Κάποιες φορές είναι καλύτερα να σιωπάς, λένε κάποιοι και έχουν δίκιο, αλλά μόνο εφόσον αναφέρονται σε δύο πολύ συγκεκριμένες και διακριτές περιπτώσεις:
Πρώτον, όταν η αποκάλυψη κάποιων πτυχών μιας άσχημης πραγματικότητας –σε προσωπικό και όχι κοινωνικό επίπεδο– δεν βοηθάει στην επίλυση των προβλημάτων και αντίθετα τα καθιστά ακόμη πιο σύνθετα και δισεπίλυτα.
Δεύτερον, οσάκις κάποιος σπάει τη σιωπή του ασκώντας το αναφαίρετο δικαίωμά του στην έκφραση γνώμης αλλά χωρίς καμία εμπεριστατωμένη γνώση, πιστοποιώντας ελεύθερα τη βλακεία που τον διακατέχει.
Σε όλες τις άλλες περιπτώσεις η σιωπή –καθοδηγούμενη από την αντίληψη «πού να μπλέκεις τώρα;», «κοίτα τη δουλειά σου αφού δεν σε αφορά», «έτσι είναι ο κόσμος, εσύ θα τον αλλάξεις;»– όχι μόνο δεν ταυτίζεται με τον χρυσό αλλά αντίθετα αποτελεί κακουργηματική συνενοχή.
Μία εβδομάδα πριν γιορτάσαμε το ορθόδοξο Πάσχα που βρίθει νοημάτων, όπως η θυσία για να κυριαρχήσουν επί της γης η αγάπη, η ειρήνη, η δικαιοσύνη και η συμφιλίωση μεταξύ των ανθρώπων.
Σε όλες τις εκκλησίες της χώρας διαβάστηκαν μηνύματα των μητροπολιτών για το νόημα της μεγάλης γιορτής και σε κάποιες ελάχιστες περιπτώσεις έγινε αναφορά στον πόλεμο (έτσι γενικώς) που μαίνεται στους Αγίους Τόπους δυσκολεύοντας το έργο της εκκλησίας και κυρίως της αφής του Αγίου Φωτός.
Κατά την παράδοση του Φωτός ο πατριάρχης Ιεροσολύμων ανέφερε αυτολεξεί: «Ευχόμεθα αυτό το φως να φωτίζει τις διάνοιες των ανθρώπων, να θερμαίνει τις καρδιές τους, ιδιαιτέρως να φωτίζει τις διάνοιες των αρχόντων του κόσμου τούτου, οι οποίοι λαμβάνουν αποφάσεις για τις τύχες των ανθρώπων».
Αλήθεια τώρα; Με μια γενική αναφορά περί «θείας φώτισης των αρχόντων» καθάρισε η εκκλησία με τη γενοκτονία που συντελείται εδώ και επτά μήνες; Εκανε το χρέος της απέναντι στους 35.000 νεκρούς (κατά κύριο λόγο άμαχοι), εκ των οποίων 15.000 παιδιά, και περισσότερους από 80.000 τραυματίες; Στηλίτευσε τους δολοφόνους των δεκάδων χιλιάδων επιπλέον νεκρών που θάφτηκαν κάτω από τα ερείπια χωρίς να έχουν ακόμη ανασυρθεί και μάλλον δεν θα ανασυρθούν ποτέ;
Υψωσε φωνή ιερής καταδίκης κατονομάζοντας τους σφαγείς των αθώων ανθρώπων που ανακαλύπτονται καθημερινά κατά εκατοντάδες σε ομαδικούς τάφους και που ορισμένοι θάφτηκαν κυριολεκτικά ζωντανοί;
Γιατί ακόμη και τη Μεγάλη Εβδομάδα (τη μεγαλύτερη γιορτή της Ορθοδοξίας), ακόμη και την ώρα που το μαζικό έγκλημα εξελίσσεται αμείωτα μπρος τα μάτια μας, ακόμη και στην περιοχή όπου συντελείται, εκεί όπου έζησε, πέθανε και αναστήθηκε ο Χριστός, η εκκλησία δεν αρθρώνει λέξη;
Γιατί σιωπά;
Ξέρω όμως νέους απ’ όλο τον κόσμο, φοιτητές σε πανεπιστήμια των ΗΠΑ, του Καναδά, του Μεξικού, της Αυστραλίας, της Γαλλίας, της Ελβετίας, της Ολλανδίας, της Γερμανίας και αλλού που δεν σιωπούν.
