Αν η φιέστα στο Προεδρικό Μέγαρο ήταν κανονική παράσταση θα είχε τίτλο «Οι γελωτοποιοί του βασιλιά» και θα τη σκηνοθετούσε ο Μαρμαρινός που πέρσι είχε παραστεί με γύψο στο χέρι, εμφάνιση υψηλού συμβολικού νοήματος.
Αλήθεια, η κ. Σακελλαροπούλου, ως οικοδέσποινα, με ποια κριτήρια επέλεξε τους προσκεκλημένους της ή μήπως κι αυτοί δεν ήταν δική της αρμοδιότητα; Από τη μια χαριεντισμοί με τη μικρή προσφυγοπούλα και από την άλλη η Φανή Μπαχαρίδου, καταδικασμένη για σοβαρό αδίκημα και πρωταγωνίστρια στις ακροδεξιές αντιδράσεις για την κατασκευή δομής φιλοξενίας προσφύγων. Μη γελιέστε. Δεν ήταν η «παλίντροπος αρμονίη» του Ηράκλειτου (η αρμονία προκύπτει από την ένωση των αντιθέτων) που την ενέπνευσε. Μάλλον έχει μεγαλύτερη εμπιστοσύνη στο «ο καλός ο μύλος όλα τα αλέθει». Το κριτήριο βέβαια για την παρουσία της Σμαράγδας Καρύδη είναι προφανές. Εκανε αντίσταση στην πλειονότητα των συναδέλφων της που κατηγορούσαν τον Λιγνάδη και εκείνη τον υπερασπιζόταν. Αντίσταση και η Νόνη Δούνια κατά του Θουκυδίδη, ο οποίος στον «Επιτάφιο» του Περικλή γράφει: «Για τα δημόσια αξιώματα προτιμώνται εκείνοι που είναι ικανοί και τα αξίζουν». Αντίσταση κατά της αντικειμενικής δημοσιογραφίας ο Πρετεντέρης, αντίσταση κατά της αμφίεσης αλά Μπουμπουλίνα και η Γιάννα όλων των Ελλήνων. Αφησε στην άκρη τα σιγκούνια και ντύθηκε φαινομηρίς, τουτέστιν αρχαία Σπαρτιάτισσα.
Στις εκπλήξεις της βραδιάς ότι ο Σκάι δεν έκανε δημοσκόπηση για να διαπιστώσει πόσες από τις κυρίες φοράνε ρούχα της πρωθυπουργικής συζύγου. Οτι ο Βαρουφάκης έχει κόψει το αλκοόλ και αποκλείεται να τον μεθύσει με τσικουδιές ο Κυριάκος στην Κρήτη. Ο Μπογδάνος, αν και δεν προσήλθε με τανκς, έριξε όμως την κανονιά του. Ανάμεσα στους μπουφέδες και τους κεφτέδες, η ανάρτησή του ότι ανακαλείται η βράβευση του Ιάσονα Αποστολόπουλου ήταν τα ρινίσματα θείου που άναψαν τις φωτιές. Τις επόμενες μέρες πληροφορηθήκαμε ότι το αγαπημένο παιχνίδι του ΥΠΕΞ και της Προεδρίας είναι η κολοκυθιά. Ενίοτε και το τένις, πετώντας το μπαλάκι πολύ μακριά από το πεδίο των ευθυνών τους. Η μόνη πάντως που κατάλαβε ότι το μαύρο χρώμα ταίριαζε στην περίσταση ήταν η Γιάννα. Το μαύρο της πλερέζας. Γιατί πενθεί η δημοκρατία που αρνείται να τιμήσει πολίτες της επειδή υπερασπίζονται τα ανθρώπινα δικαιώματα. Πενθεί όταν στη ζυγαριά δεν βαραίνει η αξία της ανθρώπινης ζωής αλλά οι πολιτικές απόψεις ενός ακτιβιστή που χρόνια θαλασσοπνίγεται και που στο κάτω κάτω δεν έχει ανάγκη από παράσημα όταν κρατάει παιδιά στην αγκαλιά του.
Καμία έκπληξη βέβαια δεν αποτέλεσε η στάση της κ. Σακελλαροπούλου. Από καιρό είχαμε αντιληφθεί τον ρόλο της ως κούκλας της βιτρίνας, όταν φωτογραφιζόταν στον Εβρο, όταν έθετε υπό την αιγίδα της το συνέδριο γονιμότητας. Τώρα όμως φαίνεται ξεκάθαρα και γιατί προτάθηκε από τον Κυρ. Μητσοτάκη. Για το νομικό άλλοθι στην υποχρεωτικότητα του εμβολιασμού. Μάλλον δεν έχει ακουστά την Αρεντ που μιλώντας για τα στρατόπεδα συγκέντρωσης είχε πει: «Τα πάντα ήταν δυνατά επειδή η συνταγματική νομιμότητα είχε καταργηθεί».
Δεν είμαστε λοιπόν για γιορτές αλλά για τα πανηγύρια. Παρά ταύτα, δεν στενοχωριόμαστε που δεν πάει μπροστά αυτή η χώρα. Χαιρόμαστε που εξακολουθεί να υπάρχει από θαύμα.
H Χρύσα Κακατσάκη είναι φιλόλογος ιστορικός Τέχνης