Ο ντράμερ των Nile, Γιώργος Κόλλιας, μιλάει στο Documento για το progressive fusion σχήμα που θα εμφανιστεί στο Guitar Experience 2024.
Οι περισσότεροι τον έχουμε στο μυαλό μας για το γρήγορο και άρτιο παίξιμό του, ενώ η τεχνική που χρησιμοποιεί στα πόδια έχει δημιουργήσει σχολή. Ντράμερ της αμερικανικής death metal μπάντας Nile εδώ και μια εικοσαετία και από τους πλέον περιζήτητους για συνεργασίες ο Γιώργος Κόλλιας είναι η… μηχανή των Royal Time Machine, της progressive fusion all-star μπάντας που τον περασμένο Φεβρουάριο κυκλοφόρησε το ομώνυμο ντεμπούτο της και την Πέμπτη το βράδυ θα δώσει το παρθενικό της live, στο πλαίσιο του Guitar Experience 2024, κλείνοντας τη βραδιά που θα ανοίξουν οι κιθαρίστες Steelianos και Spy Das, στο Piraeus Club Academy. Τον εντοπίσαμε στην Κόρινθο, στο home studio που διατηρεί στο σπίτι του και μιλήσαμε για τους Royal Time Machine και τη σημασία της αναζήτησης νέων δρόμων στη μουσική.
Τι ήταν αυτό που έκανε τρεις αν μη τι άλλο πολύ δραστήριους μουσικούς να φτιάξετε αυτό το project;
Πάντα ήθελα πολύ να κάνω κάτι που αφενός να μην είναι death metal, αλλά να είναι πολύ τεχνικό. Ο Γιάννης Παπαδόπουλος ήταν ένας από τους κιθαρίστες που είχαν παίξει τα σόλο στον προσωπικό μου δίσκο (σ.σ. το «Invictus» που κυκλοφόρησε το 2015) και από τότε έλεγα ότι με αυτόν τον άνθρωπο ήθελα να συνεργαστώ γιατί αποτελεί μια πολύ ξεχωριστή περίπτωση. Όταν του το πρότεινα συμφώνησε αμέσως και το επόμενο βήμα ήταν να βρούμε έναν μπασίστα και σκέφτηκα τον Μιχάλη Ευδαίμων, με τον οποίο είχαμε γνωριστεί σε ένα camp. Μεταξύ σοβαρού και αστείου έλεγα στον Γιάννη δεν περίμενα ο Μιχάλης να δεχτεί αφού είναι πολύ διαφορετικός και πολύ καλός για εμάς, αλλά τελικά γούσταρε και κάπως έτσι γεννήθηκαν οι Royal Time Machine.
To όνομα πώς προέκυψε;
Θέλαμε ένα όνομα με τρεις λέξεις που να δένουν μεταξύ τους και να σχηματίζουν κάτι ξεχωριστό. Ρίξαμε τις προτάσεις μας στο τραπέζι, κάναμε διάφορους ενδιαφέροντες συνδυασμούς μέχρι να καταλήξουμε στο Royal Time Machine, αφού πρώτα βεβαιωθήκαμε ότι δεν ανήκε σε κάποιον άλλον. Η δική μου λέξη είναι το «Machine» αλλά δεν έχει καμία σχέση με το extreme death metal. Ο Μιχάλης που είναι και γραφίστας ανέλαβε το εικαστικό κομμάτι (λογότυπα κλπ.) και μετά ξεκινήσαμε να γράφουμε τα κομμάτια στο προσωπικό μου στούντιο όπου κάναμε και τις πρόβες και το τελικό αποτέλεσμα είναι κάτι στο οποίο έχουμε συνεισφέρει όλοι. Πήγε λίγο πίσω στην αρχή λόγω των υποχρεώσεών μας και μετά λόγω του covid και τώρα είμαστε έτοιμοι για το πρώτο μας live, την Πέμπτη στο Guitar Experience 2024.
Σε ποιους απευθύνονται οι Royal Time Machine;
Σε όποιον αγαπά την καλή μουσική. Ναι, είναι κάτι πολύ τεχνικό με περίεργα μετρήματα, αλλού γρήγορο, αλλού πιο jazz, αλλού πιο λάτιν αλλά δεν σημαίνει ότι πρέπει να είσαι μουσικός για να μπορείς να ακούσεις Royal Time Machine. To ίδιο συμβαίνει και με άλλες τέτοιες μπάντες όπως οι Aristocrats ή οι Animals As Leaders που ναι μεν προσελκύουν πολλούς μουσικούς αλλά παίζουν πάντα μπροστά σε πολύ κόσμο. Δεν είναι εύκολο αφού αυτού του είδους η instrumental μουσική δεν βγάζει χιτάκια που θα προσελκύσουν τους promoters. Γι’ αυτό κι εμείς έχουμε σκεφτεί να το συνδυάσουμε με σεμινάρια, αφού είναι κάτι που κάνουμε και οι τρεις μας. Να πάμε κάπου, να κάνουμε τα σεμινάριά μας (ο Γιάννης κιθάρα, ο Μιχάλης μπάσο κι εγώ τύμπανα) και το κερασάκι να είναι ένα σόου των Royal Time Machine. Δεν σου κρύβω πάντως ότι θέλω πολύ να κάνω μια περιοδεία με αυτό το σχήμα.
Πόσο σημαντικό είναι για έναν μουσικό να μην μένει προσκολλημένος σε ένα μόνο είδος αλλά να δοκιμάζει και άλλα πράγματα;
Αν δεν το κάνεις θα γίνεις πελτές και θα φτάσεις στο σημείο να μην γουστάρεις πια αυτό που παίζεις. Και πίστεψέ με υπάρχουν πάρα πολλοί τέτοιοι σε κάθε σκηνή, όχι μόνο στο metal. Για μένα έχει πολύ μεγάλη σημασία να αναζητάω πάντα ένα κίνητρο, κάτι που θα με στρώσει στη μελέτη, που θα με βάλει στη διαδικασία να ακούσω και άλλα είδη από τα οποία θα πάρω στοιχεία και θα τα ενσωματώσω στο death metal παίξιμό μου. Αν δεν το έκανα αυτό θα τα είχα παρατήσει. Πλέον, κατά κύριο λόγο παίζω jazz fusion και prog fusion, όπως με τα παιδιά στους Royal Time Machine. Το death metal βέβαια είναι μέρος του εαυτού μου και αν περάσουν δέκα μέρες και δεν παίξω μου λείπει. Κι επειδή εδώ και 4-5 χρόνια έχω εμβαθύνει και έχω παθιαστεί πολύ με την όλη prog fusion φάση, θεωρώ ότι είναι και ο λόγος που στα δύο τελευταία άλμπουμ των Nile ο πήχης ανέβηκε πολύ και γενικά αλλά και στο ντραμιστικό κομμάτι ειδικότερα, ακριβώς επειδή έχω πάρα πολλά διαφορετικά ακούσματα. Είναι κάτι που σε κρατάει ζωντανό, αλλιώς βαριέσαι και εγώ βαριέμαι εύκολα.
Τελικά τι είναι καλύτερο σήμερα; Να είσαι πολύ καλός σε κάτι συγκεκριμένο ή να μπορείς να παίξεις πολλά διαφορετικά πράγματα;
Μπορείς να γίνεις κορυφαίος σε ένα στιλ, δεν γίνεται να είσαι τοπ στο death metal και στη jazz ταυτόχρονα. Θα παίξεις καλά, αλλά μέχρις ενός σημείου. Το παν είναι να περνάς καλά, να σε γεμίζει αυτό με το οποίο καταπιάνεσαι και εννοείται ότι θα το κάνεις όσο καλύτερα μπορείς, ειδικά αν κουβαλάς ένα όνομα. Με τους Royal Time Machine εμένα δεν με απασχολεί να «συναγωνιστώ» ντράμερ που είναι κορυφαίοι σε αυτό το είδος. Σημασία έχει ότι περνάμε τέλεια και ότι μέσα από αυτό έχω επιρροές και ερεθίσματα που θα τα περάσω και στο death metal.
Λένε ότι ο μουσικός είναι σαν τον γιατρό, δεν πρέπει να σταματήσει ποτέ να μελετάει. Συμφωνείς;
Και ναι και όχι. Η μελέτη είναι μέρος της καθημερινότητάς μας, αλλά το πιο σημαντικό είναι το παίξιμο. Αν δεν μελετήσεις ποτέ αλλά παίζεις μουσική κάθε μέρα μπορεί να γίνεις ένας κορυφαίος μουσικός. Αν μελετάς κάθε μέρα μπορεί τεχνικά μπορεί να πας σε ένα τρελό επίπεδο, αλλά αν δεν παίξεις με μπάντα, δεν θα καταφέρεις τίποτα! Γι’ αυτό κι εγώ λέω στους μαθητές μου να μοιράζουν τον χρόνο που έχουν ανάμεσα σε μελέτη (για τη βελτίωση των αδύνατων σημείων) και παίξιμο.
Έχεις μιλήσει πολλές φορές για την επίδραση που είχε ο Lars Ulrich των Metallica σε σένα. Ξεχωρίζεις κάποιον από τους σύγχρονους ντράμερ που αποτελούν αντίστοιχα πρότυπα για τη νέα γενιά;
Νομίζω ότι ο Eloy Casagrande (Slipknot, πρώην Sepultura) είναι με διαφορά αυτήν τη στιγμή ο καλύτερος και πιο επιδραστικός. Όταν είσαι σε μια τόσο εμπορική μπάντα η μουσική σου και το παίξιμό σου φτάνει παντού, κάτι που σημαίνει ότι οι πιθανότητες να αποτελέσεις πρότυπο, να δώσεις κίνητρο σε κάποια παιδιά ώστε να πιάσουν τις μπαγκέτες είναι πολύ περισσότερες. Σε αυτό παίζει ρόλο και το ότι ο Eloy είναι λες και γεννήθηκε για αυτήν τη μπάντα, είναι λίγους μήνες εκεί και ήδη τους έχει ανεβάσει επίπεδο. Τον θυμάμαι στο metal drummer festival σε ηλικία 14 ετών να έχει βάλει ethnic στοιχεία στοιχεία στο παίξιμό του και να παρουσιάζει κάτι μεταξύ metal και σάμπας. Έχει τρομερή παιδεία και όλο αυτό το εξέλιξε και αν οι Slipknot τον αφήσουν λίγο πιο ελεύθερο θα ξεφύγουν. Τα θέματα του Joey Jordison (σ.σ. ο πρώτος ντράμερ των Slipknot που πέθανε το 2021 σε ηλικία 46 ετών) που επίσης ήταν ένας σπουδαίος ντράμερ, μπορούν να τα παίξουν πολλοί, τα θέματα του Eloy δεν τα παίζουν όλοι… Είναι αυτό που λέγαμε πριν για τις επιρροές και τα ακούσματα από άλλα είδη που μόνο καλύτερο και πιο δημιουργικό μπορούν να σε κάνουν.
Εσύ πότε αποφάσισες ότι είχε έρθει η ώρα να μοιραστείς τις γνώσεις σου με άλλους;
Έπαιζα από 11 ετών, στα 16 ήμουν σε ένα επίπεδο να μπω σε μια μπάντα σαν τους Sepultura για παράδειγμα. Κομβική για μένα ήταν η γνωριμία με τον δάσκαλό μου, τον Γιάννη Σταυρόπουλο που μου άλλαξε όλη τη ζωή, καθώς όχι μόνο δεν με έβγαλε από τον χώρο αλλά με βοήθησε να παίξω αυτό που αγαπάω πολύ καλύτερα και πιο σωστά. Με βοήθησε να καταλάβω πώς πρέπει να μελετάω τον εαυτό μου, κάτι που πολύ λίγοι δάσκαλοι κάνουν. Τότε άρχισα να καταλαβαίνω πώς μπορώ κι εγώ να βοηθήσω έναν αρχάριο ή ακόμα και έναν μέσο ντράμερ. Πάνω από όλα όμως είναι το μεράκι για τα τύμπανα. Είτε έρθεις για μάθημα είτε πάμε για καφέ για τύμπανα μιλάω. Ακόμα και όταν μπαίνει το επιχειρηματικό στη μέση, αφού από ένα σημείο και μετά η διοχέτευση της γνώσης έγινε μέρος της δουλειάς μου, δεν μπορούσα να το κάνω τσάμπα, δεν έχει χαθεί η αγνότητα και το πάθος.
Μοιράζεσαι τις γνώσεις σου με πολλούς διαφορετικούς τρόπους. Κάνεις μαθήματα, σεμινάρια, βιβλία, εφαρμογές. Ποιος είναι ο πιο εποικοδομητικός τρόπος κατά τη γνώμη σου;
Καλή ερώτηση… δεν ξέρω. Πιθανότατα οι περισσότεροι να σου απαντούσαν ότι το πρόσωπο με πρόσωπο είναι το καλύτερο. Έρχεσαι στο στούντιο, καθόμαστε απέναντι σε δύο διαφορετικά σετ και κάνουμε μάθημα. Εγώ νομίζω ότι το online μάθημα που κάνω δουλεύει καλύτερα αφού οι κάμερες εστιάζουν παντού και ο μαθητής βλέπει και την παραμικρή λεπτομέρεια.
Ποια είναι η βασική συμβουλή που δίνει ένας δάσκαλος σήμερα στους μαθητές του;
Κάντε όσο πιο πολλά χιλιόμετρα μπορείτε. Παίξτε όσο περισσότερο μπορείτε. Στην εποχή που υπάρχει άπειρο υλικό εκεί έξω και που τα πάντα τα έχεις στο τσεπάκι, αν αφιερώσεις τον χρόνο που πρέπει σε λίγα χρόνια θα τραβάς τα βλέμματα. Ο λόγος που δεν γίνεται είναι ότι είμαστε λίγο τεμπέληδες…
INFO
Πέμπτη 28 Νοεμβρίου, Πειραιώς 105, Γκάζι