Ο Γιώργος Χαρωνίτης γελούσε συχνά. Στην πραγματικότητα έψαχνε αφορμές από την καθημερινότητα, την οποία σχολίαζε σουρεαλιστικά προκαλώντας κύματα γέλιου σε εκείνους που ήταν δίπλα του. Όσοι είχαμε την τύχη να βρεθούμε στα ίδια δημοσιογραφικά γραφεία μαζί του θυμόμαστε το κέφι του και την ευγένεια με την οποία μας συμπεριφερόναν όταν ακόμη πιτσιρικάδες ψάχναμε να βρούμε τα πατήματά μας. Και θυμόμαστε και τον τρόπο που συζητούσε μαζί μας, χωρίς ίχνος έπαρσης, χωρίς την αλαζονεία του φτασμένου ή του λόγιου – κάτι που δεν είναι καθόλου δεδομένο σε αυτούς τους κύκλους.
Ο Γιώργος Χαρωνίτης, ο οποίος έφυγε από τη ζωή σε ηλικία 70 ετών την περασμένη Τετάρτη, ανήμερα της γιορτής του, ήταν ένας από τους ανθρώπους που θεωρούνται πολιτισμικό κεφάλαιο μιας χώρας. Από εκείνους που κάθε επαφή μαζί τους σε περνάει σε άλλη πίστα. Οι συζητήσεις που άνοιγε πάντα λειτουργούσαν σαν μικρές ή μεγάλες πόρτες τις οποίες δεν είχες δει μέχρι τότε. Τα δημοσιογραφικά κείμενά του πάνω στη μουσική διεύρυναν το πεδίο σκέψης μιας ολόκληρης γενιάς που έψαχνε να τον διαβάσει. Και έχει σημασία ότι επέλεγαν να τον διαβάσουν αναζητώντας τα γραπτά του στα περίπτερα και όχι απλώς επειδή αυτά κατέβηκαν τυχαία από έναν αλγόριθμο στο κινητό τους. Πολλοί είναι εκείνοι που ακόμη κρατούν στη βιβλιοθήκη τους τα τεύχη του «Jazz & Τζαζ», ενός περιοδικού που επί είκοσι χρόνια αποτελούσε όαση στον ελληνικό Tύπο.
Ο Χαρωνίτης θα λείψει. Ηδη λείπει ως πένα που ήξερε πώς να μεταδίδει την αγάπη και τη γνώση για το αντικείμενό του αλλά και ως προσωπικότητα που κατείχε την υψηλή τέχνη της διαφωνίας, χωρίς να καταλήγει σε ακύρωση του συνομιλητή του. Λυπάμαι που δεν πρόλαβε να ολοκληρώσει το βιβλίο που ετοίμαζε για τον Ένιο Μορικόνε που τόσο αγαπούσε. Ως κόρη οφθαλμού κρατάμε τα κείμενά του που μαρτυρούν την αξιοθαύμαστη ευρυμάθειά του. Δεν περνούν κάθε μέρα τέτοιες προσωπικότητες από το σινάφι.