Καλεσμένος στην εκπομπή «MEGA Stories» ήταν ο Γιώργος Μαργαρίτης το βράδυ της Τετάρτης, 24 Ιανουαρίου.
Μαζί με τη δημοσιογράφο Δώρα Αναγνωστοπούλου, ο λαϊκός τραγουδιστής ξεκίνησαν ένα οδοιπορικό με αφετηρία την πλατεία Καραϊσκάκη, στο σημείο που το 1960 αποβιβάστηκε από ένα λεωφορείο των Τρικάλων σε ηλικία 15 ετών αναζητώντας την τύχη του.
Βασίλης Τσιτσάνης, νύχτα, μπουζουξίδικα και ο εθισμός του με τον τζόγο ξετυλίχθηκαν σε μια εκ βαθέων συνέντευξη.
Ο εθισμός στον τζόγο
Για περισσότερο από 10 χρόνια ο Γιώργος Μαργαρίτης αντιμετώπιζε σοβαρό πρόβλημα με τον τζόγο που όπως ο ίδιος παραδέχτηκε «για μια 10ετία με έκανε ό,τι ήθελε».
«Είχα ένα καημό μέσα μου. Έμπλεξα με τον τζόγο και αυτός με έκανε ό,τι ήθελε. Βρήκα τη δύναμη, αλλά μετά από μια 10ετία. Δεν είναι κακό να παίζεις… Αλλά δεν σε άφηνε να ανοίξεις τα φτερά σου, να κοιτάξεις αυτό που έχεις μέσα σου πιο πολύ.
Είπα το τέρμα το 197. Σημαντικό ρόλο σε αυτό έπαιξε ο Τάκης Ζούκας. Μέσω του αδερφού του δώσαμε ραντεβού με τον Τάκη, το οποίο έγινε μετά από τέσσερα χρόνια. Η αιτία ήταν ο τζόγος πάλι. Δεν ήμουν συνεπής στα ραντεβού. Πολλές φορές μου έλεγαν πάμε να γνωρίσουμε τον τάδε κι έλεγα θα έρθει η ώρα».
Η δολοφονία Παναγούλη
«Αυτό ήταν φόνος κανονικός»
Ένα άγνωστο περιστατικό διηγήθηκε ο τραγουδιστής σχετικά με τη δολοφονία του Αλέκου Παναγούλη. Λίγο μετά το «τροχαίο» ο ίδιος έτυχε να βρίσκεται στο σημείο όπου υπήρχε η «καβάτζα» όπου έπαιζε τζόγο.
«Ήταν Πρωτομαγιά του 1976. Είχα σχολάσει το πρωί από το μαγαζί και όπως κάθε ημέρα έπαιρνα ένα ταξί και πήγαινα να… βγάλω τον καημό μου. Στην Ομόνοια. Έτσι και εκείνο το πρωινό. Πήρα το ταξί από τη Γλυφάδα και κατεβαίνω. Παίρνω την Ηλιουπόλεως, έχει ένα παρκάκι εκεί, κοιτάζω αριστερά που είχα την καβάτζα, είδα κάποιους ανθρώπους μαζεμένους, δίπλα στην καβάτζα και είχε και χωροφυλακή και λέω του ταξιτζή κάνε μια στάση εδώ. Περνάω απέναντι από την Ηλιουπόλεως και πάω στη Βουλιαγμένης.
Και κοιτάζω και βλέπω ένα αμάξι, σε μια ράμπα, χωμένο μέσα και ρωτάω – εγώ δεν ήμουν γνωστός τότε – τους χωροφύλακες: »τι είναι ρε παιδιά; ποιος είναι; πώς έγινε» και μου λέει ένας »άντε ρε φύγε από εδώ ακόμα δεν ξέρουμε εμείς ποιος είναι, εσύ θες να το μάθεις;». Πραγματικά, έφυγα, δεν πήγα ούτε στην καβάτζα εγώ. Ήμουν στους δέκα πρώτους. Την άλλη μέρα έμαθα από τα ραδιόφωνα και εφημερίδες πως αυτός ήταν ο Αλέκος ο Παναγούλης. Αυτό ήταν φόνος κανονικός. Είδα πως ήταν το αυτοκίνητο… Αφού η Βουλιαγμένης πάει ευθεία, πώς είναι δυνατόν να στρίψει έτσι και να πέσει στη ράμπα;».
Η απώλεια του πατέρα του
Φανερά συγκινημένος ο τραγουδιστής μίλησε για τον θάνατο του πατέρα του που τον στιγμάτισε.
«Θα σας πω κάτι. Η μεγαλύτερη απώλεια για μένα ήταν ο πατέρας μου, όχι αμέσως όμως ο πόνος. Μετά από δέκα χρόνια ήταν δυνατός ο πόνος μου. Γιατί; Επειδή ο πατέρας μου δεν γνώρισε πατέρα, τον άφησε στην κοιλιά ο πατέρας του, ούτε και εγώ γνώρισα τον παππού μου, θυμήθηκα πως έλεγε συνέχεια «τι ανάγκη έχετε εσείς, έχετε τον πατέρα σας». Αυτή η κουβέντα… την οποία όταν ήμουν πολύ μικρός δεν την έπαιρνα στα σοβαρά.
Όσο μεγάλωνα όμως έλεγα πόσα παιδάκια είναι αυτά, πόσος κόσμος είναι αυτός που δεν γνώρισε έναν από τους γονείς του για να καταλάβουμε εμείς οι υπόλοιποι τον πόνο που έχουν. Δεν είναι εύκολο να το καταλάβουμε αφού το φαγητό αυτό εμείς δεν το φάγαμε. Βέβαια δεν είναι ό,τι καλύτερο για έναν άνθρωπο αλλά να που συμβαίνει.
Δεν γινόταν να μείνω άλλο στο χωριό γιατί δεν μπορούσε ο πατέρας μου να τα βγάλει άλλο πέρα με πέντε παιδιά, που μείναμε εν ζωή γιατί είχαμε χάσει και έναν πιτσιρίκο όταν ήταν πέντε – έξι χρονών».
Διαβάστε επίσης:
Γιώργος Μαργαρίτης: Δεν θεωρώ τον εαυτό μου εξαίρεση σε τίποτε – Συνέντευξη στο Documento