Το μαγικό διήμερο των Coldplay στο ΟΑΚΑ και η επόμενη μέρα της Ελλάδας στον χάρτη των μεγάλων συναυλιακών γεγονότων.
Φωτογραφίες: Παύλος Μαυρίδης
«Είμαστε ευγνώμονες» είπε ολοκληρώνοντας το λογίδριό του με σπαστά ελληνικά και ρίχνοντας κλεφτές ματιές στο σκονάκι του ο Κρις Μάρτιν, σε μια προσπάθεια να μοιραστεί με το κοινό τη χαρά του ίδιου και των Coldplay που βρέθηκαν για πρώτη φορά στην Ελλάδα. Όμως αυτοί που θα έπρεπε να αισθάνονται ακόμα μεγαλύτερη ευγνωμοσύνη απέναντι στους Coldplay είμαστε εμείς, για λόγους που ξεπερνούν τόσο την ίδια τη μουσική τους όσο και το υπερθέαμα που πρόσφεραν το διήμερο 8 και 9 Ιουνίου στους 130.000 ανθρώπους παρακολούθησαν τα δύο φαντασμαγορικά σόου στο ΟΑΚΑ.
Δεν χρειάζεται να είναι κάποιος ορκισμένος φαν για να καταλάβει πόσο μεγάλη αξία έχουν οι δύο sold out συναυλίες που έδωσε το λονδρέζικο συγκρότημα. Όταν τον Ιούλιο του 2023 ανακοινώθηκε ότι οι Coldplay θα ξεκινούσαν από την Αθήνα τo ευρωπαϊκό σκέλος της «Music of the Spheres Tour» ελάχιστοι ίσως περίμεναν ότι ο αρχικός ενθουσιασμός θα μετατρεπόταν σε φρενίτιδα. Οι πλέον μυημένοι όμως κάθε άλλο παρά εξεπλάγησαν από το γεγονός ότι η Ελλάδα δεν αποτέλεσε εξαίρεση στον κανόνα που ήθελε να προστίθενται επιπλέον ημερομηνίες σε όλες τις πόλεις από τις οποίες επρόκειτο να περάσει η τρίτη (μέχρι στιγμής) πιο κερδοφόρα περιοδεία όλων των εποχών.
Και ξαφνικά, σκοτάδι, αβεβαιότητα και 130.000 εισιτήρια, εκ των οποίων ένα σημαντικό ποσοστό αφορούσε επισκέπτες από το εξωτερικό, στον αέρα. Το ίδιο και η θέση της Ελλάδας στα μεγάλα συναυλιακά γεγονότα, αφού το επ’ αόριστο «λουκέτο» που μπήκε τον περασμένο Οκτώβριο στο ΟΑΚΑ λόγω προβλημάτων στατικότητας στο στέγαστρο Καλατράβα έθεσε εν αμφιβόλω τη διεξαγωγή της συναυλίας των Coldplay στην Αθήνα. Είκοσι χρόνια από την εποχή που βρέθηκε στο επίκεντρο της παγκόσμιας προσοχής, το ΟΑΚΑ είχε μετατραπεί από στολίδι σε μια εγκατάσταση συνώνυμο της εγκατάλειψης, μια εγκατάσταση που ρημάζει με το πέρασμα του χρόνου αφού η λέξεις συντήρηση και αποκατάσταση φθορών ήταν άγνωστες στις διοικήσεις του σταδίου, που εκτός των άλλων είχαν χάσει και το εγχειρίδιο με τις αναλυτικές οδηγίες συντήρησης του στεγάστρου που είχε αφήσει ο Ισπανός αρχιτέκτονας.
Μπροστά στον κίνδυνο η χώρα μας να υποστεί ένα ανεπανάληπτο διεθνές ρεζιλίκι αναζητήθηκε και βρέθηκε η λύση-εξπρές της αφαίρεσης των πολυκαρβονικών πάνελ που θα καθιστούσε και πάλι το στάδιο ασφαλές ώστε να μπορέσει να φιλοξενήσει τη συναυλία που έκανε διπλό sold out μέσα σε λίγες ώρες. Οι εργασίες ολοκληρώθηκαν στα τέλη Απριλίου, το ΟΑΚΑ παραδόθηκε προς χρήση και τελικά μέσα σε λιγότερο από δέκα μέρες βρέθηκε να φιλοξενεί δύο από τις μεγαλύτερες συναυλιακές παραγωγές παγκοσμίως, Rammstein και Coldplay. Κακά τα ψέματα όμως, αν δεν ήταν η παρέα του χαρισματικού και άκρως επικοινωνιακού Κρις Μάρτιν το πιο πιθανό είναι ότι το ΟΑΚΑ θα κινδύνευε σοβαρά να έχει την τύχη μικρότερων περιφερειακών ολυμπιακών εγκαταστάσεων που ρήμαξαν και έσβησαν από τον χάρτη και η Ελλάδα θα κινδύνευε να χάσει τον μοναδικό χώρο που μπορεί να υποστηρίξει παραγωγές σαν αυτή που στήθηκε εκεί το διήμερο 8 και 9 Ιουνίου.
Αυτό και μόνο αρκεί για να πούμε το πρώτο από τα δύο μεγάλα ευχαριστώ στους Coldplay, για το σωσίβιο που πέταξαν και μας έδωσαν την ευκαιρία να ελπίζουμε ότι αυτό το διπλό sold out θα λειτουργήσει ως μαγνήτης για παρόμοιες μεγάλες παραγωγές που κάνουν επιλεκτικές στάσεις στην Ευρώπη και φέρνουν μαζί τους δεκάδες χιλιάδες επισκέπτες από το εξωτερικό. Τουλάχιστον 40.000 ήταν σύμφωνα με πληροφορίες εκείνοι που επέλεξαν την Αθήνα ανάμεσα στις 11 προνομιούχες ευρωπαϊκές πόλεις στις οποίες θα εμφανιστούν φέτος οι Coldplay (σε κάποιες μάλιστα τρις και τετράκις) αφού το τρίπτυχο λίγο κρασί, λίγο θάλασσα και… ο Κρις Μάρτιν μου ήταν κάτι περισσότερο από ελκυστικό. Με πολλές μεγάλες συναυλίες να προγραμματίζονται από τώρα για τα επόμενα χρόνια, γιατί στη θέση του Κρις Μάρτιν και των Coldplay να μην είναι η Taylor Swift, οι Metallica, οι AC/DC, ο Bruce Springsteen;
Το δεύτερο μεγάλο ευχαριστώ το οφείλουμε στους Coldplay για αυτό που μας προσέφεραν στις 2+2 ώρες που ήταν μαζί μας αυτό το σαββατοκύριακο. Το φαντασμαγορικό σόου για το οποίο μιλάει όλος ο πλανήτης ξετυλίχτηκε μπροστά στα μάτια μας και παρότι όλα έμοιαζαν να λειτουργούν σαν μια καλοκουρδισμένη μηχανή, δεν έλειψε ο αυθορμητισμός και η επικοινωνία ανάμεσα στον καλλιτέχνη με το κοινό που καθιστά κάθε live μοναδικό, με τα ειδικά βραχιολάκια να παρασύρουν ακόμα και εκείνους που είχαν πάει «απλά για τη φάση» σε ένα ξέφρενο πάρτι.
Τι να πρωτοθυμηθούμε; Την αρένα να μετατρέπεται σε κίτρινο ποτάμι και τις κερκίδες σε κίτρινο τείχος στο «Yellow»; Τις κόκκινες καρδιές που αντικρύσαμε κοιτάζοντας στις εξέδρες στο «Human Heart»; Τα πολύχρωμα αστέρια που αιωρούνταν πάνω από τα κεφάλια μας στο «A sky full of stars»; Σκηνικά που σε συνδυασμό με τον εκπληκτικό ήχο απογείωσαν την αψεγάδιαστη απόδοση των τεσσάρων μουσικών που αποθεώθηκαν από ένα ετερόκλητο κοινό, στο οποίο διέκρινε κανείς ανθρώπους κάθε ηλικίας και διαφορετικών μουσικών γούστων. Ήταν εκεί όλοι όσοι τους είχαν βάλει στη bucket list από την πρώτη μέρα κυκλοφορίας του «Parachutes» (2000), όσοι κόλλησαν με τη μελωδία του «Clocks» και του «The Scientist» μέσα από το «A Rush of Blood to the Head» (2002). Αλλά και εκείνοι που τους έμαθαν μέσα από τα τραγούδια που έγιναν soundtrack διαφημίσεων, όπως τα «Viva la vida» και «Paradise». Όλοι αυτοί έγιναν ένα, χόρεψαν και τραγούδησαν με την ψυχή τους απολαμβάνοντας στο έπακρο αυτό που εκτυλισσόταν μπροστά στα μάτια τους. Και φεύγοντας από το ΟΑΚΑ κατάλαβαν ότι αυτές οι συναυλίες έβαλαν ξανά την Ελλάδα για τα καλά στον χάρτη των μεγάλων συναυλιακών γεγονότων.
