος του έτρωγε τα σωθικά.
Ο Μόσχος ταξίδεψε μυστικά στην Αγγλία, αλλά πήρε το αεροπλάνο για την Ιταλία και πρόφτασε να παίξει στο πρώτο ημίχρονο του ημιτελικού με τη Σλάβια Πράγας. Οι Τσεχοσλοβάκοι ήταν ανώτεροι και ο αγώνας κρίθηκε νωρίς (103-73). Ο Μόσχος παρακολούθησε το δεύτερο μέρος καθισμένος στον πάγκο. «Δεν αντέχω άλλο», ομολόγησε στην ανάπαυλα. Όταν δέχθηκε παρατήρηση για τη μέτρια απόδοσή του, κατάλαβε ότι όφειλε να πει στους συμπαίκτες του την αλήθεια. «Γιώργο, έλα να σου δείξω κάτι. Και θα καταλάβεις γιατί δεν μπορώ να τρέξω». Ο Αμερικάνος πλησίασε τον φίλο του, καθώς εκείνος έβγαζε την κίτρινη φανέλα.
Το κορμί του Μόσχου ήταν σημαδεμένο από πληγές, τρύπιο από τις ενέσεις και αποστεωμένο. «Και μόνο που στέκομαι όρθιος είναι θαύμα». Ο 29χρονος άνδρας πάλευε ενάντια στον ανίκητο εχθρό, σε μία μάχη δίχως ελπίδα. Ο Γιώργος Αμερικάνος αγκάλιασε τον φίλο του, του ζήτησε συγγνώμη και έκλαψε στην αγκαλιά του με λυγμούς. Οι υπόλοιποι πλησίασαν για να μοιραστούν το σοκ. «Κοιτάξτε μωρέ πώς έγινα…».
Ο ημιτελικός του Κυπέλλου Πρωταθλητριών δεν είχε πια καμία σημασία. Το ίδιο βράδυ, στο ξενοδοχείο όπου είχε καταλύσει η ομάδα, ο Μόσχος σφάδαζε από τους πόνους και έβγαζε αφρούς από το στόμα. Ο συγκάτοικός του στο δωμάτιο, Βαγγέλης Νικητόπουλος, έτρεξε και ξύπνησε τον γιατρό. Ο Μόσχος κοιμήθηκε με καταϋπραντικά, αλλά το επόμενο πρωινό μπήκε στο αεροπλάνο της επιστροφής, μαζί με τον έφορο, Δημήτρη Τράγο.
Δεν του ήταν γραφτό, να ξαναφορέσει την αθλητική στολή. Ο αγώνας με τη Σλάβια στο «Παλαλίντο» του Μιλάνου ήταν ένας δακρύβρεχτος αποχαιρετισμός στα εγκόσμια.
Οι αποκαρδιωμένοι συμπαίκτες του ηττήθηκαν και στον μικρό τελικό, ο οποίος έγινε την επόμενη μέρα (62-85 από την ΤΣΣΚΑ Μόσχας). Το μπάσκετ είχε περάσει σε δεύτερη μοίρα μπροστά στο δράμα του Μόσχου. Λίγο καιρό αργότερα, η ΑΕΚ θέλησε να τον τιμήσει με μία πλακέτα. «Και τι να την κάνω; Ας την έφερναν να την ακουμπίσουν στον τάφο μου, μαζί με τα λουλούδια», σχολίασε ο Μόσχος, με χιούμορ μαύρο σαν το έρεβος.
Ο γενναίος άνδρας ξαναπήγε στο Λονδίνο για απανωτές χημειοθεραπείες, αλλά ο δρόμος του δεν είχε γυρισμό. Πέθανε από καρκίνο στους λεμφαδένες στις 28 Δεκεμβρίου 1966, μόλις στα 29 του, μετά από σκληρό αγώνα που διήρκεσε σχεδόν 1,5 χρόνο.
«Ολόκληρος η φίλαθλη Ελλάς θρηνεί τον θάνατο του Μόσχου|, τον ξεπροβόδισαν οι εφημερίδες της εποχής. «Πάλαιψε τόσον καιρό! Κουράστηκε τόσο πολύ, να ζη με τις ελπίδες! Τώρα, γαλήνιος, χωρίς τους φοβερούς πόνους της επαράτου νόσου, μας εγκαταλείπει για να ξεκουρασθή».
Μόνο τρεις άνθρωποι γνώριζαν από την αρχή το μαρτύριό του: ο προπονητής της ΑΕΚ Μίσσας Πανταζόπουλος, ο πρόεδρος του συλλόγου Βασίλης Χατζηγιάννης και ο γιατρός Μίμης Γιαννακόπουλος. Ο Μόσχος ήταν διαζευγμένος και ζούσε με τη μικρή κόρη του, Μαρία, η οποία σήμερα είναι διακεκριμένη φωτογράφος και ζει μεταξύ Ελλάδας και Γαλλίας.
Ο Μόσχος κατέκτησε τέσσερα σερί πρωταθλήματα με την ΑΕΚ μεταξύ 1963-66 και ένα ακόμη με τον Πανελλήνιο, από τον οποίο προερχόταν. Φόρεσε τη φανέλα της Εθνικής ομάδας σε έναν φιλικό αγώνα Ελλάδας-Ρουμανίας το 1965, ενώ αγωνίστηκε και στη Μικτή Ευρώπης. Όσοι τον έζησαν θυμούνται έναν δυναμικό και θαρραλέο γκαρντ, με ξεχωριστές ικανότητες στη διείσδυση και στον χειρισμό της μπάλας.
Ο ύστατος φόρος τιμής της επίσημης ΑΕΚ στον αθλητή που έφυγε τόσο νωρίς ήταν η μετονομασία του κλειστού γηπέδου μπάσκετ του συλλόγου. Ωστόσο, η επιγραφή «Γεώργιος Μόσχος» κλειδώθηκε στο χρονοντούλαπο το 2003, όταν το κατεδαφίστηκε το ποδοσφαιρικό «Ν.Γκούμας».
Δεκατέσσερις μήνες μετά τον θάνατό του Μόσχου, οι τέως συνοδοιπόροι του (Τρόντζος, Ζούπας, Λαρεντζάκης, Τσάβας κ.α.) οδήγησαν την ΑΕΚ στην κατάκτηση του Κυπέλλου Κυπελλούχων, στο Καλλιμάρμαρο, απέναντι στην ίδια Σλάβια την οποία ο εκλιπών αντιμετώπισε στο κύκνειο άσμα της καριέρας του. Τα δάκρυα χαράς κύλησαν ανάμικτα με δάκρυα συγκίνησης και νοσταλγίας για τον χαμένο φίλο.