Ως πράξη αγάπης και σεβασμού προς το κατοικίδιό μας, η οποία διασφαλίζει την υγεία του και σε πολλές περιπτώσεις σώζει τη ζωή του, ορίζει τη στείρωση η κτηνίατρος Χρυσούλα Παπαδοπούλου.
Οπως εξηγεί στο Documento, οι ανεπιθύμητες εγκυμοσύνες, οι υπεράριθμες γέννες και οι αλόγιστες υιοθεσίες δημιουργούν απλώς νέα ταλαίπωρα αδέσποτα ζώα. «Οπως προσπαθούμε να στρέψουμε τους φιλόζωους προς την κατεύθυνση της υιοθεσίας και όχι της αγοράς ψυχών, έτσι και η στείρωση του ζώου μας είναι πρωτίστως πράξη ευθύνης για την υγεία του αλλά και για τον έλεγχο των γεννήσεων και τη μείωση των αδέσποτων». Σύμφωνα με την ίδια, άλλωστε, οι κτηνίατροι έχουν αποδείξει ότι είτε μέσω των προγραμμάτων των δήμων είτε με ιδιωτική πρωτοβουλία είναι στο πλάι των φιλόζωων και στις στειρώσεις των αδέσποτων.
«Η στείρωση ή ολική ωοθηκυστερεκτομή της θηλυκής γάτας ή σκύλας καθώς και η ορχεκτομή γάτου και σκύλου είναι καθημερινές και συχνές επεμβάσεις, ωστόσο θεωρούνται από τις σοβαρότερες και δεν πρέπει να αντιμετωπίζονται σαν επεμβάσεις ρουτίνας» αναφέρει.
«Τις περισσότερες φορές η στείρωση των θηλυκών κατοικιδίων διενεργείται για να αποτραπούν οι ανεπιθύμητες εγκυμοσύνες και τα δεινά που ακολουθούν τον οίστρο, όπως οι ανεπιθύμητοι “μνηστήρες” που νυχτοξημερώνονται κάτω από το μπαλκόνι της υποψήφιας νύφης, οι τάσεις φυγής της “νύφης”, η ανορεξία, το λέρωμα λόγω περιόδου (σκύλοι), οι φωνές μέσα στη νύχτα (γάτες), οι ψευδοκυήσεις, καθώς και για να αποφευχθούν παθολογικές καταστάσεις όπως η πιθανότητα εμφάνισης καρκίνου των μαστών και η πυομήτρα» εξηγεί η κ. Παπαδοπούλου.
Η στείρωση και για τα δύο φύλα, όπως περιγράφει η ίδια, συμβάλλει επίσης στον καλύτερο έλεγχο διάφορων παθολογικών καταστάσεων, όπως λ.χ. ο σακχαρώδης διαβήτης και οι επιληπτικές κρίσεις, αλλά και στην αποφυγή νοσημάτων που μεταδίδονται με τη συνουσία, όπως το αφροδίσιο μεταδοτικό νεόπλασμα (ΑΜΝ).
Η κατάλληλη ηλικία
«Η κατάλληλη ηλικία στείρωσης για τον θηλυκό σκύλο είναι μετά τον πρώτο και πριν από τον δεύτερο οιστρικό κύκλο και στις γάτες περίπου μετά τον έκτο μήνα της ζωής τους. Κυκλοφορεί μια αυθαίρετη άποψη πως το ζώο πρέπει να γεννήσει έστω μία φορά, η οποία δεν έχει κανένα επιστημονικό υπόβαθρο» σημειώνει η κ. Παπαδοπούλου.
Σύμφωνα με την ίδια, ένας από τους μεγαλύτερους κινδύνους που ελλοχεύουν για την υγεία των κατοικιδίων είναι η πυομήτρα, η οποία αποτελεί πολύ συχνή και πολύ σοβαρή παθολογική κατάσταση. «Είναι μια κατάσταση που παρουσιάζεται κυρίως κατά τη διάρκεια του οίστρου, όταν ο τράχηλος της μήτρας είναι ανοικτός και βακτήρια, κυρίως του κόλπου, εισέρχονται στην κοιλότητα της μήτρας. Το ζώο εμφανίζει κυρίως πολυδιψία, πολυουρία, καθώς και κατάπτωση, ανορεξία, πυρετό και ληθαργικότητα. Η εκροή πυώδους εκκρίματος κάνει σχετικά εύκολη τη διάγνωση και τότε μιλάμε για ανοικτή πυομήτρα. Υπάρχει όμως και η κλειστή, λόγω του κλειστού τραχήλου, όπου δεν έχουμε εκροή πύου και παρατηρούνται όλα τα παραπάνω συμπτώματα και συνήθως αφύσικη διόγκωση της κοιλιάς. Είναι πολύ επικίνδυνη κατάσταση και η αντιμετώπισή της πρέπει να είναι γρήγορη και άμεση» εξηγεί.
Αναφορικά με τη στείρωση των αρσενικών, η ίδια ανέφερε πως προκύπτουν επίσης πολλά οφέλη: για παράδειγμα η αποφυγή εμφάνισης νεοπλασιών των όρχεων, η μείωση της εμφάνισης παθήσεων του προστάτη όπως η υπερπλασία, η εξάλειψη του ενοχλητικού μαρκαρίσματος, η μείωση της πιθανότητας εμφάνισης παθολογικών καταστάσεων ο ρ μ ον ο εξαρτώμενων, όπως τα αδενο- καρκινώματα του πρωκτού και οι περινεϊκές κήλες, και η μείωση της επιθετικής συμπεριφοράς.
«Για να μη χαρακτηριστώ γραφική υπέρμαχος της στείρωσης, πράγμα που απροκάλυπτα είμαι, παραθέτω και ορισμένα αρνητικά της, όπως για παράδειγμα το γεγονός ότι μειώνεται ο μεταβολισμός του ζώου, γεγονός που μπορεί να οδηγήσει στην πρόσληψη βάρους. Ακολουθώντας όμως τις διατροφικές συμβουλές του κτηνιάτρου σας και με την κατάλληλη άσκηση το βάρος ελέγχεται και η πρόσληψή του συνήθως αποφεύγεται. Ακόμη, μπορεί στα θηλυκά λίγα χρόνια μετά τη στείρωση να παρατηρηθεί ακράτεια ούρων. Υπάρχουν, όμως, πλέον σκευάσματα που εξαλείφουν το πρόβλημα αυτό. Οσον αφορά την άποψη ότι τα ζώα μετά τη στείρωση γίνονται νωχελικά και χωρίς ενδιαφέροντα, είναι ανυπόστατη» αναφέρει η κ. Παπαδοπούλου.
Προεγχειρητικός έλεγχος
Η ίδια υπογραμμίζει πως οι κηδεμόνες των ζώων που επιθυμούν να προχωρήσουν στη στείρωσή τους θα πρέπει να ενημερώνονται από τον κτηνίατρό τους για την όλη διαδικασία, τον χρόνο και τον τρόπο διεξαγωγής της. Πιο συγκεκριμένα, όπως αναφέρει, μεταξύ άλλων χρειάζεται να γίνει προεγχειρητικός έλεγχος (λειτουργία νεφρών, ήπατος, τιμή αιματοκρίτη, λευκά, πήξη του αίματος).
«Προτιμάται η διενέργεια της επέμβασης με αναισθητική μηχανή και ο έλεγχος των ζωτικών λειτουργιών του ζώου κατά τη διάρκειά της, όπως της αναπνοής, των καρδιακών παλμών, θερμοκρασίας, πίεσης, οξυγόνωσης. Μετεγχειρητικά το ζώο συνήθως δεν ταλαιπωρείται και οι κηδεμόνες του είναι σε επικοινωνία με τον κτηνίατρο για όποια ανησυχία έχουν» εξηγεί.
Πολλοί κηδεμόνες, φοβούμενοι τη διαδικασία της ολικής αναισθησίας, καθυστερούν σημαντικά να προβούν στη στείρωση, με αποτέλεσμα όταν πηγαίνουν στον κτηνίατρο τα κατοικίδια να είναι μεγάλης ηλικίας. «Κάτω από κανονικές συνθήκες ένα κατοικίδιο μπορεί να στειρωθεί σε οποιαδήποτε ηλικία, όμως θα πρέπει τότε να συνυπολογιστούν από τον κτηνίατρο τυχόν υπάρχουσες παθολογικές καταστάσεις, όπως καρδιακή και νεφρική δυσλειτουργία κ.ά. Τότε ο κτηνίατρος προσαρμόζει τα φάρμακα της νάρκωσης συνήθως χωρίς να υπάρξει πρόβλημα. Παρ’ όλα αυτά, εμείς προτρέπουμε για λόγους μεγαλύτερης ασφάλειας η στείρωση να γίνεται σε νεαρά ζώα» καταλήγει.