Τα απομνημονεύματα της Μέρκελ συνέπεσαν χρονικά με μια κρίσιμη καμπή για τον ΣΥΡΙΖΑ. Μετά την απόλυτη διάψευση της πατριδοκάπηλης κατασκευής του αντιΣΥΡΙΖΑ μετώπου περί ανταλλαγής της Μακεδονίας με τις συντάξεις, αφού διά στόματος Ντόρας Μπακογιάννη η ΝΔ «τηρεί και τιμά» τη Συμφωνία των Πρεσπών, σειρά είχε η αποδόμηση της συγκολλητικής ουσίας ακροκεντρώων, ψευτοσοσιαλδημοκρατών και συντηρητικών στοιχείων. Του «μετώπου της λογικής» που τάχθηκε υπέρ του «ναι» στο δημοψήφισμα με Aperol Spritz και μαύρη προπαγάνδα. Η πρώην καγκελάριος οδηγεί στον κάλαθο των αχρήστων τους ισχυρισμούς όσων καλούσαν τον Γερούν να κρατήσει γερά, περιγράφοντας ως αποτυχημένο τον Σαμαρά και ως ανεπαρκή (επιεικής ο χαρακτηρισμός) τον Παπανδρέου.
Ο ΣΥΡΙΖΑ, λοιπόν, βρίσκεται σε μία συγκυρία δημοσκοπικής κατάρρευσης και απώλειας του τίτλου της αξιωματικής αντιπολίτευσης, ύστερα από 14 μήνες εσωκομματικών κλυδωνισμών και δύο εκλογικές διαδικασίες για την ανάδειξη ηγεσίας. Από τους 19 βουλευτές που έχουν αποχωρήσει, εκείνοι που έχουν σαφείς αναφορές στην περίοδο 2015-2019 είναι όσοι συγκρότησαν τη Νέα Αριστερά. Πλην των μειονοτικών βουλευτών, οι υπόλοιποι εννέα διατέλεσαν υπουργοί, όντας –τουλάχιστον στην πλειονότητά τους– «άνθρωποι του προέδρου».
Με δεδομένο ότι ο Κασσελάκης αποτελεί παρελθόν από την Κουμουνδούρου, ένα δίλημμα τίθεται όλο και πιο εμφατικά: «Οι προσωπικές διαφορές ή οι κοινωνικές ανάγκες θα καθορίσουν τις εξελίξεις;». Κανείς δεν λέει πως πρόκειται για εύκολη εξίσωση. Είναι νωπές οι (άδικες) κατηγορίες περί υπονομευτών και η σιωπή συγκεκριμένων στελεχών όταν αυτές εξακοντίζονταν. Το βάρος πέφτει, πλέον, στη νέα ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ και στα πρόσωπα πέριξ αυτής. Η από κοινού καταψήφιση των «υπερεξοπλισμών» στον προϋπολογισμό ίσως να είναι το πρώτο βήμα. Το δεύτερο πρέπει να γίνει από εκείνον που εκπροσωπούσε τον Κασσελάκη στη Βουλή και τώρα ανέλαβε τα ηνία του κόμματος.
