Kαλλιτέχνες εκφράζουν την αγωνία τους για την απάθεια με την οποία αντιμετωπίζει το Υπουργείο Πολιτισμού τον χώρο τους
Η πιο πρόσφατη παράσταση που έδωσα ήταν «Ο Αττίκ στο Παρίσι» στο Ανοιχτό Θέατρο Κολωνού. Ηταν και η πρώτη παράσταση στη ζωή µου µε θεατές που φορούσαν καθ’ όλη τη διάρκεια µάσκες. ∆εδοµένου ότι η παράσταση είναι κατά κύριο λόγο ένα one man show µε πρόζα και τραγούδια και απαιτεί εκ µέρους µου καλή φόρµα, διάθεση και διαδραστικά αστεία της στιγµής, η πρώτη κρυάδα ήρθε όταν αντίκρισα την πλατεία. ∆εν µπορούσα να δω ούτε χαµόγελα, δεν άκουγα το γέλιο και το τραγούδι τους, δεν είχα κανένα απολύτως feedback, που λένε. Θεώρησα ότι ο κόσµος ήταν παγωµένος.
Οµως το χειροκρότηµα στο τέλος µε διέψευσε. Ο κόσµος ήταν εκεί γιατί το είχε ανάγκη, έστω και µε την ταλαιπωρία της µάσκας, έστω και χωρίς να µπορεί να τραγουδήσει µαζί µας. Για εµάς τους ανθρώπους της σκηνής, που ταλαιπωρούµαστε ακόµη πιο πολύ τους τελευταίους µήνες σε πιο δύσκολες συνθήκες από πριν, χρειάζεται ακόµη µεγαλύτερο ψυχικό απόθεµα για να συνεχίσουµε κάτω από αυτές τις δυσάρεστες αλλά καθ’ όλα αναγκαίες συνθήκες. Ο χειµώνας που έρχεται θα είναι για εµάς ο πιο δύσκολος, τολµώ να πω, περισσότερο και από τις χειµερινές περιόδους των προηγούµενων ετών, των χρόνων των µνηµονίων. Αυτό η πολιτεία πρέπει να το καταλάβει και να γίνει αρωγός και όχι πολέµιός µας.
Σε µια κοινωνία στην οποία τα έσοδα έχουν τη µεγαλύτερη σηµασία και η τηλεόραση είναι το πιο αντιπροσωπευτικό δείγµα αυτής της λογικής, ας βοηθήσουµε όλοι για να µη συρρικνωθούν και άλλο οι τέχνες που µας εκπαιδεύουν συναισθηµατικά, που µας µαθαίνουν και που µας διασκεδάζουν. Σε δύσκολους καιρούς είναι οι µόνες που µπορούν να προσφέρουν ουσιαστικά σε πνευµατικό και ψυχικό επίπεδο.
Ο Γιώργης Χριστοδούλου είναι τραγουδιστής – τραγουδοποιός