Η Δημοκρατία έχει δικλείδες και κοινοβουλευτικές διαδικασίες συγκεκριμένες όσο κι αν αρέσουν ή δεν αρέσουν σε κάποιους ή δεν χωράνε στις μικροκομματικές τους σκοπιμότητες.
Ο σημερινός πρωθυπουργός τις χρησιμοποίησε στο έπακρο. Διενήργησε ένα δημοψήφισμα έξι μήνες μετά την -πρώτη του εκλογή και παρά τον λυσσαλέο πόλεμο από Αντιπολίτευση και ΜΜΕ το κέρδισε.
Όταν οκτώ μήνες μετά την εκλογή του υπέγραψε το τρίτο μνημόνιο δεν «κάθισε» πάνω στην τετραετία αλλά πήγε εκ νέου τη χώρα σε εκλογές, με όλα τα ΜΜΕ να προβλέπουν κατάρρευση της κυβέρνησής του, τις οποίες και κέρδισε πανηγυρικά.
Μέχρι σήμερα, όπου τραβάει ένα ακόμη συνταγματικό χαρτί, την ανανέωση της ψήφου εμπιστοσύνης από την παρούσα Βουλή, ο πρωθυπουργός επιβίωσε μιας πρότασης μομφής από τη ΝΔ του Κυριάκου Μητσοτάκη. Και ερχόμαστε στο σήμερα, όπου ο Αλέξης Τσίπρας για μια ακόμη φορά δεν συνεχίζει με μια κυβέρνηση ανοχής αλλά ζητά από την πλειοψηφία της Βουλής ανανέωση της εμπιστοσύνης στο πρόσωπό του και στην Κυβέρνησή του.
Όσο κι αν φωνάζουν η ΝΔ και το ΚΙΝΑΛ, ο Κυριάκος Μητσοτάκης και η Φώφη Γεννηματά, ότι «η χώρα διαλύεται», ότι «η παρούσα κυβέρνηση είναι η χειρότερη από συστάσεως του ελληνικού κράτους», ότι «η οικονομία καταρρέει», ότι ο Σκάι έχει δίκιο, ότι ο Μαρινάκης είναι ένας διωκόμενος επιχειρηματίας και οι εμπλεκόμενοι στο σκάνδαλο της Υγείας είναι θύματα σκευωρίας, ότι οι δυτικές δυνάμεις θέλουν το κακό της πατρίδας και στηρίζουν τον Τσίπρα ο οποίος την «ξεπουλάει για την καρέκλα και ότι η χώρα χρεοκόπησε το 2010 από τα Νεφελίμ… ο Αλέξης Τσίπρας τουλάχιστον σε μια από τις παραπάνω φορές που τράβηξε από τα 17, θα είχε καεί.
Όμως δεν έχει καεί, τουλάχιστον μέχρι τώρα και πιθανολογώ ότι δεν θα καεί ούτε την Τετάρτη στην ψηφοφορία στη Βουλή. Μπορεί μάλιστα να του δώσουν το φιλί της ζωής και την ανάσα που χρειάζεται μέχρι τον Οκτώβριο όπου όπως του λέει το οικονομικό του επιτελείο η οικονομία θα δείξει πρόσωπο. Για να δούμε. Προς το παρόν τα ρίσκα του βγαίνουν του πρωθυπουργού.
