Συζήτηση με τον Γιώργο Ηλιόπουλο για τη παράσταση «Πώς να καταστρέψετε τη ζωή σας» και τη νέα συνθήκη στον πολιτισμό
Φτάνοντας στο καλοκαιρινό θέατρο Λαµπέτη στην Αλεξάνδρας για να βρεθώ µε τον Γιώργο Ηλιόπουλο ήξερα ότι θα συναντούσα τον άνθρωπο που ετοίµαζε την πρώτη πρεµιέρα –µε τον µονόλογο «Πώς να καταστρέψετε τη ζωή σας»– µετά το lockdown και τα περιοριστικά µέτρα στον χώρο του πολιτισµού.
Οι δυσκολίες της εποχής ή η «Λίµνη του κύκνου»
Ιδιαίτερη συνθήκη που κρύβει µια αχαρτογράφητη κατάσταση. «Υπάρχει µεγάλη αγωνία για το αν ο κόσµος ξεπεράσει τον φόβο για τον ιό. Οπως βλέπεις, οι θέσεις των θεατών δεν έχουν καµία σχέση µε το παρελθόν, καθώς έχουµε τηρήσει όλες τις προβλεπόµενες αποστάσεις µειώνοντας αντίστοιχα τη χωρητικότητα. Προσπαθώ από την πλευρά µου να µε φανταστώ στη σκηνή να συναντώ τα βλέµµατα των θεατών σε µικρότερη συχνότητα, καθώς µεσολαβούν τα κενά και απαιτείται µεγαλύτερη προσπάθεια από µένα. Παρά τη γενικότερη τρέλα που επικρατεί, πήραµε την απόφαση να ξεκινήσουµε και πρέπει να πω ότι αν δεν ήταν η συγκεκριµένη παράσταση, δεν ξέρω αν θα έπαιρνα τέτοιο ρίσκο».
Την παράσταση σκηνοθετεί η Βασιλική Ανδρίτσου. «Πιστεύω πολύ στη δουλειά που έχουµε κάνει µε τη Βασιλική. Ελπίζω ότι ήρθε η ώρα να περάσουµε όλοι καλά· τόσο ο κόσµος όσο κι εµείς». Η συγκεκριµένη παράσταση είναι πάντα επίκαιρη καθώς κυριαρχεί το αίσθηµα της αισιοδοξίας, «κάτι που έχουµε όλοι ανάγκη. Αλλά ταυτόχρονα υπάρχουν και σηµεία που δίνουν τροφή για σκέψη. Ειδικά το καλοκαιρινό θέατρο είναι µαγικό και ελπίζω ο κόσµος να ανταποκριθεί, όπως έδινε κάθε καλοκαίρι ραντεβού µε τις παραστάσεις κάτω από τα αστέρια».
Ο Γιώργος µοιράστηκε τις σκέψεις του για τις πρωτόγνωρες συνθήκες που βιώνουµε. «Ζούµε µια ταινία επιστηµονικής φαντασίας και καταλαβαίνουµε ότι υπάρχουν δυνάµεις πάνω από εµάς. Ολοι είχαµε γνώµη για τα πάντα, αλλά επιτέλους δώσαµε λόγο στους επιστήµονες, τις απόψεις των οποίων πολλοί από εµάς απαξίωναν. Θυµηθήκαµε ότι είναι απαραίτητη η επιστήµη στη ζωή µας και κάποιες αξίες βρήκαν ξανά τη θέση τους».
Η συζήτηση αναπόφευκτα στρέφεται γύρω από τα προβλήµατα που αντιµετωπίζουν οι εργαζόµενοι στο θέατρο. «Οι συνθήκες δεν ήταν ποτέ εύκολες σε καµία περίοδο. Στη χώρα µας, που είναι µικρή η αγορά, τα πράγµατα είναι εξ αντικειµένου δύσκολα. Γι’ αυτό όλοι υποχρεωνόµαστε να κάνουµε πολλές δουλειές για να επιβιώσουµε. Το λυπηρό είναι ότι αυτό το ανακαλύψαµε τώρα. Μιλώντας για τον ερχόµενο χειµώνα θα πω ότι είναι αβέβαιος καθώς δεν υπάρχει κάτι που θα διασφαλίσει ότι θα καταφέρουµε να παρουσιάσουµε τη δουλειά µας. Τροµάζω µε ό,τι ενδεχοµένως συµβεί είτε στα µικρά θέατρα είτε σε παραστάσεις µε σχετικά µεγάλο θίασο ή ακόµη και σε πρότζεκτ όπως το µπαλέτο –φαντάσου τη «Λίµνη των κύκνων» µε έναν κύκνο– ή οι συµφωνικές ορχήστρες. Κόβονται και τα πόδια και τα φτερά σε κάθε είδος τέχνης και δεν µπορούµε να προγραµµατίσουµε το παραµικρό».
Οι σκληροί δίσκοι και η µαταιότητα των πραγµάτων
Η νέα τάση που επέβαλε η καραντίνα, οι διαδικτυακές παραστάσεις, τον αφήνει αδιάφορο. «Αυτό δεν είναι θέατρο, καθώς απαιτείται ένα είδος σύµβασης και συνύπαρξης ηθοποιού και θεατή. Ο κιµάς κόβεται παρουσία του πελάτη, γιατί διαφορετικά χάνεται κάθε είδος συναισθήµατος. Το θέατρο έχει έναν άξονα κοινωνικότητας και κοινωνικοποίησης και η οθόνη φράζει τον δίαυλο επικοινωνίας. Υπάρχει µια τάση συρρίκνωσης των πραγµάτων όχι µόνο στο θέαµα αλλά και στα συναισθήµατα και στις σκέψεις µας. Η γενιά µας δεν έχει αίσθηση του πολέµου και του θανάτου και η ζωή µάλλον έχει χάσει την πραγµατική της αξία. Το θέατρο αναµοχλεύει όλα τα συναισθήµατα και αυτό συµβαίνει µόνο µε την άµεση σχέση κοινού και ηθοποιών».
Κλείνοντας την κουβέντα µας ο Γ. Ηλιόπουλος µας µίλησε για το πώς πέρασε την περίοδο του εγκλεισµού. «Συνέβη κάτι απίστευτο που µε έκανε να αναθεωρήσω πολλά πράγµατα. Ξεκίνησα να κάνω ένα τεράστιο ξεκαθάρισµα στους σκληρούς δίσκους του υπολογιστή µου, στους οποίους είχα όλα τα αρχεία µου… φωτογραφίες, κείµενα, τα πάντα. Μόλις επιτέλους τελείωσα, ακούστηκε ένας περίεργος ήχος και κάηκαν όλοι. Συνειδητοποίησα τη µαταιότητα –όσο τρελό κι αν ακούγεται– γιατί χάθηκαν τα πάντα. Η ουσία είναι ότι αυτό που ζούµε δεν επιστρέφει. Ζούµε την καθηµερινότητά µας θεωρώντας τα πάντα δεδοµένα, κυρίως τους δικούς µας ανθρώπους. Εχω ζήσει σηµαντικές στιγµές στην καριέρα µου εντός και εκτός συνόρων, αλλά ο προβολέας πρέπει πάντα να πέφτει εκεί όπου βρίσκεται η ουσία».
INFO
Σήμερα (10/7) είναι η τελευταία παράσταση του «Πώς να καταστρέψετε τη ζωή σας» στο θέατρο Λαμπέτη