Με άρθρο του στο anoixtoparathyro.gr ο δημοσιογράφος Γιώργος Λακόπουλος, ξεκαθαρίζοντας ότι δεν έχει καμία προσωπική σχέση με τον Κώστα Βαξεβάνη, ούτε καν κάποια συνεργασία μεταξύ τους στο παρελθόν, τονίζει ότι «απέναντι στην εφημερίδα Documento και τον δημοσιογράφο Κώστα Βαξεβάνη υπάρχει ένα διαρκές πογκρόμ από τη ΝΔ- επισήμως ως κόμμα». Διατυπώνει, δε, απερίφραστα την άποψη, κιαι μάλιστα στον τίτλο του κειμένου του, ότι οι «Βαξεβάνηδες» της δημοσιογραφίας δεν πρέπει να πεθάνουν».
Ακολουθεί το άρθρο του Γ. Λακόπουλου:
«Να αρχίσω με μια προσωπική εξήγηση για τους καλόπιστους τουλάχιστον. Στους υπάλληλους, τους εξαρτημένους, τους κομματικούς , τους ενδιάμεσους και τους γελωτοποιούς του βασιλέως τι να πω;
Δεν έχω προσωπική σχέση με τον Κώστα Βαξεβάνη. Ούτε συνεργαστήκαμε, ούτε παρέα κάναμε ποτέ. Επίσης δεν έχω καμία σχέση με τον ΣΥΡΙΖΑ. Από την κυβέρνηση μόνο με τον Πρωθυπουργό συζητάω καμία φορά – είμαστε συμπατριώτες όπως με την Όλγα Γεροβασίλη. Με κανέναν άλλον.
Συνεπώς κινούμαι στο πεδίο της αυτονομίας μου. Δεν έχω κανέναν καταναγκασμό και καμιά ιδιοτέλεια. Διατυπώνω απλώς τις απόψεις μου. Και πάμε στο θέμα:
Το προϊόν της δημοσιογραφίας, είναι μείγμα πραγματικών περιστατικών και κρίσεων. Μετράει να είναι ακριβή τα πραγματικά περιστατικά. Οι κρίσεις είναι δικαίωμα του δημοσιογράφου. Έτσι διαμορφώνεται μια λεπτή γραμμή: πρωτίστως κρίνεται το περιεχόμενο ενός κειμένου ή μιας εκπομπής και ακολούθως από αυτό το περιεχόμενο κρίνεται ο δημοσιογράφος.
Αν το αντιστρέψουμε σημαίνει ότι δεν μας βολεύει το κείμενο και προσπαθούμε μειώσουμε τον δημοσιογράφο για να το αποδυναμώσουμε. Ή αλλιώς: δεν μας αρέσει το μήνυμα και πυροβολούμε τον αγγελιαφόρο.
Απέναντι στην εφημερίδα Documento και τον δημοσιογράφο Κώστα Βαξεβάνη υπάρχει ένα διαρκές πογκρόμ από τη ΝΔ- επισήμως ως κόμμα. Το οργανώνουν ο επικεφαλής της, τα πολιτικά στελέχη της και οι άνθρωποί της στα ΜΜΕ. Ατυχώς ενίοτε παίρνουν μέρος και κανονικοί δημοσιογράφοι.
Είναι μια επίμονη επιχείρηση να φορτιστεί αρνητικά το όνομα του Βαξεβάνη. Προβάλλεται ως το απόλυτο κακό. Ως Βελζεβούλ των ΜΜΕ στον οποίο ο Τσίπρας προσωπικά ανέθεσε να συκοφαντεί τους αντιπάλους του. Δεν απορρίπτονται τα δημοσιεύματα της εφημερίδας του με κριτήριο την εγκυρότητά τους, αλλά ο ίδιος και η εφημερίδα.
Ο στόχος είναι να δημιουργηθεί η εντύπωση ότι αυτό που γράφεται πρέπει να απορριφθεί, όχι γιατί δεν ισχύει, ή δεν είναι αληθές, αλλά γιατί το έγραψε Βαξεβάνης. Συνεπώς, ακόμη και αν αποδειχθεί σε δεύτερο χρόνο ότι ισχύει, να έχει αποδυναμωθεί. Παλιό κόλπο.
Η επικήρυξη
Δεν αποκλείεται ο εκδότης της συγκεκριμένης εφημερίδας να είναι πράγματι κακός άνθρωπος και ως εκ τούτου δεν πρέπει να τον κάνουμε παρέα.
Αλλά μια συζήτηση στο δημόσιο χώρο οφείλει να λαμβάνει υπόψη τον προαναφερθέντα διαχωρισμό: αυτό που ενδιαφέρει είναι το προϊόν της δουλειάς του Βαξεβάνη. Για τον ίδιο ο καθένας μπορεί να έχει όποια γνώμη θέλει .
Τι είναι όμως αυτό που έκανε τη ΝΔ και τους φίλους της να τον… επικηρύξουν; Η απάντηση δεν μπορεί παρά να βρίσκεται στο περιεχόμενο της εφημερίδας. Να το δούμε λοιπόν:
Αν ανατρέξουμε στα 122 φύλλα που εξέδωσε ως τώρα θα διαπιστώσουμε ότι ειδικεύεται στις αποκαλύψεις για πρόσωπα που σχετίζονται με τη σημερινή ΝΔ- και το ΠΑΣΟΚ. Με επιμονή θα λέγαμε.
Αυτό της προσθέτει το μειονέκτημα της μονομέρειας, αν και στο σχολιασμό της ενίοτε περιλαμβάνει και κυβερνητικούς παράγοντες. Αλλά είναι φανερό όσοι κυβέρνησαν ως το 2015 έχουν προτεραιότητα στις ερευνητικές προτιμήσεις της.
Πρόκειται για εκδοτική πολιτική- όπως έχουν όλες οι εφημερίδες στο κόσμο- και δεν είναι παράδοξο. Τα δυο κόμματα που κυβέρνησαν για δεκαετίες -και χώρια και μαζί – άφησαν πίσω τους υποθέσεις που εξ ορισμού πρέπει να ενδιαφέρουν τη δημοσιογραφία. Αν μη τι άλλο, γιατί το είδος της διαχείρισης τους έφερε τη χρεοκοπία. Και γι’ αυτή τη διαχείριση έχουν εκτοξεύσει κατά καιρούς το ένα εναντίον του άλλου απίστευτες κατηγορίες. Και… είχαν και τα δυο δίκιο.
Σε κάθε περίπτωση για ιστορικούς λόγους δεν νοείται… εξισορρόπησή τους με τη σημερινή κυβέρνηση. Δεν μπορεί να ισχυριστεί κανείς ότι η χώρα χρεοκόπησε επειδή έφαγαν τα λεφτά οι Συριζαίοι. Στο παρελθόν της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ οφείλουμε να ψάξουμε για τους ενόχους. Για συγκεκριμένους ενόχους. Γιατί ασφαλώς δεν τα έφαγαν όλοι μαζί.
Το αυγό του Κολόμβου
Το πρώτο συμπέρασμα, λοιπόν, είναι ότι η ΝΔ -και συγκεκριμένα πρόσωπα από το ΠΑΣΟΚ- προσπαθεί να απαξιώσει την εφημερίδα και τον Βαξεβάνη γιατί δεν την αφήνει σε χλωρό κλαρί με τις αποκαλύψεις της για στελέχη της. Πολλά δεν θα τα μαθαίναμε ποτέ για συγκεκριμένα πρόσωπα, αν δεν υπήρχαν τα σχετικά ρεπορτάζ στο Documento. Από αυτή την άποψη η εφημερίδα κάνει τη δουλειά της επιτυχώς.
Ο κοινός παρονομαστής των επικρίσεων, αν όχι των επιθέσεων κατά του Βαξεβάνη είναι ότι «συκοφαντεί» και » ρίχνει λάσπη». Σα να λένε ότι δεν υπάρχουν οι σκανδαλώδεις υποθέσεις που αναδεικνύει, αλλά φαίνονται σκανδαλώδεις επειδή τις αναδεικνύει. Ακούγεται σαν το αυτό του Κολόμβου, αλλά ας το εξετάσουμε.
Ποιοι ακριβώς είναι τα «θύματα» του; Όλοι από τη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ, επειδή ανήκουν στη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ; Όχι βεβαίως. Είναι πρόσωπα σε υποθέσεις που ερευνά η Δικαιοσύνη. Ότι ανήκουν στη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ θα έπρεπε να προβληματίζει τις ηγεσίες των δυο κομμάτων, όπως προβληματίζει τους ψηφοφόρους τους και το ένα το εγκατέλειψαν ήδη.
Δεν τους καθιστά ο Βαξεβάνης υπόλογους, αλλά ο βίος και η πολιτεία τους. Δεν θα μπορούσε ποτέ να αγγίξει κανείς ούτε μια τρίχα του κεφαλιού τους ,αν δεν είχαν βάλει την υπογραφή τους σε συγκεκριμένες αποφάσεις- τουλάχιστον αμφιλεγόμενες. Και αν αυτές οι αποφάσεις δεν παρήγαγαν αποτελέσματα που ερευνά η Δικαιοσύνη.
Π.χ. τον Γιάννο Παπαντωνίου δεν τον προφυλάκισε ο Χατζηνικολάου που έγραφε διαρκώς στη «Real» για τα πεπραγμένα του. Τον προφυλάκισαν οι υπογραφές του. Και τον Νίκο Γεωργιάδη δεν τον καταδίκασε ο Βαξεβάνης, αλλά συγκεκριμένο Δικαστήριο για συγκεκριμένες πράξεις.
Τους δέκα της Νοβάρτις για τους οποίους ερευνά το Documento -και μακάρι να το έκαναν όλα τα ΜΜΕ- έστειλαν στη Εισαγγελία Διαφθοράς οι καταθέσεις νομίμων μαρτύρων που έδωσαν βάση στις δικαστικές αρχές για νόμιμες έρευνες. Και ούτω καθεξής. Από εκεί και πέρα στη δημοσιογραφία μόνο ένας διαχωρισμός υπάρχει: ανάμεσα σ’ αυτούς που ερευνούν για περισσότερα και σ’ αυτούς που σιωπούν ή συγκαλύπτουν.
Πάντως κάθε πραγματικός δημοσιογράφος στον πλανήτη θα αποκάλυπτε τα στοιχεία μια δικαστικής έρευνας που έχει στα χέρια του. Και μην αρχίζουμε τώρα μαθήματα δημοσιογραφίας για το πώς έφτασαν.
Και κάθε σοβαρός πολιτικός θα ήξερε ότι η δικαστική έρευνα και η δημοσιογραφική αποκάλυψη, δεν προεξοφλούν την ενοχή κανενός. Αλλά δεν νοείται να καταργηθούν. Ούτε η ενημέρωση ασκείται με τελεσίδικες δικαστικές αποφάσεις.
Πρόσωπα υπεράνω του νόμου;
Από πότε συνιστά συκοφαντία να έρχονται στο φως της δημοσιότητας στοιχεία που αφορούν πρόσωπα που σχετίζονται με το δημόσιο συμφέρον; Αν δεν τα δημοσιοποιήσουν οι δημοσιογράφοι, ποιοι θα το κάνουν;
Ακόμη και αν ο ερευνώμενος αποδειχθεί αθώος, ο δημοσιογράφος έχει κάνει το χρέος του δημοσιοποιώντας ότι ερευνάται- αρκεί να μην τον δικάζει ο ίδιος. Η θεωρία ότι κάποιοι είναι υπεράνω του νόμου και άρα και υπεράνω της δημοσιοποίησης της εμπλοκής τους, είναι τριτοκοσμική.
Οι μόνοι που έχουν λόγο να εναντιώνονται είναι οι εμπλεκόμενοι- ειδικά όταν η αθωότητα τους δεν είναι διόλου αυταπόδεικτη. Ή όταν επιδιώκουν να προκαλέσουν εμπόδια στην τεκμηρίωση της ενοχής τους.
Σε κανέναν δεν αρέσει να βγαίνουν τα άπλυτα του στη φόρα. Οι υπόλοιποι όμως από τη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ, ή κάποια ΜΜΕ, γιατί στρατεύονται κατά του Βαξεβάνη; Έχουν κανέναν ιδιαίτερο λόγο να προστατεύουν κάποια δημόσια πρόσωπα; Το λογικό θα ήταν να ζητήσουν διαλεύκανση των υποθέσεων. Για να αποδοθούν τα του Καίσαρος τω Καίσαρι…
Ο ρόλος της Δικαιοσύνης
Αν οι αποκαλύψεις είναι ακριβείς που είναι το πρόβλημα ; Αν πρόκειται για συκοφαντίες να υποστούν συνέπειες όσοι τις υποκινούν. Αλλά το μόνο πεδίο στο οποίο μπορεί να γίνει αυτό είναι το πεδίο της Δικαιοσύνης.
Οι εξελίξεις δείχνουν ότι σ’ αυτό το πεδίο τα πράγματα κλίνουν υπέρ του Βαξεβάνη: στη συντριπτική πλειοψηφία των περιπτώσεων στις οποίες οι αναφερόμενοι προσέφυγαν στη Δικαιοσύνη, αυτός που δικαιώθηκε ήταν ο δημοσιογράφος.
Πώς γίνεται να καταγγέλλεται κάποιος ως «συκοφάντης», όταν τα Δικαστήρια τον απαλλάσσουν από την κατηγορία οσάκις καλούνται να αποφανθούν; Πώς νοείται ένα ολόκληρο κόμμα, βουλευτές, ΜΜΕ και δημοσιογράφοι να στρέφουν τα πυρά τους εναντίον ενός δημοσιογράφου ακόμη και όταν όσοι φέρονται με τις αποκαλύψεις του εμπλεκόμενοι σε παρανομίες καταδικάζονται;
Να μείνουμε στο τελευταίο παράδειγμα της δικαστικής απόφασης για παιδεραστία. Ποιος σοβαρός άνθρωπος θα τα έβαζε με το Documento –οι αποκαλύψεις του οποίου προκάλεσαν την παρέμβαση της Δικαιοσύνης -και όχι με τον καταδικασθέντα και τους υποστηρικτές του; Ποια πολιτική , ποια λογική, ποια ηθική επιβάλει να επικρίνεται ο Βαξεβάνης, αλλά όχι ο Νίκος Γεωργιάδης ως δράστης του αδικήματος και η Ασημακοπούλου ή ο Αυγενάκης που τον υπερασπίσθηκαν από τηλεοράσεως;
Τι δημοσιογραφία θέλουμε;
Δεν γίνεται όταν μας δείχνουν το φεγγάρι να κοιτάμε το δάκτυλο. Όποιος δεν γουστάρει ως πρόσωπο τον Κώστα Βαξεβάνη ας μην τον κάνει παρέα. Αλλά η δουλειά του συνιστά προσφορά στην ελληνική δημοσιογραφία όσο όσα γράφει προέρχονται από έγκυρες πηγές. Γιατί συμβάλει στην αλήθεια. Οι κρίσεις του είναι άλλη υπόθεση.
Ακόμη και όταν κάνει λάθος, και όταν υπερβάλει -στα καλογραμμένα κείμενά του-, ακόμη και όταν είναι προφανές ότι οι αποκαλύψεις του για πρόσωπα, γεγονότα και καταστάσεις ωφελούν την κυβερνητική παράταξη και βλάπτουν τους αντίπαλους της, η αξία των αποκαλύψεων δεν μειώνεται.
Σε τελευταία ανάληψη μόνο το Documento υποστηρίζει ένα κόμμα και αντιπολιτεύεται ένα άλλο; Οι υπόλοιπες εφημερίδες τι κάνουν;
Έχει μετρήσει κανείς τις καθημερινές αντικυβερνητικές αθλιότητες, από εφημερίδες, κανάλια, ραδιοφωνικές εκπομπές; Όποιος βρίσκει μια χαρά τον Άδωνι και τη Βούλτεψη, δεν υπάρχει λόγος να ασχολείται με τον Βαξεβάνη. Υπάρχει ο Μπογδάνος και τόσοι άλλοι περιφερόμενοι σε κομματικές συγκεντρώσεις και πολιτικά γραφεία.
Με όσες διαφωνίες μπορεί να έχει κανείς σε μια Δημοκρατία μακάρι να υπάρχουν πολλά Documenta και πολλοί Βαξεβάνηδες. Να βρεθούν και από την άλλη πλευρά δημοσιογράφοι που θα αποκαλύπτουν υπαρκτά σκάνδαλα και όχι κατασκευές και υποδείξεις κομματικών γραφείων.
Αν υπάρχουν Συριζαίοι με σκανδαλώδες βιογραφικό, σαν αυτό που έχουν επώνυμοι -συγκεκριμένοι και ενίοτε προβεβλημένοι -παράγοντες της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ να τους δούμε στο ξέφωτο. Με στοιχεία, όχι με παραστάσεις αντιπερισπασμών και απόπειρες συμψηφισμών.
Αν το Documento συκοφαντεί αποκαλύπτοντας υποθέσεις με προφανείς ενδείξεις σκανδάλου, τότε τι κάνουν όσοι βαφτίζουν σκάνδαλα ανύπαρκτες υποθέσεις με στοιχεία από τη κοιλιά τους; Αν συνδέεται με ένα κόμμα, τι κάνουν οι δημοσιογράφοι και τα ΜΜΕ που μιλούν σα να είναι οι ίδιοι το κόμμα;
Αν δεν αρέσει η κριτική του Βαξεβάνη, τι πρέπει να πει κανείς για όσους βαφτίζουν κριτική τον βοθροειδή λόγο, τις κραυγές, τη χυδαιολογία και τον χουλιγκανισμό;
Ενδεχομένως με τον συγκεκριμένο Κώστα Βαξεβάνη υπάρχουν και άλλου τύπου αντιζηλίες: ως ρεπόρτερ έχει εύσημα και βραβεία και θέλει στην καθισιά του ένα φορτηγό από όσους του επιτίθενται.
Σε κάθε περίπτωση όμως χωρίς δημοσιογράφους, που δεν αρκούνται σε αυτό που φαίνεται, τα συστήματα εξουσίας θα επιβάλουν ησυχία νεκροταφείου στις κοινωνίες. Οι Βαξεβάνηδες κρατούν όρθια τη δημοσιογραφία, όχι οι παραλήπτες των non papers. Το λέει το απόφθεγμα στην μεγάλη αίθουσα της ΕΣΗΕΑ: «Η δημοσίευσις είναι η ψυχή της Δικαιοσύνης».
