Φανατικός ποδοσφαιρόφιλος και οπαδός του Πανσερραϊκού, ο γνωστός ηθοποιός μιλάει για τη σχέση του με τα Μουντιάλ
Ο πρώτος αγώνας Μουντιάλ που ο Γιώργος Καπουτζίδης θυμάται, έστω αμυδρά, είναι ο τελικός του 1978. «Το είχαμε δει στο σπίτι ενός φίλου του μπαμπά μου – η Αργεντινή κέρδισε την Ολλανδία στην παράταση 3-1. Ομως το Μουντιάλ που θυμάμαι πολύ καλά είναι το επόμενο, στην Ισπανία το 1982». Εχει ολοκάθαρες εικόνες από πολλά παιχνίδια τότε, αλλά η πιο έντονη ανάμνηση έχει να κάνει και πάλι με τον τελικό: «Τον είχαμε δει όλοι μαζί σε μια καφετέρια στην Ασπροβάλτα όπου παραθερίζαμε οικογενειακώς. Οι Ιταλοί κέρδισαν τους Γερμανούς 3-1 – όλοι φυσικά ήταν με τους Ιταλούς και πανηγύριζαν σαν τρελοί κάθε γκολ».
Στην ερώτησή μας αν υπάρχει ομάδα που την υποστηρίζει σταθερά σε κάθε Παγκόσμιο Κύπελλο απάντησε ότι «συνήθως τις μικρές ομάδες που κάνουν κάποιες καλές εμφανίσεις στα πρώτα ματς και μετά τις ακολουθώ. Αυτό συνέβη με το Βέλγιο το 1982 όταν κέρδισε 1-0 την Αργεντινή στο εναρκτήριο παιχνίδι αλλά και το 1986 που έφτασε στα ημιτελικά, τότε όμως η Αργεντινή πήρε τη ρεβάνς με 2-0. Άλλες ομάδες που συμπάθησα ήταν το Καμερούν, η Κόστα Ρίκα –μέχρι που συναντήθηκαν με την Ελλάδα το 2014 και μας απέκλεισαν– και η Ισλανδία πιο πρόσφατα».
Από τις μεγάλες ομάδες εκείνη που αγαπά περισσότερο είναι η Ουρουγουάη. «Παρακολούθησα το παιχνίδι της κόντρα στη Δανία στο Μουντιάλ του 1986. Στο 40ό δευτερόλεπτο η Ουρουγουάη μένει με δέκα παίκτες με απευθείας κόκκινη. Ύστερα από λίγα λεπτά συμβαίνει ξανά το ίδιο και μένει με εννιά παίκτες. Τελικά γνώρισε τη συντριβή με 6-1 από τους Δανούς και αποκλείστηκε. Είναι να μην τους λυπηθείς μετά;».
Μια από τις πιο ωραίες αναμνήσεις που έχει από τα Μουντιάλ σχετίζεται με ένα ταξίδι του στη Λατινική Αμερική το καλοκαίρι του 2018. «Βρέθηκα στο Μπουένος Αϊρες τη δεύτερη μόλις μέρα απ’ όταν ξεκίνησε η διοργάνωση και η Αργεντινή έδινε το πρώτο της παιχνίδι κόντρα στην Ισλανδία. Ηταν πρωί εκεί για μας και βρισκόμουν στο ξενοδοχείο. Ενώ ετοιμαζόμουν για το παιχνίδι σκέφτηκα ότι πιο ιδιαίτερη εμπειρία θα ήταν να βγω στον δρόμο για να αφουγκραστώ τις αντιδράσεις των Αργεντινών κι ας μην έβλεπα τον αγώνα από την άνεση του δωματίου. Ε λοιπόν αυτό που αντίκρισα ήταν σοκαριστικό και δεν πρόκειται να το ξεχάσω ποτέ. Μια τέτοια μεγαλούπολη με πληθυσμό παραπάνω από 12 εκατομμύρια κατοίκους ήταν άδεια και νεκρή θυμίζοντας πόλη-φάντασμα. Δεν κυκλοφορούσε ψυχή. Ημουν μόνο εγώ σε μια πολύ κεντρική και με μεγάλη κίνηση περιοχή και συνάντησα μόνο μία κυρία που κουβαλούσε σακούλες με ψώνια, καθώς και μια οικογένεια Ασιατών τουριστών που έδειχναν έκπληκτοι επειδή προφανώς δεν γνώριζαν τι συνέβαινε. Είναι αδιανόητο αυτό που είδα».
Τελικά ο Γ. Καπουτζίδης είδε το ματς αλλά το κλίμα δεν ήταν καθόλου γιορτινό. «Παρακολούθησα μόνο το δεύτερο ημίχρονο σε ένα φαστφουντάδικο. Τα πράγματα δεν κύλησαν καλά για την Αργεντινή αφού ήρθε 1-1 και ήταν σαν ημέρα εθνικού πένθους. Μάλιστα δεν προχώρησε στη διοργάνωση, αφού στη συνέχεια αποκλείστηκε από τους μετέπειτα πρωταθλητές Γάλλους». Και ποιο είναι το αποτύπωμα του μύθου του Μαραντόνα στην πόλη του Μπουένος Αϊρες; «Είναι εντυπωσιακό αυτό που συμβαίνει ειδικά στη γειτονιά της Μπόκα Τζούνιορς. Τα πάντα θυμίζουν Ντιέγκο. Τεράστια γκραφίτι, αφίσες, φωτογραφίες, ξωκλήσια, αγάλματα. Καθώς οι Αργεντινοί είναι τρελοί και παλαβοί με το ποδόσφαιρο, ο Μαραντόνα είναι ο θεός τους. Επίσης εντυπωσιακή είναι η αντίθεση των γειτονιών της Μπόκα και της Ρίβερ Πλέιτ. Ομορφες, υπέροχες και οι δύο, αλλά είναι ξεκάθαρο πού ζουν οι φτωχοί και πού οι πλούσιοι».
Τέλος, όταν στο ταξίδι του στη Λατινική Αμερική πήγε στην Ουρουγουάη επισκέφτηκε το Μοντεβιδέο και είδε από κοντά το Σεντενάριο, το γήπεδο όπου έγινε ο πρώτος τελικός Μουντιάλ (1930). Οπως χαρακτηριστικά είπε: «Θα ήταν παράλειψη να μην το έβλεπα· έτσι δεν είναι;».
