Η προτελευταία μέρα του φετινού Release έμελε να είναι και αυτή που όταν χαμήλωσαν τα φώτα άφησε μάλλον ανάμεικτα συναισθήματα στο κοινό που κατηφόρισε στην Πλατεία Νερού.
Όταν τον περασμένο Δεκέμβριο οι διοργανωτές ανακοίνωναν την εμφάνιση των Alice in Chains στο Release Athens 2019, σύσσωμος ο μουσικός Τύπος έσπευσε να μιλήσει για την εκπλήρωση ενός μεγάλου συναυλιακού απωθημένου, καθώς οι κορυφαίοι (για πολλούς) εκπρόσωποι της grunge σκηνής του Seattle θα έρχονταν για πρώτη φορά στη χώρα μας μετά από 30 και πλέον χρόνια καριέρας. Η προσθήκη των 1000mods και Fu Manchu αρχικά και των Puta Volcano και Monovine, που έκλεισαν το line up, δημιούργησαν ένα ιδιαίτερα ελκυστικό πακέτο, με αρκετές ενστάσεις όμως να διατυπώνονται σε ό,τι αφορά τη σειρά εμφάνιση των συγκροτημάτων και δη αυτή των δικών μας 1000mods μετά τους Fu Manchu, ενστάσεις που τελικά αποδείχτηκαν δικαιολογημένες. Ας πάρουμε όμως τα πράγματα με τη σειρά.
Οι Monovine άνοιξαν την ημέρα παίζοντας μπροστά σε λίγους τολμηρούς που αψήφησαν το απογευματινό λιοπύρι και έσπευσαν από νωρίς στον συναυλιακό χώρο. Έμπειροι και αρκετά άνετοι επί σκηνής, απέδωσαν το alternative rock τους πιστά, δίνοντας από νωρίς ένα άρωμα Seattle.
Ο κόσμος συνέχισε να έρχεται στον χώρο όταν οι Puta Volcano ξεκίνησαν το δικό τους set. Αρκετά αγαπητοί στο ελληνικό κοινό, έπαιξαν κομμάτια και από τα δύο άλμπουμ τους, με τους fans να δείχνουν πως γνωρίζουν αρκετά από τα τραγούδια τους. Με τον ήλιο και την ζέστη να μην βοηθά, οι Puta Volcano έδωσαν τον καλύτερο εαυτό τους, με το desert rock τους να αποτελεί το καλύτερο ορεκτικό για την μαγική συνέχεια που ακολουθούσε.
Στις 19:30 την σκυτάλη πήραν οι πρώτοι «μεγάλοι» της βραδιάς. Επειτα από 17 χρόνια, οι Fu Manchu έπαιξαν ξανά μπροστά στο ελληνικό κοινό μεταδίδοντας τα πρώτα ηλεκτρικά κύματα. Οι Καλιφορνέζοι heavy rockers δεν έδειξαν να επηρεάζονται ιδιαίτερα από την έντονη ζέστη που επικρατούσε στον χώρο και κέρδισαν το κοινό από τις πρώτες νότες του Eatin’ Dust. Με βαρύ ήχο, ογκώδες rhythm section και τον αέρα μεγάλης μπάντας, δημιούργησαν αμέσως χαμό. Το set τους περιελάμβανε μερικές από τις σημαντικότερες στιγμές τους, με τα Moongoose, Hell On Wheels, Laserblast, αλλά και την γνώριμη πλέον διασκευή τους στο Godzilla των Blue Oyster Cult να ανεβάζουν ακόμα περισσότερο το θερμόμετρο. Ο κόσμος έδειξε να μην τους χορταίνει, ενώ και οι Αμερικανοί έδειξαν να απολαμβάνουν ιδιαίτερα την υποδοχή των fans. Μετά από αυτό, ελπίζουμε πως οι Fu Manchu θα επιστρέψουν σύντομα στην χώρα μας για ένα headline show που θα ξεδιψάσει ακόμα περισσότερο τους οπαδούς τους.
Με τις συνθήκες να είναι πλέον σχεδόν ιδανικές, καθώς ο ήλιος είχε ήδη δύσει, οι 1000mods πήραν τις θέσεις τους στη σκηνή, με τις προβολές στο τεράστιο video wall να δημιουργούν ένα… ντοκιμαντερίστικο σκηνικό. Δυστυχώς, η δημοφιλέστερη ίσως ελληνική μπάντα των τελευταίων χρόνων δεν κατάφερε να δικαιολογήσει την υψηλή της θέση της στο line up της βραδιάς, όχι επειδή δεν έπαιξαν καλά αλλά επειδή δεν κατάφεραν να μεταδώσουν την ενέργειά στους σε ένα πολυπληθές κοινό το οποίο ήταν εμφανές ότι δεν ήταν εκεί για αυτούς. Για κάτι περισσότερο από μία ώρα που οι 1000mods πραγματοποίησαν μια τίμια προσπάθεια που ξεσήκωσε ένα μικρό μέρος του κόσμου με τους υπόλοιπους να μετρούν αντίστροφα για την εμφάνιση των Alice in Chains και με τους περισσότερους εξ αυτών να εκφράζουν την άποψη ότι ο ρόλος του άτυπου support έπρεπε να είχε δοθεί στους Fu Manchu.
Λίγα λεπτά μετά τις 23:00, οι πρώτες νότες του Bleed the Freak μας ταξίδεψαν πίσω στο 1990, όταν οι Alice in Chains συστήνονταν με το αριστουργηματικό «Facelift». Με σύμμαχο ένα υπερπλήρες setlist (αλλά και με αντίπαλο τον χαμηλό σε ένταση ήχο), μέσα στο επόμενο δίωρο πέρασαν από μπροστά μας όλες οι μεγάλες στιγμές ενός σπουδαίου συγκροτήματος που κατάφερε να επιβιώσει και να σταθεί στο μουσικό στερέωμα παρά τις δυσκολίες, με αποκορύφωμα τον θάνατο του τραγουδιστή Layne Stanley, το 2002. Ο διάδοχός του, William DuVall, όσο και αν ήταν φανερά πιο… ασφαλής στην δική του περίοδο, απέδωσε παραπάνω από αξιοπρεπώς τα κομμάτια της εποχής Stanley, για τα οποία υπήρξε πολύ μεγαλύτερη προσμονή και ανταπόκριση, με το εμβληματικό «Dirt» να καταλαμβάνει και τη μερίδα του λέοντος στο setlist.
Ιδιαίτερα ευχάριστη ήταν η συνύπαρξη στις πρώτες σειρές οπαδών διαφορετικών ηλικιών, καθώς οι εκπρόσωποι της γενιάς των… σαρανταφεύγα που αγάπησε τους Alice in Chains στα 90’s έγιναν ξανά έφηβοι χοροπηδώντας παρέα με τους σημερινούς έφηβους που τους γνώρισαν μέσα από τις νέες τους δουλειές αλλά έδειχναν αξιοθαύμαστα εξοικειωμένοι και ενθουσιώδεις με το μακρινό παρελθόν. Down in the Hole, Dam that River, We Die Young, Would και Rooster είναι οι πιο φορτισμένες στιγμές που θα θυμόμαστε για αρκετό καιρό, ενώ ιδιαίτερα θερμή ήταν και η υποδοχή στα καινούρια Rainier fog και The One you Know.
Φεύγοντας άκουγες αρκετά παράπονα για τον χαμηλό σε ένταση ήχο από εκείνους που ήταν μακριά από τη σκηνή, μια αίσθηση που είχαμε και όσοι ήμασταν μπροστά, με αποτέλεσμα να μην ευχαριστηθούν τη συναυλία όσο θα ήθελαν. Μια νέα επίσκεψη σε ένα μικρότερο, ιδανικά κλειστό χώρο, θα μπορούσε να απομακρύνει αυτά τα λίγα σύννεφα…