Υπάρχει κάτι εντυπωσιακό σε κάποιον πολιτικό που ξεκίνησε ως αχθοφόρος του οικογενειακού ονόματος, κατάφερε να γίνει αρχηγός της μεγαλύτερης παράταξης της χώρας και πρωθυπουργός, ύστερα διώχτηκε κακήν κακώς από την πρωθυπουργία και την κομματική ηγεσία, ύστερα ίδρυσε δικό του κόμμα που απέτυχε παταγωδώς, ύστερα επανήλθε στο μεταλλαγμένο κόμμα του, ύστερα εκλέχτηκε βουλευτής και τελικά, εκεί που όλοι τον είχαν ξοφλημένο, μνημείο του εαυτού του, στα 69 του χρόνια αποφάσισε να διεκδικήσει και πάλι την αρχηγία του κόμματός του. Του ΚΙΝΑΛ. Που η μεν ποσοτική του σχέση με το πατρικό ΠΑΣΟΚ είναι περίπου οχτώ προς ένα, η δε ποιοτική του άσ’ τα να πάνε.
Για κοίτα που ο Γιώργος έχει ακόμη πολιτικό σφυγμό, είναι το σχόλιο εχθρών και φίλων. Και τι σφυγμό! Διότι είτε κατεβαίνει στην κομματική αρένα επειδή έχει άγνοια κινδύνου είτε επειδή απηύδησε να βλέπει το πάλαι ποτέ κραταιό ΠΑΣΟΚ να φθίνει μονοψήφιο είτε επειδή θεωρεί ότι κάποιοι διεκδικούν την αρχηγία για να το μεταλλάξουν οριστικά σε δεκανίκι της Δεξιάς, το βέβαιο είναι ότι η απόφασή του προκάλεσε ταραχή μεγάλη. Στους άλλους υποψηφίους για τη θέση που διεκδικεί και πρωτίστως στον Λοβέρδο, που έχει συνεχώς λυμένο το ζωνάρι του να πνίξει τον Τσίπρα. Αλλά και σε όλο το πολιτικό σύστημα, που θα υποχρεωθεί σε δραστικές αναπροσαρμογές. Εάν και εφόσον…
Εάν και εφόσον… Διότι τον καταδιώκουν οι ερινύες των μνημονίων και του ΔΝΤ. Το άχθος αρούρης ότι οδήγησε τη χώρα στα νύχια του ΔΝΤ, προτού επιχειρήσει, πολύ αργά, να αποδράσει και τον εξοστρακίσει το ίδιο του το κόμμα σε συνέργεια με τη ΝΔ και τους δανειστές. Τον σκιάζουν επίσης τα χρόνια του, καθώς κάποιοι υποψήφιοι, ο Ανδρουλάκης κυρίως, διαφημίζουν
ως πολιτικό προϊόν τη σχετικά νεαρή ηλικία. Τον κυνηγάει, τέλος, ο Λοβέρδος, που προελαύνει με κατάρες κατά του ΣΥΡΙΖΑ, υποσχέσεις για διπλασιασμό της επιρροής του κόμματος και στηρίγματα στους κύκλους που επιδιώκουν σταθερή κανονικότητα ΝΔ, με ολίγον από ΚΙΝΑΛ. Για την εύφορη Ελλάδα των ονείρων τους.
Εντούτοις –μεγάλη πόρνη η πολιτική!– να που ο Γιώργος επιβεβαιώνει ότι στην αναβροχιά καλό και το χαλάζι. Κουβαλάει από το μαραμένο χτες κάτι δροσερό για το αύριο. Μια προοδευτική αύρα του παλιού παλιού ΠΑΣΟΚ. Και απειλεί να αθροίσει το ΚΙΝΑΛ με τις αντιδεξιές δυνάμεις, κάνοντας τον Μητσοτάκη να κάθεται σε αναμμένα κάρβουνα. Είπε βέβαια και για προοδευτική διακυβέρνηση, δίνοντας λαβές για συζητήσεις περί πιθανής συνεργασίας με τον ΣΥΡΙΖΑ, πράγμα που έκανε τον καλό κόσμο άνω κάτω. Πολιτική και πολιτικοί στην Ελλάδα συνηθίζουν να φωνάζουν «χοπ» προτού πηδήξουν το χαντάκι. Γι’ αυτό οι σοφότεροι συνιστούν: πάρτε ποπκόρν, το έργο έχει ενδιαφέρον, αλλά μην προτρέχετε για το τέλος του…
