Ένα κείμενο του Peter Sagal*
Έκανα προπόνηση τρέχοντας μέσα στο Σέντραλ Παρκ, στην ανατολική του πλευρά και βόρεια από το Μητροπολιτικό Μουσείο Τέχνης. Έτρεχα μαζί με την Ντόροθι, μια γυναίκα που ήταν δικηγόρος, μητέρα και βιοχημικός και ειχε περίπου την ηλικία μου. Την είχα γνωρίσει το προηγούμενο βράδυ σε ένα γκαλά και αφού είχαμε πιεί ήδη πολλά μαρτίνι, της είχα ζητήσει με πολύ χαρά να συναντηθούμε το επόμενο πρωί για να τρέξουμε παρέα.
“Να ρίξουμε το ρυθμό;”
«Ντόροθι», της είπα ενώ τρέχαμε, «σε ξέρω πολύ λίγο αλλά είσαι πολύ ενδιαφέρουσα γυναίκα. Είσαι σοφιστικέ, μορφωμένη, επαγγελματικά καταρτισμένη σε πολλούς τομείς και προφανώς, είσαι μια αφοσιωμένη και πετυχημένη δρομέας».
Με κοίταξε με ένα ύφος σαν να έστελνε ένα σήμα συναγερμού. Φαντάζομαι ότι προσπαθούσε να θυμηθεί αν είχε αναφέρει πως έχει σύζυγο. Το είχε κάνει. Συνέχισα να της μιλάω.
«Θα ρισκάρω να προβλέψω πως και εσύ είσαι το ίδιο εντυπωσιασμένη μαζί μου», της είπα, «αν αναλογιστώ την φήμη μου, την επαγγελματική μου επιτυχία, την γοητεία και την εξυπνάδα μου και φυσικά την φημισμένη καριέρα μου ως δρομέας».
Άφησα ένα μικρό κενό ανάμεσα στα τελευταία μου λόγια και την επόμενη πρότασή μου. Λίγο για να δώσω έναν τόνο τραγικότητας στον τρόπο που μιλούσα και λίγο επειδή χρειαζόμουν απελπισμένα να πάρω μια ανάσα πριν συνεχίσω να μιλάω.
«Από την στιγμή λοιπόν που είμαι ενθουσιασμένος μαζί σου και όπως ανέφερα είμαι σίγουρος πως είσαι και εσύ ενθουσιασμένη μαζί μου, μήπως πρέπει να χαμηλώσουμε λίγο τον ρυθμό που τρέχουμε;»
«Ω, σε ευχαριστώ», είπε, «τα έφτυσα προσπαθώντας να τρέχω δίπλα σου».
«Κι εγώ το ίδιο», της απάντησα και επιβραδύναμε. Ήμασταν και οι δυο ευχαριστημένοι που ρίξαμε τον ρυθμό που τρέχαμε και απολαύσαμε το υπόλοιπο της διαδρομής μας.
Ο πιο γρήγορος επιβραδύνει…
Έχω τρέξει πολλές φορές μαζί με ανθρώπους που μόλις έχω γνωρίσει και αυτή είναι μια από τις μεγαλύτερες απολαύσεις με το άθλημά μας: η δυνατότητα να το μοιράζεσαι με όλων των ειδών τους ανθρώπους από όλο τον κόσμο. Και δεδομένου πως πάντα υπάρχει διαφορά τόσο σε επίπεδο δυνατοτήτων όσο και σε επίπεδο φόρμας, πάντα διαπραγματεύεσαι με τον άνθρωπο που τρέχει δίπλα σου πόσο γρήγορα θα πάτε. Λες πόσο γρήγορα μπορείς να τρέξεις και αν διαφορά ανάμεσά σας είναι μεγάλη, ο πιο γρήγορος δρομέας επιβραδύνει. Ή απλά ανταλλάζετε ένα χαμόγελο, συμφωνείτε πως θα τα ξαναπείτε στην αφετηρία και μένεις πίσω τρώγοντας την σκόνη του δρομέα που τρέχει μαζί σου.
Το σκηνικό με την Ντόροθι ωστόσο ήταν διαφορετικό. Δεν μπορώ να θυμηθώ άλλη φορά να πιέζω τον εαυτό μου τόσο πολύ ώστε να φανώ καλύτερος δρομέας απ’ ότι ήμουν. Και η Ντόροθι μου είπε ότι έκανε ακριβώς το ίδιο και ήταν το ίδιο πρωτόγνωρο και γι’ αυτήν. Για ποιό λόγο έγινε αυτό όμως; Αποφάσισα να στραφώ στην επιστήμη για να βρω την απάντηση.
Τα τελευταία χρόνια, οι κοινωνικοί επιστήμονες και οι ψυχολόγοι έχουν ανακαλύψει ένα φαινόμενο, το οποίο ένας συγγραφέας έχει αποκαλέσει «ανάληψη κινδύνων ως στρατηγική των αρσενικών για το ζευγάρωμα». Λίγο πιο λαϊκά θα μπορούσαμε να το πούμε ως εξής: «οι άντρες συμπεριφέρονται σαν ηλίθιοι για να εντυπωσιάσουν τις γυναίκες». Κάποτε είχε γίνει ένα κοινωνικό πείραμα με κάποιους υποτιθέμενους επιστήμονες να λένε σε κάποιους skaters πως θέλουν να τους παρακολουθήσουν ενώ κάνουν τα κόλπα τους με τα πατίνια τους στην πλατεία για να καταγράψουν τα επίπεδα τετοστερόνης τους. Μερικοί από τους skaters παρακολουθήθηκαν από γυναίκες «επιστήμονες», άλλοι από άντρες «επιστήμονες».
Όταν ήταν γυναίκες που παρακολουθούσαν τους skaters, τα επίπεδα τεστοτερόνης τους ήταν απίστευτα πιο υψηλά απ’ ότι όταν δεν τους παρακολουθούσαν αλλά δεν ήταν μόνο αυτό. Μπροστά στις γυναίκες έπεφταν πολύ πιο συχνά από τα πατίνια τους γιατί έκαναν πιο ριψοκίνδυνα κόλπα με αυτά. Μάλιστα, μετά το τέλος του πειράματος, οι skaters ζήτησαν από τις παρατηρήτριες τους τα τηλέφωνά τους. Γιατί έτσι είναι τα αγόρια.
Μια άλλη μελέτη που έχει χρησιμοποιηθεί για τυχερά παιχνίδια έχει αποδείξει πως όταν οι άντρες τζογάρουν υπό την παρουσία γυναικών το κάνουν με μεγαλύτερο ρίσκο. Δεν αναλογίζονται τις πιθανές επιπτώσεις ενός αποτυχημένου τζογαρίσματος αλλά αντίθετα ρισκάρουν χωρίς να το σκεφτούν πολύ. Όταν μάλιστα τους παρακολουθεί μια ελκυστική γυναίκα που γνωρίζουν πως είναι ελεύθερη, τα στοιχήματά τους γίνονται εξαιρετικά ριψοκίνδυνα.
Είναι ενδιαφέρον από την άλλη πως οι γυναίκες δεν δείχνουν αυτή την συμπεριφορά. Αντίστοιχα πειράματα που έχουν γίνει πάνω σε γυναίκες έχουν δείξει πως οι γυναίκες παίρνουν πάντα τις ίδιες αποφάσεις ανεξάρτητα από το ποιός τις παρατηρεί. Μάλλον τα παιχνίδια της ανθρώπινης εξέλιξης διαμόρφωσαν ένα γονίδιο στον άντρα που τον αναγκάζει να κάνει ριψοκίνδυνα πράγματα για να ζευγαρώσει με το αντίθετο φύλο ενώ αυτό δεν ισχύει για τις γυναίκες. Ή απλά, για αυτές μια τέτοια συμπεριφορά δεν είναι μια πετυχημένη στρατηγική ζευγαρώματος.
Ή ακόμα πιο απλά οι γυναίκες είναι πιο έξυπνες από τους άντρες.
Ήξερα πως η Ντόροθι είναι παντρεμένη. Κι εγώ ήμουν επίσης δεσμευμένος. Τα πειράματα σχετικά με το υποσυνείδητό μας λένε πως αν ένας άντρας δεν ψάχνει για κάτι ρομαντικό από μια γυναίκα και ξέρει πως το ίδιο ισχύει και για αυτή, τότε δεν παίρνει τελικά μεγάλα ρίσκα.
Έτσι, δεν είμαι σίγουρος για το για ποιόν λόγο επιχειρούσα να τρέξω τόσο γρήγορα αλλά μπορώ να κάνω μια υπόθεση, βασισμένη σε μια λεπτομέρεια της ιστορίας που ξέχασα να αναφέρω. Εγώ και η Ντόροθι γνωριστήκαμε σε ένα γκαλά μιας φιλανθρωπικής οργάνωσης που μάζευε λεφτά. Εγώ ήμουν εκεί για να διασκεδάζω τους προσκεκλημένους. Η Ντόροθι δεν ήταν απλά κάποια που βρισκόταν στο γκαλά. Ήταν αυτή που το οργάνωνε. Ήταν η επικεφαλής της φιλανθρωπικής οργάνωσης που έκανε την εκδήλωση.
Με άλλα λόγια, έστω και για ένα βράδυ, αυτή η γυναίκα ήταν το… αφεντικό μου. Ήθελα να ξέρει πως όχι μόνο ήμουν ο κατάλληλος για να ψυχαγωγήσει αυτή και τους καλεσμένους της αλλά ένας πολύ ενδιαφέρον τύπος. Κάποιος που μετά από ένα βράδυ με πολλά μαρτίνι παει για τρέξιμο στις 8 το πρωί, κάποιος που είναι ένας πολύ καλός δρομέας. Γιατί, όπως είπα και πριν, έτσι είναι τα αγόρια.
Το θέμα με την Ντόροθι είναι πως μια τέτοια γυναίκα δύσκολα θα μπορούσε να εντυπωσιαστεί επειδή απλά έτρεχα πιο γρήγορα από αυτή. Ήταν έξυπνη, μορφωμένη, με νομικές και επιστημονικές γνώσεις, κατείχε μια ηγετική θέση στην δουλειά της και είχε μια ευτυχισμένη οικογένεια. Ήταν σίγουρα πιο έξυπνη και πιο εργατική από πολλούς ανθρώπους γύρω της. Το να έχει δίπλα της άλλο έναν ηλίθιο τύπο που προσπαθούσε να την ανταγωνιστεί δεν ήταν κάτι πρωτόγνωρο για αυτή.
Κράτησα επαφή μαζί της και κάποια στιγμή την ρώτησα αν αυτό όντως ισχύει. «Ζω μέσα στον ανταγωνισμό. Έτσι είμαι, δεν μπορώ να κάνω κάτι γι’ αυτό», μου απάντησε δείχνοντάς μου πως δεν είχε ιδιαίτερη σημασία για εκείνη το ότι ήμουν άντρας και είχα αυτή τη συμπεριφορά απέναντί της και αυτό με παρηγόρησε κάπως.
Δεν ήμουν βέβαια και ο μοναδικός ερασιτέχνης αθλητής με μια ορισμένη ηλικία που προσπαθούσε να εντυπωσιάσει τους γύρω του και τον εαυτό του. Συμβαίνει διαρκώς τα γυμναστήρια, στα γήπεδα μπάσκετ και ποδοσφαίρου σε όλο τον κόσμο και στο τέλος νιώθουμε ηλίθιοι απέναντι στα κορίτσια. Το μόνο που ξέρω είναι πως θα ήθελα να έχω ξανά την ευκαιρία να τρέξω μαζί με την Ντόροθι και ελπίζω να τα καταφέρω. Είναι εξαιρετική δρομέας και φοβερή παρέα. Και θα ήθελα να της υπενθυμίσω πως το γνωρίζω ήδη αυτό πριν ξεκινήσουμε να τρέχουμε.
Πηγή runnfun.gr
